De kinderen.

Lieve allemaal,

Gisteren was ik 's middags voor het eerst wat langer achter elkaar bij de kinderen. Opnieuw schrok ik van hun handicaps. De meeste kinderen verplaatsen zich schuivend op hun billen over de grond. Soms zeer moeizaam. Hun benen en armen zwaaien daarbij vaak alle kanten op. Het kost kracht en energie. Maar er is ook een soort van behendigheid te zien. Sommige kinderen kunnen zich daardoor ook snel over de grond voortbewegen. Maar ook schrok ik van hun uitstraling. Ze leken allemaal verdrietig en somber. Ze hebben zo weinig. Speelgoed is er niet. Sinterklaas kennen ze niet. Hun kleding ziet er armoedig uit. Schoolkleding, waarvan de truien ontrafeld en de sokken hier en daar echt stuk Er is weinig ontspanning en gezelligheid. Wat is het dan mooi om voor even een lach op hun gezichtjes te zien. Eerst een beetje terughoudend natuurlijk. Ik hoor ze denken "Wie is die mazungu nu weer?" Maar de wat oudere kinderen kennen me nog en roepen mijn naam. En wat doe je dan met ze? Spelen? Waarmee? Gelukkig heb ik een zak ballonnen bij me om het ijs te breken. En dan is het ook gelijk feest. Maar al heel snel knapt alweer de eerste en dan is het weer feest. En zo hou je een groepje kinderen bezig en breng je wat plezier op die gezichtjes. Dat is fijn. En dan wil er toch ineens één bij je op schoot zitten. Maar even niet kijken naar die smerige handen en kleren want doordat ze de hele dag op de grond hebben gezeten is alles niet meer schoon. En bij een beetje pech zit er een natte broek bij je op schoot. Maar zo'n kind hangt dan lekker tegen je aan. Even wat persoonlijke aandacht en een knuffel. Met niets kun je hier al heel veel geven.

Tot mijn verbazing zitten een groot deel van de kinderen tijdens het eten nu in stoeltjes aan een lage lange tafel. De meesten van jullie weten wsl. nog wel dat ik de vorige keer met Sr. Ludevina van het gedoneerde geld, materialen heb gekocht om meubels voor de kinderen te maken. Nou, zie hier het resultaat. Het was voor mij een grote verrassing dit te zien. Voorheen aten de kinderen gezamelijk op de grond. Gelukkig wel op matten. Maar dit is zoveel beter. Voor het grote deel met elkaar aan tafel eten. Zo hoort het toch ook. Allemaal een eigen plekje. Een heel mooi gezicht en dat dit van mijn/ons geld gerealiseerd is, doet mij goed.

Gistermiddag waren niet alle kinderen aanwezig, toen ik kwam. Een deel was naar school en kwam om vier uur thuis. Opnieuw was daar herkenning, maar ook wat terughoudendheid. Maar al snel was het ijs gebroken. Ik hielp ze met het uitdoen van de schoenen en truien en ze vonden het prachtig. Daarna ook voor hen de ballonnnen.

Het is zo goed om hier weer terug te zijn. Ik realiseer me dit telkens weer. En dan na de ballonnnen, eten. Ugali, een maisbrij. met zoute visjes op een metalen bord. En dan met de handen eten. Gelukkig worden hun smerige handjes wel eerst gewassen. Een aantal kinderen moeten geholpen worden . Zij kunnen vanwege hun spastisiteit niet zelf eten. Ook ook daar mag ik bij helpen. We vinden het samen zo leuk. En dan is het bedtijd. Al vroeg gaan ze hier slapen omdat ze 's morgens al vroeg worden gewekt vanwege het was?? en aankleedritueel.

Maar het naar bed gaan is niet maar zo iets. Quinter en Judy weten nog van het uitkleden. Ze werden daar de vorige keer door ons mee geholpen. Een feest was ook dat. De meesten liggen zonder kleren aan in hun bedjes. De bedjes zijn aan elkaar geschoven zodat er een klamboe over heen past. En ook nu dus, Jurken uit, hier en daar een kind in bed tillen. Maar daaraan vooraf zijn ze ook allemaal al schuivend over de grond naar het toilet geweest. Ze redden zich zo goed en zo kwaad als het gaat zelf. Een enkeling draagt een luier. Sommigen hebben gewoon een natte broek. Maar een kniesoor die daar op let. De jongens gebruiken een vimbus als urinaal. Lekker goedkoop maar ook bij gebrek aan wat anders.

Maar......voor ze allemaal in bed liggen moet er gezongen worden. Gisteravond bij de meisjes en vanavond bij de jongens. En dan is er op deze lokatie nog een groep. Die zijn dan een volgende keer maar aan de beurt. Maar zingen alsof het een lieve lust is. Het hele bekende repertoir. Read your bibel, Holy, holy, holy, If your happy and you no it...... Maar ook Nederlandse liedjes zoals Slaap kindje slaap en Vader Jacob. Ze vinden het allemaal top maar ook hier komt een eind aan. En dan , allemaal in bed, de jurken uit en liggen. (gewassen of gedouched wordt er niet meer) Een douche kennen de kinderen trouwens niet. Wassen wordt gewoon met bakken water gedaan. En dan gaat het in koor, sleep well, slaap lekker, welterusten.

En dan vertrek ik naar mijn huisje nog steeds zonder licht. Voldaan maar ook moe na een dag vol met nieuwe indrukken. Nog even een hapje eten klaarmaken. Dat wordt dan weer simpel. Macaroni met ui en tomaat en kruiden. Het smaakt mij prima. Dan douchen bij een zaklamp en om tien uur naar bed.

Met een voldoen en gelukkig gevoel kijk ik terug op de dag. Je moet het eigenlijk zelf meemaken om te ervaren hoe het hier is. Het is moeilijk uit te leggen. Ik probeer het maar kan het eigenlijk niet echt goed weergeven. En ze zijn hier zo aardig en kennen me nog en dat doet zo heel veel goed. Aan alle kanten laten ze merken, dat ze blij zijn dat ik er ben. En dit is nog maar het begin.

Dag Ineke