House-mothers en kitchen-madams verwendag.

Hallo allemaal,

Al een poosje loop ik met het idee de house-mothers ook iets te geven. Ze zijn heel goed en lief voor de kinderen. Natuurlijk moeten ze wel eens mopperen,brommen en terechtwijzen. Maar dat is normaal. De kids zijn ook altijd niet gelijke lief. Soms vliegen ze elkaar letterlijk in de haren en slaan, schoppen en bijten en wat al niet meer. Verbaal proberen ze ook wel het één en 't ander maar de meesten kunnen niet echt praten. Soms zitten ze elkaar al schuivend over de grond achterna. Wat de aanleiding dan is, is niet altijd duidelijk. Meestal heeft het te maken met iets van elkaar afpakken of de ene mag of doet iets waar de ander dan weer een beetje jaloers op is. Het is goed dat ze vechten en voor zichzelf op komen. Een beetje weerbaar worden. Dat is al zo moeilijk wanneer ze zo overgeleverd zijn aan de hulp van de ander. Maar........soms helpen ze elkaar ook met b.v. het uittrekken van de kleren en truien, een plasje doen in de vimbus en met het geven van eten. Meestal is het ook een wirwar van armen en benen die allemaal dezelfde kant op willen schuiven. Het valt dan niet mee om er niet overheen te struikelen. Soms zitten ze ook gewoon rustig bij elkaar. En ook hier zoeken de meisjes elkaar op en ook de jongens. Dat heeft met handicap niet zoveel te maken.

Maar goed de house-mothers. Vanaf vijf uur in de morgen tot half negen in de avond zijn ze in de weer met de kinderen. 's Morgens begint het wasritueel. Niet onder de douche zoals bij ons. Maar gewoon net als vroeger wassen in een grote bak met water. Om de beurt. Er zullen wel meerdere kinderen met één bak water geholpen worden. Er zijn daar geen kranen. Het water is er overdag met emmers naar toegebracht door Merci, een vrouw die verstandelijk beperkt is en hier op het centrum dagelijks allerlei klusjes opknapt. Dat zijn dan 21 jongens en meisjes die voor half acht klaar moeten zijn en porridge (pap) hebben gehad. De meisjes krijgen de blauwe jurken met lila kraag aan en de jongens blauwe broeken met lila blouce, hun schoolkleding. Daarbij schoolsokken voor zover ze die hebbben, de schoenen die hier en daar wel erg stuk zijn en de nieuwe schooltruien. Om half acht zitten ze dan allemaal klaar om naar school gebracht te worden. Een klein klupje blijft hier.

Maar dan is het voor de moeders nog lang niet gedaan. Alle bedden moeten verschoond, de vloeren gesopt en gedweild en de kleren van daags ervoor gewassen. Ook helpen ze vaak nog in de keuken met schillen van de zoete aardappelen of anderszinds. Rond half vier komen de kids terug. En zoals jullie weten begint het dan weer opnieuw. Schoenen uit, truien uit want die mogen niet al te vies worden, tijdens het eten allemaal aan de lage tafel, naar bed brengen, enz. En dan.......moeten ook die ruimten weer opgeruimd en gesopt worden. Rond half negen zijn ze klaar en enigzinds vermoeid. En dan komen zij pas toe aan eten. Ik heb even gevraagd maar rond negen uur gaan zij dan ook naar bed om de volgende dag om vijf uur in de ochtend vrolijk opnieuw te beginnen.

Eigenlijk hebben ook zij dus wel wat verdiend. In mijn kamer staan al kleurige door Keniaanse vrouwen gevlochten tassen. Voor ieder van hen één. Maar ik kwam er ook achter dat ze bij hun werkkleding (een blauwe jurk) eigenlijk dichte zwarte schoenen moeten dragen. Het liefst ongeveer gelijk. De meeste moeders hebbben die niet. Aan mother Penina (mijn favoriet) had ik al eens gevraagd wat haar schoenmaat is en tussen neus en lippen door ook aan de anderen. Vandaag ben ik dan maar eens daarvoor op stap gegaan. Lopend over de dancing road naar Sondu. Hier en daar 'good morning' en 'jambo' roepend.

