Small Home's

Hallo iederéén,

Vorige week ben ik een dag met Vitalis en Sr. Ludevina en nog een paar anderen op stap geweest naar één van de Small Home's. Een Smal Home is een klein opvangcentrum voor kinderen die om wat voor reden dan ook niet thuis kunnen wonen. Een aantal van hen zijn ook gehandicapt. Ook hier zijn house-mothers die de kinderen helpen en verzorgen. De vijftien kinderen van deze Smal Home werden allemaal door Vitalis, die fysiotherapeut is en een halve dokter, nagekeken op gezondheid en gebreken. Eén van de kinderen blijkt een soort van klompvoetje te hebben. Die wordt in de toekomst op Nyabondo geopereerd. Om de kids wat gerust te stellen, had ik snoepjes bij me. Vitalis deelde ze uit. En heel graag wilden ze die natuurlijk.

Deze Small Home, Abwao genaamd, ligt dichtbij het Victoriameer. Door heuvels, over hobbelige wegen, door kuilen en over stenen arriveerden we na anderhalf uur. In de verte zag ik het meer liggen. Mijn eerste indruk was, 'wat ziet het er hier armoedig uit'. Een beetje vragen en ik kom erachter dat er hier nog minder geld is, om van te leven en zaken te onderhouden. Ook hebben de kinderen hier helemaal niets om mee te spelen. Ze zitten buiten maar gewoon wat niets te doen. De slaapkamers zien er armoedig uit en de keuken is een met leem opgetrokken huisje met golfplaten. Maar toch.......deze kinderen zullen het misschien nog beter hebben dan zoveel andere kinderen in Kenia.

Ondanks dat er op Nyabondo ook een probleem met geld is, ondersteund Sr. Ludevina toch nog twee Smal Home's met eten of een klein bedrag aan geld. Een paar jaar geleden waren dit er meer, maar het centrum kan het geld hiervoor niet meer opbrengen en missen. Soms verdenk ik Sr. Ludevina ervan dingen uit eigen zak te betalen, zoals de benzine voor deze trip. Benzine is hier namelijk het laatste jaar erg duur geworden. Vandaag, twee weken later, hoorde ik dat dit ook een reden kan zijn dat alle voedingsmiddelen zo duur worden.

Nadat Vitalis alle kinderen gezien had, kregen we tot mijn een maaltijd aangeboden. Op zijn Keniaans natuurlijk, ugali, soma-wiki, rijst, kip, kool en nog een paar dingen. Het smaakte best, al krijg ik eerlijk gezegd wel een beetje genoeg van Keniaans eten. Maar de kip, die was in stukken gehakt en in de pan gekookt. Sr. Ludevina zij tijdens de maaltijd : "Neem nog een stukje vlees, want je hebt alleen maar botten gehad". Dan nog maar een stukje en ik kijk eens goed op mijn bord, ligt daar de kippekop mij aan te kijken. De snavel half open. Dat heb ik dus nog nooit beleeft. Een blik in de pan liet zien dat daar de poten nog indreven. Die kop heb ik natuurlijk niet opgegeten. Dat leek me dus maar niets. Natuurlijk wel even gemeld dat het 'bij ons' een beetje anders gaat met kip eten. Natuurlijk een hoop gelach maar ik kon de kippekop aan niemand kwijt.

Naar de andere Smal Home gaan we over een week om daar de kinderen te zien. Ik ben benieuwd hoe het daar zal zijn. De rit er naar toe is al leuk want het brengt me over hobbelige zandwegen op plekken waar ik anders nooit zou komen.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En inmiddels zijn we in Mibazie geweest, waar de andere Small Home is. Dit is bij Ahero de weg volgen naar Nairobi en dan ook weer een hobbelige zandweg op. Eerst werd even gevraagd of het daags ervoor ook geregend had. Was dit het geval geweest, dan hadden we moeten lopen omdat de zandweg dan niet voor auto's begaanbaar is. Maar....we konden met de auto. En weer schrik ik van de armoede hier om mij heen en in de Small Home. Hier verblijven ongeveer dertig kinderen waarvan de oudste 18 jaar is. Vitalis wil hier alleen de kinderen zien die beenbeugels dragen en met krukken lopen. Er moeten aanpassingen gedaan worden en er wordt besloten twee van hen mee te nemen naar het centrum. Daar kan in de Workshop waar ze beugels en aanpassingen aan schoenen maken, wat aan gedaan worden. Ook besluit men een jochie van zes jaar mee te nemen die geen benen meer heeft omdat hij in het verleden overreden is door een wagen? Hem worden op het centrum protheses aangemeten. Ook dat is dus mogelijk in de Workshop. Ja, ze zijn hier van alle markten thuis.

