AFSCHEID......

Hallo allemaal,

Afgelopen vrijdag waren we op outriets. Twee medewerkers van de workshop, een arts, een verpleegkundige en een fysiotherapeut gingen mee. Outriets...een mobiele polikliniek kun je zeggen, op weg naar een afgelegen plek met weinig gezondheidszorg. Hier zaten al behoorlijk wat mensen te wachten met hun lichamelijke problemen of anderszinds. Ze wisten waar ze naar toe moesten komen dmv oproepen vanuit de kerk en/of verspreide posters door een bevriende organisatie. We waren in een gebied nabij de Tanzaniaanse grens, ver bij het centrum vandaan. Wij (Leonie, Vera en ik) zaten bij de intake of informatieve gesprekken. Het was veel improviseren. En er kwam echt van alles voor bij. Een man met een beenlengte verschil van wel 50 cm. Een dame die aanéén gegroeide vingers had. Een jongetje met het downsyndroom. Een jongetje totaal vergroeid en daardoor niet meer rechtop kon staan. Een man die ooit een bovenarmbreuk had, maar waarvan de botten toen niet gezet zijn. Gevolg een abnormale kromming in de bovenarm. Sommige mensen/familie werd geadviseerd voor therapie naar het centrum te komen. Anderen werd geopperd hun kids aan te melden bij de school van Nyabondo. Weer anderen konden in aanmerking komen voor een prothese en/of operatie. Van velen werden de gegevens genoteerd. Het was een bijzondere maar ook een gezellige dag.

Zondag naar Evalien geweest. Opnieuw, maar nu naar het eigen huisje van het gezin. Heel leuk om ook Lavinia-Ineke en haar moeder weer te zien. En alle mensen die bij hen in de buurt wonen waaronder de 90 jarige grootmoeder en andere familie leden. Daar in drie huizen een poos gezeten. Die van Evalien zelf, die van de schoonmoeder van Evalien en die van de oma van Evalien. En weer kregen we ( Eireen een house-mother en moeder van Ineke 2 en ik) te eten. Opnieuw dezelfde gerechten met de Keniase smaak. Ugali, kip, rijst, kool, chapatties. Ik krijg er een beetje genoeg van en zit vaak al snel vol. Wat dat betreft mis ik toch onze Nederlandse variateit. Nog even volhouden. De rit er naar toe over het Nyabondo plateau was prachtig. Mooie vergezichten, op en naar een plek waar ik nog niet eerder was. Wat opnieuw een echt leuke en geslaagde middag. Wat heb ik hier ondertussen al veel mensen bezocht. En nog zijn er die zeggen...kom je een keer op bezoek? Maar het houdt een keer op.

En ondertussen, wanneer ik dit schrijf komen de nieuwe stoelen voorbij gereden, in de bestelwagen van het centrum. Ze waren door de leverancier afgeleverd op St. Martin. Stupid. Nu moest James met de gele wagen ze daar vandaan halen. Ze lijken er goed uit te zien. Ik hoop heel erg dat ze een aantal jaren mee gaan. In de regen halen we ze van het dak. Ook Sr. Ludovena helpt mee. En dan zie ik helaas dat er al een paar rugleuningen loszitten. Ben daar dus niet blij mee. Te korte schroeven gebruikt, zo blijkt. Direkt naar Sr. Ludovena gelopen, waar de leverancier nog was. Heb voor elkaar gekregen dat ze ze allemaal komen nakijken, want als er direct al één stuk is, zullen het er wellicht meer zijn. Maar hier zijn ze er wel heel blij mee. Met name de medewerkers die werken in de Vocational training. Wat zullen de meiden in januari bij terugkomst opkijken.

En dan vandaag naar Eunice. Met drie medewerkers van het centrum. Een geslaagde dag waarin veel gepraat werd. Leuk om te zien hoe vertrouwd ze nog met Eunice zijn. Ze hoort er echt nog bij. De kiosk is bijna klaar. De legplanken moeten nog afgewerkt en er wordt nog een tafel in elkaar getimmert. Vandaag het laatste geld daarvoor gegeven. Daarmee is het sponsorgeld voor Eunice op. Ondertussen nog weer het een en t'ander meegebracht voor de verkoop. Ik hoop toch zo dat dit gaat lukken. Dat dit echt een winkeltje gaat worden waar mensen terug komen. Ze moet het nu echt zelf doen. Allen die hieraan gesponsord hebben nogmaals heel veel dank. En dat geldt natuurlijk ook voor de watertank de dakgoten en de bedden voor Thomas en Vincent. Dank je wel.

