Nog een week!

Hallo familie, vrienden, koorleden en anderen,

Vandaag over een week is het weer zover. A.s. maandag vertrek ik voor acht weken naar Nyabondo in Kenia. Ik kijk er naar uit en de kinderen weten dat ik kom. Ook zij zullen er naar uit kijken.

Ik vertrek op 30 april om 21 uur. Een beetje ongelukkige datum omdat het Koninginnedag is. De treinen 'lopen' anders en het zal ook erg druk zijn in de trein. Ook op de weg zal niet anders zijn.Vandaar dat ik besloten heb om met de treintaxi naar Schiphol te gaan en ik laat me op tijd ophalen. Liever te vroeg op Schiphol als te laat door een file.

De koffers staan zo goed als gepakt. Nog wat kleine dingen en mijn rugtas met de belangrijkste zaken moeten nog. Dat ligt wel klaar en daardoor is die druk een beetje van de ketel mede ook omdat ik deze week tot de laatste dag nog moet werken.

Voor mijn 'Schoenen voor Bondokids' project is al veel geld binnen gekomen waar ik heel erg blij mee ben. Heel fijn dat zoveel mensen met mij meeleven en mij helpen de kinderen te verwennen met nieuwe schoenen. Ze hebben ze zo nodig want die ze nu dragen zijn oud en stuk. (zie foto's) Bij gebrek aan wat anders moeten ze het er mee doen.
Heel veel dank.

Maar er kan nog altijd meer geld bij want het bedrag wat nodig is, is nog niet behaalt.

DAAROM DOE IK IN ALLE BESCHEIDENHEID HIER OPNIEUW EEN OPROEP OM MIJ EN DE KINDEREN VAN NYABONDO/ST. MARTIN TE HELPEN DOOR TE DONEREN.

Dat kan op banknr. 3970344 tnv A.R. Rop onder vermelding van 'Schoenen voor Bondokids'.

Alle kleine beetjes helpen en wat zullen de kinderen trots en blij zijn als ze allemaal voorzien kunnen worden van nieuwe schoenen.

Opeens schiet me een voorval, wat ik ooit in Nepal meemaakte , te binnen. Daar, in een buitenwijk van Kathamandu, liep ik eens door een poort, nieuwsgierig als ik was, wat er zich daarachter bevond. En wat zag ik daar.........veel veelal oudere mensen, sjofel gekleed op blote voeten. De meesten zaten op een muurtje rondom een binnenplaats niets te doen en wat voor zich uit te staren. Ik bleek een soort van opvang voor daklozen en ouderen binnen te zijn gelopen. Ik ging er bij zitten en liet alles op mij inwerken. Wat bijzonder om daar te zijn. Het echte leven. Maar wat kon ik voor deze mensen doen?? Ik had niets bij me. Ineens was daar bedrijvigheid. Men ging lopen, de ouderen werden onrustig. Vragende blikken. Er werden grote dozen op de binnenplaats neer gezet. Ieder werd nieuwsgierig. Wat ging er gebeuren? En... uit de dozen kwamen tientallen eenvoudige gympies/schoenen, in alle maten. Wat een groot cadeau voor deze mensen die niets hebben. Wat waren ze blij. Ineens praten. Een grote lach op de gezichten. Bijna niet kunnen wachten tot ze ook een paar aangereikt kregen. En ik deed wat mij op dat moment het beste leek. Begon met handen en voeten te praten. Hielp met passen en aandoen van de schoenen, veters erin en strikken. Samen lachen. Samen genieten. Het was een bijzondere ervaring. Het echte Nepal. Zo voelt het om te mogen geven. Het maakte diepe indruk op mij.

De schoenen werden geschonken door een rijke weldoener, die mij onbekend bleef.

Maar nu, op naar de laatste week en dan naar 'mijn' lieve kinderen in Nyabondo.



Hart. Groet voor jullie allemaal. Ineke