NOG EEN AANTAL DAGEN TE GAAN.....

Hallo allemaal,

Wat was het leuk op Rusinga Island. De boottrip was heerlijk. Er waren twee andere gasten met wie we gingen zwemmen in een andere nog mooiere lodge. En die van ons was al zo bijzonder. De andere gasten waren een echtpaar, ook te gast in onze lodge, die hier ik Kenia veel vrijwilligerswerk doen. Ze hebben een auto en samen gingen we. Prachtig om daar de hele middag te vertoeven. En weer terug. En samen erg lekker gegeten. En wat kletsen en bij elkaar zitten. De derde dag weer terug op de piki piki naar Mbita en in een volle matattu terug naar Homa Bay....en vervolgens Sondo. Een lange reis van 3 uur. Het was de moeite waard.

Deze week, op een avond, twee house-mothers kwamen bij me. Op bezoek onverwachts. Wat is er loos? Ze kwamen afscheid nemen maar ook met vragen. De één Risper...kom je nog een keer bij me thuis? De ander Alice ...wanneer ga je naar Eunice? Mag ik mee?....en de ander wilde ook wel mee. HEEL MOOI. Gaan we volgende week samen voor het laatste naar Eunice en ik alleen naar Rispers house. Leuk hoor. Heb ik nog wat cadeautjes? Ja, er is nog steeds wat.

Gisteren naar Kisumu en Eunice. De kioskvloer ligt er in. Nu de planken nog...en dan een kleine tafel. Dan is ook dat klaar. En nu maar afwachten of het gaat lopen en of ze spullen gaat verkopen. Ze zou de kiosk ook kunnen gaan verhuren voor een dag. Alleen voor een overnachting . Er hoeft dan alleen maar een matras ingelegd worden. We gingen samen naar de markt. Best een eind bij haar huis vandaan. Om mais, bonen en finger millet te kopen van het laatste sponsorgeld van Eunice. Om een voorraad eten in huis te hebben. Mais voor ugali en finger-millet om pap voor de jongens van te koken. Eunice doet steeds meer in haar huis. De tuin is weer groter en de mais groeit. Ook de boompjes doen het goed. Ze vertelt al een keer te hebben gekookt. Ze heeft struikjes bij de afrastering geplant zodat die wat dicht gaat groeien. Volgende week voor het laatste naar Eunice.

Vandaag met de achtergebleven kinderen naar Sondu. Dat wordt nog een hele happening. Er moet een rolstoel mee want Eloid (en zijn vader) zijn ook nog op het centrum gebleven. Waarom weet ik eigenlijk niet. Denk omdat George hier kleren naaid en nog niet van Sr. Ludovena weg mag. Dus met vier kinderen en een rolstoel op pad. De rolstoel wordt dan achterop een piki-piki vastgeknoopt. We zullen zien. De kids verheugen zich hier al lang op.
Nou, we zijn toch niet met de piki-piki geweest maar met de gele bestelwagen van het centrum. Ik durfde het niet aan omdat de dancing road enorm slechten door de vele regen glad is. Er hoeft maar één piki-piki te vallen en ik had een probleem. Met de auto was het ook leuk. De twee jongens voorin. En wij met de meisjes achterin. Wel heel veel gehobbel. De rolstoel op het dak. Eerst een flesje limonade drinken en daarna lopen. Nou weet ik weer wat het is om met een rolstoel door Sondu te lopen. Moeizaam over de stenen en door de gaten. Hier en daar wat bij de marktlui kopen. Zag nog een paar slippers die ik graag wilde hebben. En voor Eunice haar kinderen een paar hemden. Emmanuel liet zich ineens vallen. Kon niet meer verder lopen. Er maar bij in de rolstoel gezet. Wel een beetje krap maar we hoefden nog maar een kort stukje. Faith, onze kleine meid had het ook gehad met lopen en werd het laatste stukje gedragen. Aan het eindpunt stond James bij de supermarkt weer op ons te wachten. Nog wat boodschappen gehaald en we gingen terug. Een behoorlijk heftige morgen maar de kinderen genoten en alles verliep zonder ongelukken. Die twee dingen waren het belangrijkste.

