Naguru National Park.

Dag allemaal,

Vanmorgen dacht ik maar weer eens naar Kisumu te gaan om potloden en gummetjes voor de klas van teacher Margareth te kopen en metalen borden voor de kinderen. Ook heb ik ergens nog een paar schooltruien te goed als een extraatje voor een dure koop met Sr. Ludevina. Maar de plannen veranderden ineens. Tijdens het ochtend opening hoorde ik van James dat we morgen (zaterdag) naar Lake Naguru en het omliggende wildpark gaan. In het Lake Nakuru verblijven veel rose flamingo's en in het wildpark Afrikaanse dieren. Ik ben heel benieuwd. Sr. Ludevina geeft toestemming om met de wagen (een soort bestelbusje met veel ramen voor het uitzicht) van het centrum te gaan en James gaat mee als chauffeur en Jareth (uit de keuken) als een zo nodige hulp. Verder natuurlijk Eunice en dan Tim. We zullen vroeg vertrekken. Rond zeven uur. Het is een heel eind rijden en ter plekke willen we natuurlijk van alles gaan zien. Ik ben heel benieuwd.

Daarom vanmorgen het zaterdagse programma met de kinderen gedaan. Allemaal samen naar het middenterrein. Gewoon lekker zitten. De jongens spelen met een bak vol water. Allemaal een lolly en later weer ballonnen, die na het opblazen direct weer kapot knappen om de grassprieten. Hilariteit alom. Wanneer de laatste ballon opgeblazen is de rest al weer kapot geknapt. Geeft niet. Ze hadden er lol om. En daarna allemaal weer terug naar hun plek. Een heel getil en getrek. Gelukkig werd ik veel geholpen. En het was opnieuw de moeite waard.

Gisteren naar St. Martin geweest om house-mother Evalien te zien. In het weekend is zij meestal afwezig, Daar gezellig thee samen gedronken en brood gegeten. Het weekend komt ze toch en brengt ze haar dochter weer mee. Op de terugreis trof ik en bekende piki-piki driver. Geoffry, de zoon van opnieuw een Margareth van de laundery in Nyabondo. Hij bracht me terug naar Nyabondo. Het is een aardige jongen en hij wilde we wel wat meer van de omgeving laten zien. En daar was ik wel voor in. Hij vertelde dat er in de buurt een aardig plaatsje is, Sigoti voor de ingewijden, met een marktje. Hij wilde me er wel naar toe brengen. En dat deden we. Op de piki-piki er heen. Blijkt dat het marktje alleen op dinsdag en zaterdag is. Geeft niet, de volgende week proberen we het opnieuw. Toch verder rond gereden. Geoffry liet me de omgeving zien. Daar we hier op hoogte op een heuvel/plateau verblijven, hadden we op een gegeven moment een ver uitzicht over land en het Victoria meer. Ik vroeg Geoffry waar hij woonde. Hij vertelde: "Hier in de buurt, bij mijn moeder. Zullen we er even heen gaan"???? " Ja, leuk, maar Je moeder is er niet:" zei ik. O, dat gaf niet. Wij er naar toe en toen zag ik het huisje van Margareth. Wel speciaal. Haar gelijk even gebeld en ze vond het prachtig. Daarna verder rond gereden over hobbelige zand-en steenwegen. Hier en daar nog veel met water, daar het de dag er voor zeer hard geregend had met hagelstenen. Soms moest ik even afstappen om een stukje te wandelen. Onderweg stopten we om een klein meisje, gekleed in alleen een oude T shirt, een paar schoentjes en fleece truitje te geven. Gevolg.... een grote glimlach. En zo gingen we verder. Voor nog geen twee euro had ik een geweldige rondrit door dit gebied. Volgende week doen we het nog eens dunnetjes over en gaan we het marktje bezoeken.

Eerder deze week was ik ook al met Sr. Ludevina in Kisumu om stof voor lakens voor de bedden te kopen. Deze lakens worden vervolgens op Nyabondo hier genaaid. Ook kochten we twee grote balen rijst en twee balen suiker. Daarbij had ik nog een idee voor een andere goede besteding van de giften. De was wordt hier vaak gedroogd door alles over omheiningen te hangen m.n. de was van 'mijn' kinderen. Ik stelde voor om waslijnen te maken en spullen daarvoor te kopen. Goed idee. Ze hadden er zelf ook al eens aan gedacht maar gebrek aan geld......! En daar gingen we weer op pad. Twee dikke lange buizen en andere nodige materialen werden gekocht en boven op de wagen vastgebonden. Momenteel zijn ze in de workshop druk bezig met het lassen en het maken van de stellages.