Verder zijn de stoelen voor de grotere jongens klaar. Voor Ouid één met een plank er voor. Ze zullen er van opkijken. Ondertussen zijn de medewerkers van de workshop begonnen met het groot onderhoud van de kleinere stoelen van de kinderen. De meesten hebben nieuwe bekleding, een soort skyleer en een likje verf nodig. Deze verf zal ik ook nog gaan kopen. Althans het geld er voor geven. En hier en daar zijn er meer slijtages waaronder het loszitten van de rugleuningen. Ook hier hoop ik dat ze alles doen wat afgesproken is. Ik moet er maar op vertrouwen.

En dan de laatste dag. Een bijzondere dag. Voor het laatst nog een keer met de meiden lopen naar Sondu. Samen daar een soda drinken. Nog een paar boodschappen doen.
En....bij terugkomst bleken de mannen van de workshop in Kisumu er al te zijn om alle nieuwe stoelen te checken. Wat ben ik daar blij mee. Nu worden ze goed afgewerkt en kunnen ze hoop ik jaren mee. De oude stoelen worden opgeknapt en voorzien van een nieuwe zitting. Een klein deel daarvan hebben deze mannen meegenomen. Het laatste beetje sponsorgeld zal ik daar aan besteden en dan is deze pot ook leeg.
En dan was daar een verrassing. Een afscheids meeting/lunch. Alle medewerkers waren er. Lieve woorden werden er gezegd. Cadeautjes uitgedeeld. Lekker gegeten ....beef...kip...rijst en koolsalade en als toetje een limonade met cake. Ontroerend allemaal en zo lief. Wat bijzonder dat ze alles wat gedaan is zo heel erg waarderen. En dat was echt veel. En bijna alles is afgerond. Aan een aantal dingen wordt nog gewerkt. Maar ik heb het vertrouwen dat dit goed komt. En Ponplaus gaat foto's sturen wanneer de kleine stoeltjes klaar zijn. Maar helaas zijn de schoenen er nog niet. Het duurt echt langer dan gedacht en ze moeten gemaakt en uit Nairobi komen. Maar ook dit zal goed komen en ook hiervan worden mij foto's gestuurd..

Allen die bijgedragen hebben om alles waarover ik schreef te verwezenlijken.....HEEL VEEL DANK. Het was weer bijzonder hoeveel geld er binnenkwam. En het was weer heel fijn om dit alles te mogen doen. Een heel georganiseer met al die verschillende potjes. Bij aanvang dacht ik wel even: "Zal het allemaal weer lukken"? Er is zoveel wat gedaan moet worden. Maar het lukte allemaal. Een kleine kink kwam er in de kabel toen mijn bankpas ingeslikt werd door een pinapparaat. Maar ook die kreeg ik gelukkig na veel gedoe terug. En nu is bijna alles afgerond.

En dan een volgende keer....de badkamers van de kinderen zijn aan renovatie toe. De betegelde wanden zijn stuk waardoor de kids zich verwonden, er zijn geen douches en waar ze wel zijn, doen ze het niet en de lage toiletten zouden vernieuwd moeten worden. Wie weet kan ik daar/kunnen we daar een volgende keer aan bijdragen.

En tot slot dank voor het lezen van mijn verhalen. Dank voor de reacties daarop. Ook via de app en mail. Het was erg leuk en bemoedigend. Ik ga met heimwee en weemoed weg. Vol mooie en prachtige herinneringen. Ook met een leeg gevoel. Het is weer voorbij. Kon ik het nog maar even uitstellen maar aan de andere kant.....het is ook goed. Altijd weer...eens komt de tijd van afscheid nemen.
Lieve groet allemaal, Ineke

P.s. De schoenen kwamen kort nadat ik gistermiddag vertrok vanuit het centrum. En vrijwel direct werden mij door Ponplaus foto's middels wats app gestuurd. Dan is die digitale wereld toch prachtig.

P.s. Inmiddels ben ik terug op Schiphol na een voorspoedige reis zonder problemen. Zo een lekker bruin broodje met kaas eten en dan met de trein terug naar huis. In Almelo wordt ik gehaald door vrienden. Heel fijn.