SWIMMING-TIME

Goedemorgen allen,

Het is nu zeven uur in de ochtend, de zon schijnt. De kinderen van de medewerkers stonden daarnet al aan mijn deur te tikken. Waar ik blijf? Normaal is de deur al wat eerder open, want het leven begint hier, vol bedrijvigheid al bij het krieken van de dag, wanneer de haan kraait en het licht begint te worden. Ja, ook deze kinderen kennen me weer. Allemaal leuke kinderen. Eerst moesten zo toch even de 'kat uit de boom kijken', maar na een dag begonnen ze al te roepen, 'Ineke, Ineke'. Sali, een meisje van chauffeur Jim en zijn vrouw Merci is mijn favoriet, nu rond 6 jaar oud. Twee jaar geleden vroeg haar moeder of ik haar wilde sponseren. Er wordt vaak door medewerkers en anderen gevraagd hun kind te sponseren. Het is niet altijd makkelijk om 'nee' te moeten zeggen. Trouwens , ik heb hier al heel lang een sponsorkind. Rebecca, een meisje van rond de 14 jaar.

Heerlijk geslapen vannacht na een drukke dag gisteren. Want...het was zaterdag en dan is het 'swimming time'. Dat wil zeggen. Het grote stuk landbouwplastic weer tevoorschijn toveren, uitleggen over het grasveld en vragen of het slotje van de pomp kan. Daarbij wat zeepsop voor het glijden en het feest dan beginnen. Elke keer is dit weer een prachtig terugkomend spektakel, maar ook flink de handen uit de mouwen steken en de ogen voor en achter hebben. Goed, alle kinderen eerst maar eens naar het grasveld op het midden van het centrum brengen en neerzetten rond het plastic. Dat is al een karwei, want er zijn maar weinig die kunnen lopen. De meesten kruipen of bewegen zich met de handen en armen over de grond voort. Een paar gingen zelf al kruipend over de stenen. Voor anderen was een rolstoel nodig. De lichteren maar tillen. Daarna water over het plastic en dan is het maar even de kinderen zitten er op te spartelen en nog een paar momenten later gaan de kleren uit. Dat wil zeggen een broekje en een shirt, meer hebben ze niet aan. Sommigen weten het nog van andere jaren en zijn daarin het voorbeeld. Anderen dragen een pamper en een nieuwe house-mother roept: "Niet die met de pampers!". Maar ja.....ondertussen zitten die met de pampers er al op te spartelen. Helaas, dan later maar een droge pamper om. En dan is het nog maar even en het is groot feest. Ondertussen doen de kids van de medewerkers ook mee. Dwz de kleineren zitten ook op het plastic en de grotere gooien water over hen heen. Een paar zwembanden en het feest is compleet. Een hoop gespetter, gelach, geschreeuw en blijde gezichten. En daar doe je het voor. De ernstig gehandicapte kids kunnen jammer genoeg niet mee doen omdat die 'onder gelopen' worden. Maar ze zitten er wel bij en met regelmaat worden ze wel een beetje nat gespetterd en gegooid en vraag ik één van de valide kinderen hun gezichten af en toe nat te maken. Het is leuk te zien hoe de gezonde kinderen met de gehandicapte kinderen om gaan.

En dan na een uurtje en een hoop gespetter stopt de een na de andere en zet ik ze te drogen in de zon. De inmiddels al weer droge kleren gaan weer aan en dan is het.... soda time. Voor elk een flesje limonade met rietje. En wat genieten ze daarvan. Ik vraag toch een paar house-mothers mij te helpen, want heel veel moeten geholpen worden met drinken. En ja....en je kunt niet de een limonade geven en de andere niet dus ook alle andere kinderen en medewerkers krijgen hun deel. Ruim drie kratjes gaan er zo door. Je zult denken waar komt die limonade zo snel vandaan. Nou hier op het centrum woont Edwin, een gehandicapte man, die een handeltje heeft in 'van alles en nog wat'. Hij verkoopt ook limonade en hem had ik al eerder deze week gevraagd wat extra limonade in te slaan.

En dan schijnt de zon toch wel heftig en is het voor de kids in de zon te warm. Na een prachtige ochtend worden ze alleen weer terug naar hun plek gebracht. Daarna de boel opruimen. De bottle-tops wil ik bewaren want daar spelen de kids mee. Het plastic in de zon laten drogen en Beatrice uit keuken ziet mij in haar beleving zwoegen en zet een heerlijk bakje thee met melk voor me, met wat lekkers erbij. Na voldane arbeid zit ik tegen het muurtje van de keuken na te genieten. Een heerlijke ochtend en het 'de handen uit de mouwen steken' was echt de moeite waard. Blijde gezichten, veel gelach en veel mensen bij elkaar. Daar doe je het voor. Over twee weken maar weer.

Dag Ineke.