Werken en verblijven op Nyabondo.

Hoi iedereen,

Het mooie van Nyabondo is dat hier niet alleen valide mensen werken. Op elke disciplines werkt wel een lichamelijk gehandicapte medewerker.
Peres is afhankelijk is van haar rolstoel en geeft de meiden van de training les. Dan is er Mellin, die alleen met krukken kan lopen en beugels om haar benen draagt. Zij werkt op de administratie. Teacher Magareth. Zij heeft in het verleden een hersenbloeding gehad en loopt daardoor moeilijk. Eén helft van haar lichaam functioneert onvoldoende. Ze geeft les aan de kinderen die op Nyabondo verblijven. Een heel karwij want het merendeel van hen is verstandelijk beperkt. Ze doet het geweldig. Elke morgen herhaalt ze zeer eenvoudige lesstof maar eerst beginnen ze een uurtje met zingen. Ineke, aan hen gaf ik de muziekinstrumenten die jij kocht voor hier. Ook op de workshop, waar van alles en nog wat op gebied van orthopedie gemaakt wordt, werken mannen die met krukken lopen. Het is geweldig dat al deze mensen hier een werkplek vinden en hun brood kunnen verdienen.

Dan is zijn er nog een viertal mensen met een verstandelijke beperking die elke dag op het centrum te vinden zijn. Af en toe krijgen ze een taak. Meestal lopen ze wat heen en weer en wachten tot het etenstijd is. Er komt een jonge man die door zijn wel hele zwarte uiterlijk soms probeert de kinderen de schrik aan te jagen. Uit gekkigheid maar de kinderen hebben er lol om. Er komt een wat oudere (zo lijkt het) man, sjofel gekleed. Vandaag was hij de waterafvoerkanalen aan het schoonmaken. Ook hij kwam gelijk naar me toen toen ik hier arriveerde, breedlachend en natuurlijk die hand. Momenteel zit hij tussen de schapen die grazen op het terrein, om de hoek van mijn voordeur te wachten op....... ? Hij was niet vergeten dat ik hem twee jaar geleden trakteerde op nieuwe slippers en een fleece trui. En dan is daar Mercie, een in zeer oude kleren geklede vrouw. Mercie was hier al toen ik hier vijf jaar geleden voor het eerst kwam. Ze was schuchter, en wilde geen handen geven. Je moest niet te dicht bij komen. Ik hoorde dat Mercy haar vader of grootvader eigenaar was van de grond waarop Nyabondo nu is gevestigd. Toen was ze altijd aan het sjouwen met emmers water en droeg die op haar het hoofd van a naar b. Ook trakteerde ik haar vorig jaar op wat kleren. En ook Mercie is dit niet vergeten. Nu komt ze bijna elke morgen naar mijn plekje om te groeten en een hand te geven. En dan geef ik haar maar iets want zij heeft zo heel weinig. Dan loopt er dagelijks nog een man met een stok met een grote hoed op. Hij houdt zich altijd wat afzijdig. Wel breed lachend tijdens het handen geven. Hij zit meestal ergens in de schaduw op een bank of op een tafeltje te wachten tot er weer eten komt.
Het is geweldig dat deze mensen hier gewoon op het centrum er bij horen en dagelijks komen en mee eten, ook al doen ze heel weinig.

Daarnet kom ik terug van de kinderen die vandaag geopereerd zijn. Sommigen huilen nog. Misschien wel wat pijn maar ik weet dat ze ook pijnstillers krijgen. Maar ballonnen geven wat troost bij al dat verdriet en wat afleiding natuurlijk na zo'n moeilijke dag voor kind en meestal moeder. Ook vanmiddag was ik weer in de operatiekamer te vinden. Operatiepak weer aan, monddoek voor, cap op en gewoon kijken en af en een helpende hand bieden. Ik tref een krant lezende narcotiseur bij een opererende chirurg. Het kan hier. Maakt niet uit. Ik heb al wel gezien dat ze ondanks de horloges en ringen toch wel heel schoon te werk gaan. Na elke patiënt worden de operatietafel en bijbehorende karren goed gedesinfecteerd. Ik zag nu hoe de chirurg een grote cyste uit de borst van een jongen verwijderde. Mooi om te zien. Nadien werd er een drain in geplaatst gemaakt van een gewoon plastic slangetje. Voor de opvang van wondvocht werd een catheterzak gebruikt. Alles kan. Een ander kind had een soort gelijk iets aan haar been. Opnieuw werd het vakkundig verwijderd in alle rust zonder ook maar enige stress, met een Keniaanse muziekje op de achtergrond. Daarna kwam er een meisje voorbij , Irene van 6 jaar. Voor de operatie toen ik even buiten de O.K. was, kwam ze heel spontaan naar me toe gelopen. Dag zeggen en een hand geven. Kan gewoon hé. De recovery is gewoon in de dichtstbijzijnde kamer. Opnieuw alleen maar een bed waar moeders en kinderen zitten te wachten. Irene heeft enorme brandwonden aan haar handen en gezicht waardoor haar handen zeer vergroeid zijn en een deel van haar gezicht verminkt. Je ziet hier vaak kinderen met brandwonden ontstaan door open vuren op hout of ze vallen in heet water. Maar goed Irene was aan de beurt en haar rechter hand werd gereconstrueerd. Geweldig hoe rustig de chirurg dit deed en zeer vakkundig. Toen Irene uit de narcose bijkwam was het een hoopje ellende. Ze huilde en schreeuwde alles aan elkaar vast. Reden, ik weet het niet. Daarbij enorm beweeglijk. Ze moesten haar met drie personen in bed houden. En maar roepen om mama. Tijdens het delen van de ballonnen was de rust weer gekeerd en was ze toch en beetje blij met de ballon.

En toen werd ik nog geroepen. Ik schrik dan altijd een beetje gezien mijn ervaring de vorige keer. Maar nee, Beatrice van de keuken had net eten nar het ziekenhuisje gebracht en wilde zeggen dat ik sukoma-wiki ( Keniase groente), ughali (compacte Keniase maisbrij) en lever kon gaan eten. Echt een Keniase maaltijd met voor het eerst na een week weer vlees. Zoals wij aardappelen eten, eet de Keniaan elke dag ughali.

Nu, een dag later, zie ik Irene in de deuropening van mijn plekje staan,nog in de operatiekleding, weer een en al vrolijkheid en vraagt met haar vriendinnetje om een ballon. Even later komen ze terug en vragen in hun eigen taal om meer voor de andere kinderen. Ik met hun mee naar het ziekenhuisje en deel opnieuw ballonnen uit. Een aantal van de geopereerden zijn al naar huis. Anderen moeten blijven tot ze stabiel zijn. Thuis wordt de medische zorg gegeven door een dichtstbijzijnd deskundige of medische post. Soms komen ze terug voor controle. Leuk detail is dat de kinderen tijdens de operatie's operatiekleding dragen die gemaakt zijn van stoffen die ik tijdens mijn vorig verblijf van de giften gekocht heb.

Groetjes Ineke