En het bezoekje aan Rispers house is ook geweest. Een nichtje van haar kwam me halen. Risper woont met haar man, haar zus en drie kinderen van haar zus in een lemen huis hier niet zo heel erg ver vandaan. Niet afgewerkt maar wel in een prachtige omgeving. Heel veel bananenbomen en een grote advocadoboom. Het oudste nichtje klom in deze laatste boom om ze los te schudden. Ik kreeg er acht van mee. Veel te veel. Maar eerst werd met ik met alle egards ontvangen. Een kip was geslacht en de ugali en chapattie's stonden weer op het menu. Als laatste kwamen ze met de lever en andere organen van de kip op de proppen. Het beste voor het laatste en voor de bezoeker. Heb maar geopperd alles te delen en dat werd gelukkig gedaan. Ik hoeft echt niet alle organen op te eten. De kop van de kip was al verorberd door Risper zelf. Een delicatessen in Kenia blijkt. Het communiceren ging prima. Risper en haar zus kunnen maar enkele woorden Engels maar de man van Risper heel goed. Hij fungeerde als tolk. Prettig en ontspannen daar een poosje geweest. En mijn cadeautjeskast is nog steeds niet uitgeput. En allen waren blij met iets gewoons. En zelf kreeg ik dus al die advocado's mee naar huis. Toen natuurlijk nog wat foto's en was het weer afscheid nemen. Het blijft leuk om mensen vanuit het centrum in hun eigen omgeving te ontmoeten.

De rol rexine zo heet de skyleader...is inmiddels ook gekocht. Volgende week beginnen ze met het herstellen van alle kinderstoeltjes. De rexine van deze stoeltjes is op veel plekken versleten en ook zitten hier en daar de rugleuningen los. Ze zijn echt aan opknappen toe. De drie stoelen voor de grotere jongens zijn bijna klaar. Voor Ouid één met een plank er voor. Heel mooi te zien hoe enthousiast ze hier aan werken. Ik ben er blij mee.

Vanmorgen ben ik weer lopend naar Sondu geweest. Over die mooie weg met rood zand en eucalyptusbomen rondom. Hier en daar hoor ik mazungu (blanke). How are you? Ik ervaar het niet als vervelend. Eén keer hoorde ik: "White lady, how are you? Een enkeling heeft mij de afgelopen weken gevraagd hoe wij in Nederland donkere mensen aanspreken. Dan vertel ik maar dat wij daar geen woord voor hebben waar ze dan weer vreemd van opkijken. Ik had dit keer een tas met kleding en wat speelgoed bij me. Om onderweg weg te geven. Een lemen huisje gevonden met kids rondom en daar alles achter gelaten. Wat keken ze vreemd op, maar wat waren ze ook blij.

En vanmorgen vroeg Sr. Ludovena: "Ben je er maandag ook"? Ik zeg eigenlijk wil ik naar Eunice. Maar waarom? "De stoelen komen maandag": zegt ze . Nou daar wil ik natuurlijk bij zijn en wordt het bezoek aan Eunice nog maar een dag uitgesteld. Inmiddels wil Rachel, de teacher ook mee naar Eunice. Nou Eunice zelf nog informeren. Ze zal het echt leuk vinden want ze mist haar vrienden van het centrum.

Het gaat mij goed. Nog een paar dagen te gaan. A.s. donderdag vertrek ik in de avond vanaf Kisumu naar Nairobi en vlieg 's nachts terug naar Nederland. Met weemoed zal ik terug denken aan deze tijd waarin ik veel lieve mensen heb mogen ontmoeten en waarin ik heel veel goed mocht doen. In het heel klein en in het heel groot. De schoenen en de stoelen, bezig zijn voor Eunice house, maar ook op het centrum hier en daar individuelen blij maken zoals de oudere Merchie, die al zo lang op het centrum rondloopt en hier kind aan huis is. Voor haar kocht ik afgelopen week een 2de hands jurk en nieuwe slippers. Aan anderen gaf ik spullen weg. Mensen waren blij met alles wat ze kregen. En dat maakte mij ook tevreden en dankbaar. Het is zo goed voor een ander iets te kunnen doen terwijl wij alles in overvloed hebben. Telkens wordt ik daar weer bij bepaald. Zoals nu....geen water meer uit de kraan! Het ligt nu aan de pomp in Sondu die water omhoog naar hier zou moeten pompen. Heel het centrum haalt nu water uit de grote watertanks op het centrum. Met de hand omhoog pompen. Wat zijn wij dan gezegend met alles wat vaak vanzelf gaat, zonder dat we er bij na denken.
Ik zie wel een beetje weer tegen het thuis zijn op. Wekenlang veel mensen om me heen. En dan weer alleen zijn. Is altijd even een moeilijke periode. Maar ik kijk ook wel uit naar mijn huis en mijn nieuwe meubels. Het Nederlandse leven en iedereen weer ontmoeten. Toch zal het thuis weer even wennen zijn. Flink bezig gaan in het begin....dat helpt.

Veel groetjes van mij.
Ineke