DE LAATSTE DAG MET DE KINDEREN.

Hallo allen,

Vanmorgen vroeg op gestaan. Dat wil zeggen om kwart over vijf. Christa en Andrea gaan vertrekken. Ze waren hier een kleine twee weken en gaan nu nog op safari. Jammer dat ze vertrekken. Het was toch wel gezellig hier zo samen. Het vertrek van het centrum gaf nog wat voeten in de aarde want de gate-wachter had de poort achter niet geopend, terwijl dit zo nadrukkelijk gevraagd was. De taxi van het ziekenhuisje hier tegenover daar stond al langer te wachten. Toch even stressen. Maar....gelukkig ze waren op tijd op het vliegveld van Kisumu.

Daarna ben ik een poosje naar de meisjes van house-mother Penina gegaan om te helpen met wassen en aankleden. Leuk hoor, om dat ook te doen. Ze beginnen daar 's morgens rond vijf uur al mee. Het is ook een heel karwei om ze allemaal schoon in de kleren te krijgen. Maar wat een verrassing en heel leuk om die lachende blijde gezichten al zo vroeg te zien.

Daarna weer even naar het nieuwe guesthouse, waar Christa en Andrea sliepen, om wat achtergebleven spullen te verhuizen. Ook maar een plastic stoel meegenomen. Ik heb op mijn plek geen lekkere stoel om even op te zitten. Meestal zit ik op mijn bed.

En dan.....het is de laatste dag dat de kids hier zijn. Morgen begint hun vakantie en worden gehaald door het thuisfront. Sommige kinderen hebben bijna geen familie meer. Soms alleen nog een opa of oom. De kinderen die niemand hebben zullen hier misschien blijven. Dat is dan morgen afwachten. Vorige keer was het andersom. Toen zagen ze mij vertrekken met tranen in mijn ogen. Nu zie ik hun morgen één voor één vertrekken. Maar eerst vandaag. Er komen nog een paar verrassingen.

Christa en Andrea hebben veel stickers achtergelaten. Samen met mijn eigen voorraadje vanmorgen een sticker-plak ochtend gehad. Gewoon allerlei verschillende stickers op een vel gekleurd papier plakken. Ik had de kleurpotloden ook meegenomen en sommige kinderen kleurden en tekenden erbij. Anderen alleen maar wat krassen en sommigen wat papier kreuken. De house-mothers hielpen echt flink mee en zo waren, we en ze, echt een paar uur zoet. Uiteindelijk had ieder een 'werkstuk' klaar met naam erop geschreven. Voor de ouders of anderen als ze morgen gehaald worden. Ze krijgen ook al een foto gemaakt door Andrea. De tweede helft van de ochtend hebben ze opnieuw en nu voor het laatst gespeeld met al het meegebrachte speelgoed. Het blijft interessant en de onbreekbare auto's blijven favoriet. Maar ook de simpelste dingen zoals de bottle-tops. Geweldig hoe ze zich daar lang mee kunnen vermaken. Ondertussen met een paar kinderen rond gelopen. Dit blijft leuk want ze zijn dan zo heel erg enthousiast. Loop dan met hen bij de keuken langs en de training waar de grote meiden zijn. Overal een babbeltje maken.

Tijdens de break trakteerde ik het personeel op een pen of/en een sleutelhanger voor om de nek. Leuk hoor en ook hier enthousiasme. Vanuit Nederland meegenomen. Als cadeautje.