En dan........ is het zaterdag, half tien in de avond en we zijn weer thuis. Na een lange reis over slechte wegen met hobbels, auto's zonder lichten, voetgangers en zeer langzaam rijdend verkeer, dan eindelijk weer op bekend terrein. Vanmorgen vertrokken rond acht uur voor onze trip naar Naguru National Park. Het was nog spannend of het wel door zou gaan omdat het vanmorgen flink regende. Maar James, de chauffeur van het centrum, had er zin in en kwam vol goede moed rond half acht aan de deur, dat we gingen vertrekken. Mooi. Alles gepakt, inclusief de flesjes soda, die ik haalde van Edwin en we gingen. James voorin met Jareth en Eunice, Jim en ik achterin. Het werd een lange reis. Het duurde een keer zo lang vergeleken met dezelfde afstand in Nederland. We zagen Kenia aan ons voorbij gaan. Passeerden Karicho met rondom enorme theeplantages op de heuvels en bergen rondom. We zagen rommelige plaatsen die we passeerden met overal mensen die proberen hun waren te verkopen. Gewoon aan de kant van de weg. Plaatsen met heel veel bedrijvigheid van mensen dieren en vervoersmiddelen en rommel. Onderweg dronken we een cola en moest er getankt worden. En daar gingen we weer. En toen, wat een schrik, een klein ongelukje. Er was een dikke ketting hoog over de weg gespannen door wegwerkers. Geen waarschuwing vooraf. James zag die te laat en reed er tegen aan. Gevolg, een beschadiging aan de auto. Wij kwamen er gelukkig allen goed van af. En dan is het gek, er wordt gewoon doorgereden. Geen gedoe met verzekeringen en invullen van papieren. Dat kennen ze hier niet. Maar even afwachten wat de kosten zijn voor herstellen.
Van ver zagen we Lake Naguru al liggen. Ik zag geen flamingo's en hield 'mijn hart vast'. In Naguru even vragen en snel vonden we de intree van het park. Intree kaarten kopen en we konden eindelijk het park binnen rijden. Onder begeleiding van een gids op speurtocht naar dieren. We zagen wilde zwijnen, die met hun staart kaarsrecht omhoog weg renden. We zagen buffels die lagen te badderen in de modder. We zagen giraffes die de toppen van de bomen probeerden te eten. We zagen heel veel apen met jongen op de rug. We zagen veel kuddes impala's, een soort hert. Veel zebra's die voortdurend lopen te grazen. We zagen een witte neushoorn die lag te rusten en twee zwarte die naar ons stonden te kijken. En flamingo's. Er waren er niet veel en van echt dichtbij jammer genoeg niet te zien. Lake Naguru treedt buiten zijn oevers waardoor de weg onderlangs onbegaanbaar is. Ook veranderd het zout en mineralen gehalte van het meer, waardoor ook hier minder flamingo's komen. Verder zouden ze naar Tanzania zijn vertrokken? Maar geeft niet, alles was zeer de moeite waard. Ook kwamen we bij een uitzichtpunt over het grote Naguru meer. En dan steeds maar weer verder. Ik maakte me een beetje zorgen over de lunch, want we hadden nog steeds niet gegeten. Nu is dat niet zo erg voor mij, maar voor de heren voorin wel. Met name James. Onze gids vertelde dat het restaurant in de buurt was. Maar Kenian time.......! Het duurde nog even, maar rond half vier zaten we dan toch in een prachtige lodge, met uitzicht over een savanne, aan de lunch. De mazungu's vis met friet en de anderen ughali met vis of vlees. We lieten het ons prima smaken. En toen weer verder. Nog een uur voordat we het park weer uit waren. Opnieuw even rusten en nog wat yoghurt gekocht en toen begon de terugreis al weer. Deels tijdens licht maar de laatste twee uur in het donker. En dan valt op, dat rijden niet zonder gevaar is. Veel auto hebben geen licht of rijden met groot licht. Voetgangers lopen gewoon op de weg. Fietsers ook hier zonder licht. Er zijn geen verkeersborden en er is geen straat verlichting. Onderweg moest er ergens bij een kraam aan de weg nog aardappelen gekocht worden. De keuken van hier had gebeld of we dit nog even wilden doen. Natuurlijk. Hele zakken vol bij ons achter in de wagen. Gelukkig, we kwamen veilig thuis met dank aan James. Het was hele onderneming, maar het geheel was enorm de moeite waard, door datgene wat we gezien hebben, maar ook om gewoon samen als elkaars gelijken, uit te gaan. En we genoten allen.

Het is inmiddels dinsdagmorgen en mijn tijd schiet hier op. Nog ruim een week te gaan.Volgende week donderdagavond vlieg ik weer naar huis. Ik denk er nog maar niet teveel aan.

Hart. gr. Ineke

.