Tussen haakjes. Daar kreeg ik een sms bericht. Christa melde dat er een grote gift voor mij op de rekening van Bondokids was gestort. Ze wilde dit op mijn rekening storten. Geweldig. Coks heel heel veel dank. God bless you. Dit zeggen ze hier ook wanneer ik iets gegeven heb. Top.

In Sondu aangekomen nog een paar kaarten naar het postkantoor gebracht en toen op zoek naar schoenen. Al snel had ik de juiste maten!! in mijn tas en toen nog even naar de supermarkt voor wat brood, boter, melk en koek. Ook nog even geld pinnen want ik ben er achter dat dit gelukkig ook in Sondu kan. Thuis aangekomen gelijk de schoenen maar als kadotje gegeven. Ze zijn er blij mee maar van twee mothers waren ze te groot dus.......opnieuw naar Sondu, nu maar met de piki-piki. Schoenen geruild en nog even op zoek naar wat kleding voor de kleine Ouich. Dit ventje heeft ook een klein beetje mijn hart gestolen en waar ik ook ga, hij komt me al kruipend achterna. Hij kan niets zeggen. Stoot alleen klanken uit, maar is wel klever en weet precies wat hij wil.

Daarna achter een groot bouwzeil aan. Die vond ik gelukkig snel in de winkel die Christa me had vertelt. Tien meter. Eerst voor 100 ksh per meter en toen ik vroeg of dit de normale prijs was kreeg ik het ineens mee voor 80 ksh de meter. Altijd allert blijven, hé. Zaterdag willen we van dit bouwzeil en water en zeep een glijbaan maken voor de kinderen. Ze er om de beurt over heen trekken. Natan, die hier vorig jaar was, heeft dit toen ook gedaan en het bleek toen een groot succes. Hopelijk schijnt de zon zaterdag volop.

Met het grote zeil, de schoenen en kleren opnieuw terug naar huis. Allemaal liepen ze die middag in nieuwe schoenen rond. Ze waren er zo blij mee. Leuk toch. Ook de dames van de keuken dragen de blauwe jurk als uniform. Eireen (house-mother) heeft voor mij hun maten gevraagd en voor hen zal ik dan ook nog maar elk een paar kopen. Maar dat wordt dan later, want morgen komen ze van flying docters hier moeders met onderbuik problemen opereren/helpen. Daar wil ik graag wat van meepikken.

Ook de kitchen madams zijn deze dagen drukker dan normaal. De dokters, verpleegkundigen, patienten, kinderen en het personeel moeten allemaal van eten voorzien worden. Van 's morgens acht uur tot 's avonds zeven zijn ze aan het werk. Toch merk ik ook in deze tijden niet zoveel van stress. Ze doen gewoon in alle rust hun werk. Eén maal per week mag het personeel in de blauwe jurken overdag volgens schema overdag naar huis. Eén keer per maand met weekend verlof. Dat is dan met elkaar maar heel weinig vrij. Ze hebben vanwege dit alles allemaal wel een paar nieuwe schoenen verdiend.

En toen, eind van de middag, werd ik op kantoor geroepen. Er was post voor mij. Leuk. Paulina dank je wel voor je brief. Hij kwam hier op 13 juni aan. Ook Iet en Ali, dank je wel voor jullie kaart uit Berlijn. En Renske. En Johan en Joke. Dank je wel.

Nog even helpen met zoete aardappelen schillen. De jongens die inmiddels terug waren van school aan het kleuren gezet en spelen met de bal met de anderen, helpen met het eten en ook zelf meeeten. De zoete aardappelen dus, met kool. Nou, het smaakte me prima.

Al een paar keer hadden de mothers mij gevraagd om hen een paar foto's via mijn lap-top te laten zien. Nou dat moest dan vanavond maar. Kinderen in bed. vloer gedweild en daar ging het hele scala aan dieren voorbij wat gepaard ging met veel o's en a's. Nog een paar foto's van de kinderen en deze wens was ook weer ingewilligd.

Veel groetjes van mij
Ineke