Aankomst in Nyabondo.

Hallo allemaal,

Eindelijk kom ik dan vanuit Kenia bij jullie binnen. Het is nu donderdagmorgen en in alle vroegte zit ik te schrijven.
De reis hier naar toe verliep goed, maar was o zo vermoeiend. Al vroeg was ik maandag naar Schiphol vertrokken. Met opzet vanwege eventuele files e.d. Ik kon dan ook zonder te hoeven wachten direct inchecken. De koffers precies op gewicht. Mijn rugtas iets te zwaar, maar dat wordt niet gecontroleerd. En toen was het wachten, maar de tijd ging snel met wat lezen, rondlopen en kijken. Om 21 uur vliegen. In het vliegtuig geen oog dicht gedaan maar bij aankomst dacht ik het ergste achter de rug te hebben. Niets was minder waar.

Aangekomen in Nairobi werd ik naar de vertrek hal geloodst. Al snel had ik in de gaten dat dit niet klopte. Na vragen en vragen en scannen van mijn rugtas kwam ik opnieuw bij mijn 'vliegtuig' uit waar ik een bus had moeten nemen naar de aankomsthal. Het duurde een poosje maar na de pascontrole draaiden mijn koffers nog rustig mee op de band. Koffers pakken, langs de beveiliging en daar stond James op me te wachten. Een warm welkom en al snel gingen we met zijn luxe wagen het drukke Nairobi in. File's en file's van auto's. Het duurde lang voor we de stad uit waren. Ondertussen kreeg ik mijn SIM kaart voor mijn telefoon en overlegde ik met James, met mij langs een supermarkt te gaan en de modem voor mijn lap-top in orde te maken. "Prima, prima, komt allemaal voor elkaar": zei hij maar.....ik vertrek zo en mijn chauffeur brengt je weg. Oké dan maar. Daar kan ik ook wel mee onderhandelen. Wij op weg via het land van Masai Mara. Ondertussen werd ik moe en nog eens moe, maar mijn ogen moesten open blijven vanwege alle dingen die nog te doen waren. Boodschappen doen in een supermarkt. Wat een drukte daar. De geur van de zwarte mensen kwam weer in mijn neus. Mensen die niets zeggen en alleen maar naar me kijken. Lange rijen voor de kassa. Wachten, maar dit lijkt niemand erg te vinden. Maar goed ik had mijn brood, water, rijst, pasta, enz. Toen verder. Die modem zat me dwars, als dat maar voor elkaar zou komen. Ik begon maar eens opnieuw te zeuren. "Alles komt voor elkaar ": zei de chauffeur. Maar ja, het is hier Kenia en ik weet hoe het gaat. Maar ....het kwam voor elkaar. Ondertussen reden we over wegen met tientallen bumps. Hobbels in de weg om de snelheid te beperken. Een misselijk makende gedoe. De appel die ik net had gegeten spuugde ik door een raampje weer uit, mede onder invloed van de uitlaatgassen. Vertelde maar niets aan de chauffeur. Mogelijk zag hij dit later wel aan zijn auto. Toen maar eens zeuren om een toilet. En jawel. Ook daar stopten we even voor. Na het spugen knapte ik weer wat op en rond half vijf in de middag kwamen we hier op het centrum aan.

Een warm welkom viel me ten deel. Iedereen rond de auto en mijn koffers en boodschappen werden met vereende krachten naar mijn plekje gebracht. Knuffels en 'you are most welkom' viel me ten deel. Heerlijk. Het lijkt alsof ik thuis kom. Een nieuwe kokkin kwam direct vragen of ze voor mij moest koken. Heel graag natuurlijk. Ik had de hele dag niets gehad behalve de appel die ik uit spuugde en een half flesje water. Al wachtende op het eten ben ik ondanks mijn vermoeidheid de boel maar uit gaan pakken. Meerderen kwamen me in mijn huisje welkom heten. Sr. Ludevina, het hoofd van het centrum, bracht een tas vol boodschappen. Wat lief maar ik vertelde maar niet dat ik ook al boodschappen had gedaan. En toen eten. Kenian food. Rijst met bruine bonen en koolsalade. Lekker. Inderdaad, ik ben weer thuis. En toen slapen en dat lukte natuurlijk niet. Veel te veel indrukken maar op den duur.........

Slaap lekker.
Ineke