VERTREK EN EUNICE

Hallo allemaal,

Hier komt dan mijn eerste verhaal uit het Nyabondo Rehabilitation Center, het centrum wat een deel van mezelf is geworden met alle kinderen die er verblijven en mensen die er werken. Wat werd ik met open armen ontvangen. Zo fijn om te voelen en te merken dat je welkom bent.

De reis hier naar toe verliep niet al te prettig en het duurde 48 uur voor ik hier was. Allereerst op Schiphol hoorde ik dat ik met mijn al vroeg gekochte ticket op reserve stond en misschien niet mee kon. Schrik...schrik...schrik. Er blijken vaak meer tickets te worden verkocht, dan er zitplaatsen zijn. Daar begon de stress. Van 16 tot 20 uur maar denken,'wat te doen als ik niet mee kan'? Goed, 'ga maar zo snel mogelijk naar de gate waar je vertrekt', vertelden ze en trek daar aan de jas van de grondstewardessen. Eerst door de douane en daarna zo snel mogelijk daar dan maar toe en wachten tot er iemand was. En ik bleek geluk te hebben. Rond 20 uur werd mijn naam omgeroepen ik kon mee. Achterna bleken er meerdere plekken vrij te zijn. Wat ik hier van leer is, thuis in te checken en niet meer op Schiphol. Maar mijn hoera stemming duurde niet ze heel lang. Want dit vliegtuig bleef aan de grond. Technische problemen? We hadden al vier uur vanaf 21 uur in dit vliegtuig gezeten en al die tijd geen vertrek. En maar wachten tot rond 1 uur werd omgeroepen dat de vlucht gecanceld was. Technische problemen. En toen? Allen er uit. We konden ons rond 6 uur vervoegen bij een transferdesk waar we ingeboekt zouden worden voor een volgende vlucht. Wat een pech allemaal en wat met James die op me stond te wachten in Nairobi? En wat doe je dan van 1 tot 6 uur in de nacht op Schiphol? Hangen en liggen op een bankje en proberen wat te slapen wat dan echt niet gaat. Maar ook James berichten dat ik niet op de afgesproken tijd zou landen. Maar heel fijn, vrij snel daarna liet hij mij weten, mij te halen wanneer ik wel aankwam. Daar was ik dan blij mee en de rust kwam een beetje terug. Ondertussen ook wat appen met een paar vrienden, wat ik heel prettig vond. Om 6 uur dan maar weer in de rij en hoorde ik, dat ik ingecheckt was op een vlucht van 14 uur. Aankomst om 22 uur in Nairobi. Nou en ik wil liever niet bij nacht in Nairobi zijn. Maar dat was dus niet anders. James weer bericht gedaan en per omgaande.....'ja ik kom je halen en ga een hotelletje voor je regelen en zal Nyabondo voor je bellen'. Opnieuw, weer opluchting. En toen begon het lange wachten tot 14 uur. Ondertussen weer wat appen en praten met deze en gene wat de tijd ook wel wat doodde. En proberen wat te slapen in een ligstoel ergens op Schiphol. Wat eten met de tegoedbon die we kregen. Maar ook D-reizen mailen of ze iets voor me kunnen regelen zodat ik geld terug kan krijgen vanwege de lange vertraging. Zo ging de tijd toch ook nog wel weer snel voorbij. Deze vlucht verliep prettig en na het halen van mijn koffers stond James echt op me te wachten. Wat was ik blij. Op naar Hotel Parksite in Nairobi en daar een paar uur slapen want de volgende morgen zouden we alweer om 7:30 uur vertrekken naar Nyabondo. Nog zo'n zeven uur rijden. Halverwege boodschappen doen in Narok, een grotere plaats, geld gepind en mijn telefoon voor FB en Wats App in orde gemaakt. En weer verder......en toen werd ik me toch nog een potje misselijk van de hoogte verschillen, de vermoeidheid en het harde/langzame rijden over alle hobbels in de straat. Ik spuugde het broodje wat ik die ochtend had gegeten door het raampje er weer uit. Poosje gestopt en ik knapte snel op. En maar weer verder. Nu voorin met uitzicht over het prachtige Kenia met de theeplantages op de heuvels. Eindelijk kwamen we dan toch op bekend terrein. In Sondu en daarna over de dancing road naar Nyabondo Center. Ik werd door alleen bijzonder welkom geheten. Het is als in een warm bad terecht komen, waarin je lekker lang kan blijven liggen. Zo heerlijk allemaal.

