KENYAN TIME

Hoi allen,

Gisteren was het een dag van wachten. Het begon 's morgens. De old house-mothers waren hier drie dagen en gingen weer naar huis. Ze hadden een heerlijke tijd en ontmoeten al hun oude vrienden. Onder dans en gezang werden ze binnen gehaald. Met veel cadeaus en hun bagage vertrokken ze. Beiden een grote zak met etenswaren mee van het centrum. Geweldig maar hoe kwamen ze thuis? Ik zou met Sr. Ludovina mee gaan naar Kisumu, maar de dames konden niet mee vanwege plaatsgebrek. Ook was het even onduidelijk of we met de 'privat' van het centrum gingen, want ook de medewerkers van de workshop vertrokken naar Kisumu. Uiteindelijk zijn we allemaal apart vertrokken. Ik hield een paar piki-piki's aan om de house-mothers het eerste stuk te begeleiden. Dus piki-piki's bepakt en beladen en toen werd gezegd dat ze nog niet hadden ontbeten? Terwijl ik toch rond 7 uur zag dat ze aan het eten waren. De piki piki's weer afgeladen, want die wilden niet wachten. Eerst dan toch maar pap eten. Ik baalde een beetje want ik wilde eigenlijk vroeg weg. Vijftien minuten later waren ze echt zover en begon opnieuw het opladen. Met vier piki-piki's naar Sondu over de dancing road zoals Sr. Ludovina die eens noemde. Een weg vol kuilen, stenen en oneffenheden. Op naar de grote weg. Daar aangekomen in de Matattu. De 'publik' een klein busje waar iedereen mee reist. De zakken met etenswaren gingen er bovenop en de dames achter in en ik voor hen. 24 personen telde ik bij vertrek. Veel te veel. Hutje mutje vol, kontje aan aan kontje. Rugtas op de schoot. Een paar geiten werden achter in geduwd. Kinderen bij de groten op schoot. Het dak was volgeladen. Opeens schrok ik me wild van een hoop gefladder. Dacht dat er een vogel naar binnen was gevlogen. Nou nee, geen vogel maar een kip met vast gebonden poten lag op de schoot van een vrouw naast me. Achter me zaten de dames house-mothers met hun grote tassen op schoot, binnen de beperkte ruimte de cadeautjes te bekijken.

En toen werd ik opgelicht door de man van de matattu. Ik vroeg wat dit ritje kostte. 100 Keniaanse schilling pp. Prima, maar gaf dit aan een man die even later vertrok. De man die meeging kreeg 100 van hem. Nou dit ritje bleek 50 Ksh. pp te kosten, dus kreeg deze man te weinig van de andere. Of ik nog maar even 50 bij wilde betalen. Toch maar niet gedaan en gezegd dat ik al teveel had betaald. Er werd nauwelijks op gereageerd.
Ook de piki-piki driver probeerde het uit door te zeggen 100 Ksh. pp. Nou, ik weet dat dit ritje 50 shilling is. Ja, Ja, wat een gedoe.

Onderweg werden we aangehouden door de politie. En dan merk je dat de boel hier ernstig corrupt is. Stiekem, maar zichtbaar wanneer je er op let, wordt de agenten geld toegeschoven zonder dat er iets is of misschien juist omdat er iets aan de matattu mankeert en dan mogen we weer verder.

Eerder deze week zat ik met James, de oudere chauffeur in de 'privat' van het centrum en werden we ook aangehouden. Of we de gordel wel om hadden. Gelukkig had ik hem om, anders kon het me 40.000 Ksh kosten. De agent trok nog even aan mijn belt of ik niets verdoezelde. En James , hij had hem niet om. Maar bij hem past de belt niet vanwege een te bolle buik. Na uitleg mochten we toch verder zonder te betalen.