Vanmiddag zijn we weer met zijn allen voor het laatst naar het middenterrein geweest. Stoeltjes mee en de kinderen er heen enz. Ze zitten al klaar en op mijn sein kruipen sommige kinderen er zelf heen. Het blijft leuk die enorme enthousiasme. Zwembandjes mee. Die kon ik maar één keer gebruiken omdat we niet meer mochten en konden zwemmen vanwege het watergebrek en de defecte watertank. Grote stevige ballonnen mee. Bellenblazen mee. Opgeblazen ballonnen laten knappen. Hilariteit alom en een hoop schrikreacties en gelach. Daarbij nog de laatste lolly's en opnieuw is het feest. De house-mothers deden ook mee en gingen ballonnen blazen, maar die kunnen dat gek genoeg niet. Ze laten knappen met een scherp pinnetje lukt des te beter. Met zijn allen een paar gezellige uurtjes toen het ineens flink begon te regenen. Snel allen weer naar binnengebracht. Gelukkig werd ik goed geholpen.
Daarna naar Edwin voor nog wat snoep voor de meiden van de training want die hadden nog niets gehad. Ja, ze weten van elkaar dat ze iets hebben gehad en dan is het zaak niemand te vergeten. De jongensgroep had nl. gisteravond tijdens de laatste UNO-wedstrijd Holland-Kenya al het één en 't ander gehad. Nou, mijn plek op nummer 1 is niet meer. Stond aan het eind geloof ik nummer 4. Maar we hadden daar een leuke avond. De jongens hadden zich helemaal uitgedost met verf op hun gezicht. Andrea had een grote soort van medaille gemaakt met onze namen er op en wat foto's als herinnering. Kwam mooi uit want...Kenya won.

Terug naar vanmiddag. Opnieuw een verrassing tijdens het avondeten. Worstjes met ketchup en aardappelen met kool. De aardappelen waren ook speciaal voor vanavond. Dat was nog wel even stressen want mijn worstjes waren nog niet warm, terwijl het eten ineens om vijf uur al klaar was. En dat is nooit . Dit is altijd pas klaar rond halfzes/zes uur. Maar ze hebben op mijn verzoek even gewacht met opdienen. En daarna, de grote pan midden op de tafel met de fles ketchup er naast. Alle jongens en meisje zaten vanavond op mijn verzoek bij elkaar. Normaal gaat één jongens groep rond vijf uur naar hun eigen verblijf. Het was een poosje echt stil aan tafel, toen de pan met worstjes er op stond. Geen gehuil. Geen geroep of geschreeuw. Zo fijn om ze te zien smikkelen. Ook de dames van de keuken wat gebracht en de grote jongensgroep. En natuurlijk niet vergeten...de house-mothers. Het smaakt inderdaad goed als je lang geen vlees hebt gehad.

En daarna vuurwerk. Normaal kruipen de kinderen na het avondeten door naar hun slaapzaal en bed. Maar nu had ik gezegd dit niet te doen, omdat er buiten nog een verrassing zou zijn. Ze zaten allemaal op de veranda te wachten tot ik in actie kwam. Het duurde nog wat langer want mijn aansteker deed het niet meer. En doosje lucifer was snel gevonden. Geen echt vuurwerk maar ze heten geloof ik 'sterretjes' die ze kunnen vasthouden. Maar ik had ze in een yoghurt bekertjes vol met zand gezet, een eindje van hen af. Soms zette ik een bekertje met meerdere 'sterretjes' wat dichter bij. En dan volgde een gejoel en geschreeuw. Beetje bang. Sommigen hadden het lef om er één in de hand te houden. Heel erg leuk om te zien hoe ze genoten. De kinderen van het personeel kwamen op het geluid af. Wat daar wel niet aan de hand was? Zo simpel allemaal, maar o zo leuk.

Daarna dit weer opgeruimd en al het speelgoed naar mijn plek gebracht en toen de kids nog naar bed geholpen. Bij de meisjes blijft het leuk met Penina. Haar help ik graag. Altijd plezier, altijd lief. Ja, het is soms wel veel tillen maar ik probeer mijn rug te sparen door vaak zittend naast de kinderen ze uit te kleden. Daarna nog even naar de jongens, maar die blijven dralen en praten en gaan gewoon niet naar bed als ik er ben.

Het was een zeer drukke dag met allerlei verrassingen. Maar zo heel erg leuk. Nu morgen uitzwaaien. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat. Christa, je koffer heb ik aan Faith van de meisjes van Penina gegeven. Zij heeft geen tas alleen een plastic tas van de Nakumat. Ze was er heel erg blij mee. En dan nog twee weken hier. Ben inderdaad benieuwd welke kinderen achterblijven. Zal wel wennen zijn, maar vervelen hoef ik me niet want de kinderen van het personeel vragen ook aandacht. Ook komen de bedden volgende week. We moeten dekens en lakens gaan kopen want daar is nog niets van gekomen door het bezoek van de Priester uit Malta en Christa. Ook wordt de keuken onder handen genomen en is men bezig met de watertank. Over dit alles later meer.

Groetjes van mij.
Ineke