Op naar Kisumu.

En dan ga ik er alleen op uit. Naar Kisumu. Al voor acht uur vertrek ik. De zon schijnt en het is een en al leven. Eerst met de piki-piki voor 40 ct naar beneden (Nyabondo ligt op een heuvel/plateau) over de dancing road. Het is duidelijk te merken dat het inmiddels een paar dagen niet geregend heeft. Er waait met al dat verkeer veel zand omhoog. Daarna met het openbaar vervoer naar Kisumu. In de zgn. matattu voor 1.90 euro. Kost niets, maar we zitten dan ook hutje mutje op elkaar. Ik tel 22 personnen in een busje waar eigenlijk plaats is voor 12 mensen. Ik zit klem tussen twee Kenianen met de rugtas op de schoot. Stil blijven zitten want het wordt ook warm. Het busje stopt overal waar er nog een passagier in wil stappen. Het kan allemaal. Gelukkig is de weg naar Kisumu verbeterd en is het niet meer zo'n erge gehobbel. Enigszins dissie stap ik bij de grote Nakumat supermarkt uit en ga verder met de fietstaxi voor 25 ct. Gewoon achter op een kussen op de bagagedrager. Bevalt me heel wat beter. Ik zie het leven van Kisumu aan mij voorbij gaan en het voelt vertrouwd. Midden in de stad wordt ik afgezet en drink eerst weer een kop cappuccino bij mijn 'vriend'. In Kisumu is het druk en warm maar ook mooi om er gewoon rond te lopen zonder dat ik al te veel lastig gevallen wordt. Dan op naar de bank want ik moet geld hebben voor de aanbetaling van de bedden. Daarna ik op zoek naar nachtkleding voor de meisjesgroep. Ik vond redelijk goedkoop 15 stuks. Ze zijn inmiddels gewassen en hangen nu te drogen. Zaterdagavond zullen ze echt opkijken. Weer terug met de fietstaxi. De derde geeft aan gewoon... 30 shilling. De anderen zitten er boven en proberen het uit. Ik ben een blanke met veel geld in hun ogen. Maar goed dat ze niet weten dat er veel geld in mijn rugtas zit. Dan terug naar de Nakumat supermarkt om daar ballen en lolly's en wat spullen voor mezelf te kopen. En dan ben ik bepakt en bezakt en moet dezelfde trip terug. Na een yoghurtje vind ik vrijwel direct een mattattu. Opnieuw kom ik klem te zitten. Volle rugtas op mijn schoot met twee volle plastic zakken en tussen mijn benen worden ook nog een paar planken geschoven. Mijn buurman geeft aan een plastic zak op zijn schoot te willen nemen. Graag natuurlijk. De reis duurt nu langer. Er wordt vaak gestopt en gewacht op passagiers. Ik ben blij dat we eindelijk in Sondu zijn. Weer behoorlijk diissie met een slapend been loop ik eerst een stukje. Vanzelf komt er een piki-piki driver naar me toe. Ja, graag naar Nyabondo. 50 shilling? Oké. Terug op mijn plek kan ik nog net een hapje Kenian food mee-eten. Lekker in de schaduw op de bank bij mother Alice, die ook nog aan het eten is.

(((Op Nyabondo en St. Martin is sinds twee jaar toch wel wat veranderd. Zo wordt op Nyabondo een nieuwe gastenverblijf gebouwd, wat door Bondo Kids wordt bekostigd. Sr. Ludevina vertelde dat een andere goede gever het dak heeft laten plaatsten. Momenteel ligt de bouw stil daar er tot op heden geen geld meer is om het verder af te maken.

Een groot rond gat midden op het terrein van Nyabondo laat zien dat ze bezig zijn met de aanleg van biogas. Het koken en het gebruik van elektriciteit is een hoge kosten post. Biogas zal lager zijn in de kosten. In het weekend kwam er een vrachtwagen met sterke mannen om met de hand het opgegraven zand en steen en een de vrachtwagen te scheppen. Wat veel en hard werk. Bij ons gebruiken we daarvoor een machine en is het zo klaar. Eerst moet deze grond dus allemaal weg voor ze verder kunnen.

Tegenwoordig zijn er tv's die het niet goed doen, maar de kids kijken toch graag naar een onduidelijk beeld met strepen. Ook gedoneerd door een vrijwilliger. Gelukkig laten ze de kinderen alleen 's middags een uurtje kijken.

Ook zijn er veel nieuwe kinderen op Nyabondo. Geen bed is meer leeg. Anderen zijn verhuisd naar St. Martin met name hen die alleen een lichamelijke beperking hebben. Op Nyabondo verblijven nu met name kinderen met een verstandelijke en lichamelijke beperking.

Ook meer en nieuw personeel. Met name in medical/fysiotherapieruimte waar kinderen gescreend worden voor therapie of opname hier. Ook komen daar met regelmaat kinderen terug voor therapie.

De kippen zitten tegenwoordig in een ren. Het was zo gezellig toen ze hier nog vrij rond liepen met kleine kuikentjes achter hen aan.

Er zijn ook meer goede rolstoelen. Twee jaar geleden stonden er
rolstoelen achter slot en grendel. Waarom weet ik niet. Nu worden ze gebruik en mogelijk zijn er nieuwe, al zitten de kinderen nog altijd veelal op de grond en bewegen ze zich voort over de grond.

Op St. Martin is een nieuw deel bijgebouwd. Dit duurde lang vanwege de kosten maar is inmiddels in gebruik. Ook daar verblijven daardoor veel meer kinderen vergeleken met twee jaar geleden. )))

De operaties zijn voorbij. Zaterdagmorgen vertrokken de artsen en anderen weer na een laatste controle van de geopereerden die hier nog zijn. Leuk detail. Een van de anesthesisten was een periode in Nederland en heeft o.a. in Hengelo in ZGT gewerkt. Leuk. Bijzonder vond hij dat hij niet achterna geroepen werd zoals ze hier bij het zien een blanke soms wel doen, door mazungu te roepen.

Eunice heeft het nu ook rustiger. Met haar spreek ik af volgende week over een mooi pad met vergezichten naar Sondu te lopen en de week daarop naar een paar prachtige meren te gaan. Ik wil Sr.Ludovina vragen of haar auto met chauffeur mee mag. Met de matattu is dat nl te ver. Even afwachten maar.

Groet van mij uit een prachtig en warm Kenia, Ineke