En nu zijn er alweer twee dagen voorbij. Rustig aan gedaan en ook mijn rust genomen. Met de kinderen is het als vanouds en ze roepen om het hards mijn naam om dingen voor elkaar te krijgen. Speelgoed delen, met ze wandelen, aandacht geven.

Mijn vriendin Eunice is hier nu ter revalidatie. Ze heeft twee weken na mijn vertrek, afgelopen jaar, een hersenbloeding doorgemaakt, was nadien erg ziek en lag een paar weken in het ziekenhuisje hier dichtbij. Haar been en arm kon ze niet meer gebruiken, ze kon niets meer zien en het spreken bleek moeilijk. Na uit behandeling ging ze naar haar familie waar ze geleidelijk wat opknapte. Nu is ze hier voor revalidatie. waar ik heel erg blij mee ben, mede ook omdat we elkaar dan dagelijks kunnen zien. Het was zo verdrietig om haar in deze toestand hier weer te ontmoeten. Te weten dat we andere jaren heel veel uitstapjes samen maakten. Ze nooit ziek was en we samen tijdens onze uitstapjes veel plezier hadden. Nu loopt Eunice langzaam met een vierpoot. Het zien en praten is als vanouds. Wel is ze enorm afgevallen en het doet me pijn haar zo te zien. Haar tweeling Thomas en Vincent, van vijf jaar kunnen niet bij haar zijn, daar ze die niet zelf kan verzorgen. Zij worden zolang door familie opgevangen. Omdat er geen geld is gaan deze kinderen niet meer naar school. Heel verdrietig. Eunice ligt op de ziekenzaal en niet op haar eigen plekje/huisje. Heeft niets van zichzelf. Er is geen inkomen meer. Er is weinig tot niets geregeld. Ze heeft medicijnen nodig die ze niet kan betalen. Dan realiseer ik me dat het bij ons allemaal toch wel heel fijn geregeld is. En toch is ze blij en heeft vertrouwen dat het weer goed gaat komen. Maar ik ben er bang voor. Heb dit in mijn leven bij anderen al veel vaker gezien. Het lopen zal altijd moeizaam blijven gaan. En of ze haar arm/hand weer volledig kan gebruiken, ik betwijfel het. Nu loop ik met Eunice af en toe een stukje over het centrum. Kijk vaak effe bij haar om de hoek en verwen haar met melk, yoghurt en fruit. Kijk wat ik verder voor haar kan doen om het leven aangenamer te maken. Zoals andere schoenen. Ze loopt op platte flatjes zonder steun. Misschien kan in in Sondu stevige schoenen kopen wat het lopen makkelijker maakt. Ondertussen zit ik ook al te bedenken hoe ik een dag met haar naar haar kinderen kan gaan. Auto huren. Met iemand van het centrum? Toestemming van Sr. Ludovena? Maar wat ben ik blij dat ze hier weer is, ze therapie krijgt, maar ook dat we elkaar weer kunnen ontmoeten en er een beetje voor elkaar kunnen zijn. Dat is ook waar. Ik geniet ook van haar gezelschap.

Ach en zo is er al weer van alles wat me hier weer bezig houdt. Zo met één ga ik naar de kerk .Een hele belevenis. Allereerst als enigste blanke in een kerk vol met blijde donkere mensen die hun geloof of een bijzondere manier beleven. Alleen dat al is bijzonder.

Het is zo fijn om terug te zijn.
Dag Ineke