In Katitu er met de old house-mothers uit. De zakken van bus op een kar en op naar de volgende matattu die hun naar hun woonplek zou brengen. Weer 100 Ksh. Daar nam ik afscheid van de dames en ben zelf verder gegaan naar Kisumu. De wegen rond en in Kisumu zijn verbeterd. Er is zelfs een viaduct gekomen. Maar wat een drukte daar. Alles gebeurd op straat. Koeien, markt, stapels kleding en veel schoenen en koopwaar, alles rijd door elkaar heen. Hoog volgeladen trucks, betjack, piki-piki's, auto's, fietsen, enz. Daarbij nauwelijks verkeersregels en verkeersboren. Het was maar even of ik had een fietstaxi te pakken. Een bodo-bodo. Jonge mannen die mensen al fietsend van A naar B brengen om zo hun brood te verdienen. Dit moeten ze bij ons ook gaan doen. Heel handig. Redelijk comfortabel, zittend op een kussen achter op een fiets voor een paar shilling. Op naar de Kenshop, mijn stamcafé, waar ik maar eens een lekker bakje cappuccino dronk. Toen naar de bank en vervolgens rond gelopen. Er is zoveel te zien. Je wordt weinig lastig gevallen. Wel hoor ik heel vaak, "mzungu, how are you"? Vervolgens naar de markt voor toeristen om een paar souvenirs te komen. Daar willen ze allemaal hun koop waar laten zien in de hoop dat je wat koopt. Allemaal willen ze je wel naar binnen trekken. Toen belde Sr, waar ik was en of ik met haar mee naar huis ging? Natuurlijk. Dan spreken we af in de grote supermarkt. Prima, maar ik bleef gewoon rustig doen waar ik mee bezig was. Ik ken het ondertussen. Maar toch, in de supermarkt mijn boodschappen gedaan en toen begon toch weer het wachten. Maar eens weer gebeld. Ja, we komen er aan. Ondertussen zat ik ergens op een trap te lezen. Met mijn boodschappen in een kar dichtbij me. Je weet maar nooit. En daar ineens was Sr. Ludovina maar....ze moest ook nog boodschappen. Weer wachten en toen in de auto en dacht ik ....naar huis. Nou, nee we gingen weer naar de stad, naar een ziekenhuisje op zieken bezoek. Sr. Ludovina afgezet. Daarna moest Jim, de chauffeur naar de bank. Weer wachten. Toen terug naar het ziekenhuis. Weer wachten. Ludovina was in geen velden of wegen te bekennen. Ondertussen liep ik mijn rondjes langs de stapels kleding en andere zaken die op straat te vinden zijn. In de auto blijven zitten kon altijd nog. Toen overviel me weer het gevoel, zoals vaker...je bent hier, en mag hier zijn en gewoon rondlopen in deze hele andere wereld die ondertussen een deel van mij is geworden. Een gevoel wat moeilijk uit te leggen is, maar bijzonder om hier zolang te mogen zijn. Toen weer in de auto zonder Ludovina, ze bleef in het ziekenhuis. Op naar huis, maar nee eerst tanken. Weer wachten. Misschien had ik toch beter met de matattu terug kunnen gegaan, maar dan had ik weer kontje aan kontje gezeten. Wat is beter??
Pas een dag later vernam ik dat een belangrijke priester tijdens of rond haar meeting onwel was geworden en naar het ziekenhuis gebracht was.

Vandaag waren er veel visiters op het centrum. Verschillende groepen van christelijke organisaties die geïnformeerd werden over het wel en wee op het centrum. Plastic stoelen werden overal vandaan getoverd en op het gras onder een grote boom geplaatst. Alle kinderen er naar toe met hun eigen kleine stoeltjes en later nog meer stoelen en matten voor de kids. Na aankomst eerst een Katholieke Mis. Toen hielpen deze mensen de kinderen met eten en deden op het centrum allerlei werkjes. Daarna toespraken waaronder ook van Sr. Ludovina. Ze noemde haar/de kinderen met al hun beperkingen 'Our Little Angels of God'. Vond dit heel treffend en mooi gezegd.
Spontaan kwam er na afloop een inzamelingsactie voor het centrum op gang. Zo spontaan werden er briefjes gegeven. De tranen sprongen me daarbij in de ogen zo geweldig vond ik dit. Daarbij direct denkend aan de watertank die opgeknapt/vervangen moet worden en zoveel geld gaat kosten.

En telkens denk ik dan weer, wij hebben toch zo veel en hier moeten ze telkens weer roeien met de riemen die ze hebben. Geld speelt altijd een grote rol.

Hart gr. Ineke