Werken op Nyabondo.

Hallo allemaal,
Het lukt me bij Edwin van het centrum de verhalen te plaatsen. Gelukkig.Ik ben dus wel een beetje achter.

Inmiddels zijn alle kinderen terug en ik begin groot respect te krijgen voor de house mothers. Wat veel werk verrichten ze hier met veel en moeilijke kinderen. Ze blijven het grootste gedeelte van de tijd geduldig. Al ontlopen ze de groep kinderen volgens mij ook wel eens. De handicap maakt dat kinderen vaak nauwelijks te corrigeren zijn en telkens opnieuw dingen doen die niet mogen. Er is een jongen die continu op de tafel timmert en behoorlijk schreeuwt als hij niet krijgt wat hij wil. Anderen zijn daarbij ook zwaar lichamelijk beperkt en moeten overal mee geholpen worden. Met name enkele spastische kleine meisjes en jongens. De groteren moeten zichzelf toch ook proberen te redden met bv. naar het toilet gaan. Wanneer iedereen in de leefruimte is, is die eigenlijk te klein voor zoveel kinderen. Daarbij huilt de een, maakt de ander een hoop kabaal, zitten twee elkaar in de haren en de anderen worden daardoor alleen maar luidruchtiger en dan toch.........staat de tv ook nog aan op storend geluid en strepenbeeld. Dat maakt het alleen nog maar onrustiger. Ik zet hem een keer uit, maar even later staat die weer aan. Ondertussen mollen ze het knikkerspel en willen ze er allemaal tegelijk mee spelen. Wat de een wil moet de andere ook. Ze kruipen bij elkaar over de benen en drukken elkaar omver alsof het heel gewoon is. Ook als een niet krijgt wat die wil is het brullen. Vanmiddag werd het me even te veel en ben ik de zaak even ontvlucht. Vond het even best. Tenslotte ben ik zoveel herrie ook niet gewend. Daarbij was de teacher naar huis gegaan en de house-mothers in geen velden of wegen te bekennen. Toen al het speelgoed mee genomen naar mijn plekje, even lucht happen en alleen met de bal terug. Effe buiten met de bal spelen, maar al snel begon het te gieten en zat ik weer met een dertigtal? rumoerige kinderen in een te kleine ruimte. Ondertussen was het etenstijd en ze daarom maar allemaal naar een plekje aan de lange lage tafel met kinderstoeltjes gedirigeerd. Al schuivend vechten ze om een plek. Ondertussen zitten ze ook nog te plagen en te stangen. Wat dat betreft zijn het gewone kinderen. Een deel blijft op de kussens op de grond zitten mede omdat er aan tafel onvoldoende ruimte is. Met name de wat groteren en de kleineren die zich nog niet over de grond kunnen voortbewegen of niet kunnen zitten. Een stuk of vier kunnen wat lopen, maar dan niet zoals wij. Meer ongecontroleerd. Toen eten, maar eerst handen wassen. Een bakje met water gaat hiervoor rond. Een hoop gespetter en geklieder. De kinderen eten voor het merendeel zoals alle Kenianen, met hun rechterhand. Bestek komt er niet aan te pas. Dan is het opnieuw wachten, maar dan komt toch de ughali en sukomo-wiki. Heel snel weten sommigen het met hun hand naar binnen te werken. De een maakt er een kliederbende van en de ander eet netjes. Weer anderen moeten geholpen worden. Zo ook een klein slap meisje wat gesteund kan zitten, maar vooral ligt en niet kan praten en Quinta die ik als een van de langsten ken en inmiddels 18-20 jaar? is. Ik help er vanavond drie. Drie meisjes van mother Penina en daarna allemaal naar bed.

Weer een groot karwei. Allemaal kruipend of schuivend op hun billen naar de slaapkamer, waar alle bedden aan elkaar vast staan. De kleren uit. Opnieuw schuivend naar het toiletje aan de grond. Zo goed en zo kwaad als het gaat, kan een deel zichzelf redden of ze helpen elkaar. Het duurt allemaal lang maar toch lukt het veelal. De kleineren hebben opnieuw hulp nodig. Sommigen kinderen dragen luiers. Anderen zijn al nat omdat het toiletje te ver weg is en ze het niet meer konden ophouden. De nachtponnen liggen al klaar en gaan weer aan. Opnieuw zie ik hoe blij ze er mee zijn. Als eindelijk iedereen in bed ligt gaan de klamboe's er over. Het geheel herhaald het zich bij de jongens van mother Eireen. Die zitten al te wachten. Zijn aan het dollen en willen niet naar bed. Ouid ligt te gieren van het lachen en te spartelen op een bed. Wie moet in welk bed? Ze houden me voor de gek. Dan maar even niet hé. Soms loop ik ook heen en weer van de meisjes naar de jongenszaal. De house-mothers wassen ondertussen af onder de pomp en ruimen de bende in de leefruimte op. En dan is het dan eindelijk toch goodnight, slaap lekker en welterusten zeggen. De een zegt:" I love you" en de ander geeft een kushandje. Vermoeid en met nog meer respect voor de house mothers vertrek ik rond acht uur naar mijn eigen keuken, om daar nog een warme hap klaar te maken. En dan doet mijn licht het niet. De tl buis is kapot, zo lijkt. De kaarsen gaan dan maar aan. Morgen vragen of ze het repareren.

Vanmorgen ook opnieuw geholpen in de klas van Margareth. Normaal zijn er twee teachers maar de één heeft verlof vanwege ziekte in de familie. Dus moet Margareth het alleen doen. Een groot karwij. Vol entousiasme begint ze de dag met het zingen van liedjes. De nieuwe muziekinstrumenten worden volop gebruik. De een probeert te fluiten en de ander te rammelen. Van weersomstuit timmert weer een ander dan maar op de tafel. Ook blijft ze elke dag vertellen welke dagen van de week er zijn, welke maanden er zijn, wat grote en kleine letters zijn enz. Ondertussen zakt de een van de stoel om naar het toitet te kruipen en dan moet de ander natuurlijk ook. Vervolgens geven twee elkaar een lel en trek de een de ander bijna uit zijn stoeltje. Maar Margareth gaat gesta door hier en daar een reprimande uitdelend. Weer een ander begint te schreeuwen, want die krijgt zijn zin niet enz. Zo gaat het door tot het tien uur is wanneer de kinderen porrige krijgen. Daarna is het ook met het klassegebeuren gedaan. Langer kunnen ze hen aandacht er toch niet bij houden, voorzover dat al lukte. Margareth zegt blij te zijn met mijn hulp. Orde houden met zoveel kinderen is voor haar ook een karwei. Maar ze doet het wel. Ook voor haar mijn oprecht respect.

Tussen alles door was me al eerder opgevallen dat het schoolbord niet meer zwart is, maar eerder grijs uitgeslagen. De woorden en sommen waren daardoor steeds onduidelijker te lezen. Heb maar eens in de workshop gevraagd of ze ook zwarte schoolbordverf hebben. Niet dus, maar niet getreurd, de schilder was bereid in Sondu te gaan kopen. heb hem een paar euro/shilling meegegeven en zie daar.........nu is het bord mooi zwart geverft.

Groetjes Ineke