Om de tijd wat te doden maar ook om wat toenadering te zoeken tot de andere kinderen ga ik met ze bruine bonen sorteren. Gewoon, een handje vol pakken en steentjes en takjes en rommel er tussenuit halen. Lekker in de zon met veel bekijks om me heen van weer andere kinderen. Ook geef ik ze hier allemaal een paar snoepjes en de rest met een zak ballonnnen aan de house-mother, die er blij mee is. Tijdens het kopen van suiker in Kisumu vroeg ik om korting of iets voor de kinderen. Ik kreeg een grote doos met koekjes, die ik voor deze kinderen, in overleg met Sr. Ludevina, meegenomen heb.

Ook hier blijken ze heel weinig geld te hebben om eten te kopen. Ook ziet het huis er slecht onderhouden uit. Er is geen geld voor. Toch hopen ze over niet al te lange tijd te verhuizen naar een andere plek omdat het huidige gebouw aan het verzakken is en lek is. Waar het geld daarvoor dan vandaan moet komen is mij niet duidelijk. Ook nu bracht Sr. Ludevina een kleine zak aardappelen en wat groente mee en daar zijn ze dan weer erg blij mee.

Na gedane arbeid was er weer een maaltijd voor ons klaargemaakt. Toch een beetje genant omdat er zo weinig geld is, maar ze willen ook gastvrij zijn. En misschien heeft Ludevina het wel betaald. Met de handen eten leer ik inmiddels ook wel een beetje. Het is niet meer zo vreemd, maar het blijft een geknoei. Gelukkig is er voor het eten altijd de gelegenheid om handen te wassen. Een kippekop heb ik dit keer niet op mijn bord gezien. Wel de poten in de pan.

En dan......terug naar huis. Weer met zijn allen en met de drie kinderen voor en achter in de auto. Het duurde even voor we weg konden, want ze moesten eerst schone kleren aan en wat nodige kleine dingen gepakt. Het went niet erg achter in de wagen. Het blijft hobbelen en stevig vasthouden anders wordt je geklutst. Rond half vijf waren we weer thuis.

Vandaag, twee dagen later, zijn er inmiddels gipsafdrukkken van het jochie zijn benen gemaakt. Ze lagen te drogen. Maar het joch was vanmorgen in tranen. Hij zag de wagen die hem hierheen heeft gebracht wegrijden en toen kwamen de waterlanders echt. Hij wilde heel graag mee terug naar zijn vertouwde omgeving. Het is ook niet niets zo'n ventje, maar zo ineens uit zijn eigen omgeving bij zijn huisgenoten, weg te plukken. Hopelijk hoeft hij hier niet al te lang te zijn.

Vandaag, donderdag, vernam ik van Pamela dat Sr. Ludevina een afscheidsparty voor mij wil organiseren. Ik ben vol verwachting. De laatste week is vandaag ingegaan. Ik moet er nog niet aan denken om de volgende week terug te moeten. Maar met de dag genieten. Pamela vertelde dat ze de hele volgende week voor een meeting in Nairobi is en dat ze dit wel heel erg jammer vindt. Ze had me anders naar het vliegtuig willen escorteren. Afgesproken om zondag bij haar te gaan eten en dan afscheid te nemen. Ook gaan we zaterdag opnieuw naar Sondu om mais kopen. Nu ook waarschijnlijk een zak rijst erbij.

En zo blijven we toch nog steeds bezig. Morgen nog een dag naar Kisumu en zaterdag nog een keer het water-zeep-zeil gebeuren. Toch nog maar weer, want de kids genoten daar zo heel erg veel van. En zondag........opnieuw trakteren op een flesje fanta. Het worden weer drukke dagen maar dat geeft niet. Ik kan het nu nog doen.

Groetjes van mij,
Ineke