Nog zeven dagen.

Hallo iedereen,
Nog zeven dagen en dan vertrek ik naar Kenia. Tot die tijd nog veel te doen maar het regelen van allerlei Kenia gebonden zaken is gedaan. Hopelijk ben ik niets vergeten.

In de komende week nog vier nachtdiensten werken. Dat zal even weer helemaal omschakelen zijn, want met mijn hoofd zit ik soms al half in het vliegtuig. Het wordt nu ook wel spannend. Hoe zal het daar zijn? Zal het zijn zoals ik het me voorstel? Is alles echt geregeld? Vergeet ik niets? Vragen die nu een beetje op mij afkomenEn dan zeggen ze altijd: "Als je maar éénmaal weg bent".
.
De vorige keer heb ik beloofd iets over het Nyabondo Rehabilitation centrum te schrijven. Daar komt tie dan.

Het centrum ligt in het westen van Kenia nabij het Victoriameer. Het wordt sinds de jaren '60 geleid door Keniaanse nonnen van de Orde van Fransiscanen van St. Anne. Momenteel is het centrum verdeeld over twee lokaties. Eén lokatie waar de school een onderdeel van is met slaap en woonverblijven voor twee groepen wat oudere kinderen. Op de andere lokatie wonen drie groepen jongere kinderen. Op deze lokatie is ook een fysiotherapieruimte gevestigd en tevens de administratieruimten. Tevens staat op deze lokatie het gastenverblijf waar ik mijn onderkomen zal krijgen en ook een klein ziekenhuisje. Maandelijks worden hier kinderen door artsen van Flying Docters ( Amref )geopereerd. Deze kinderen komen speciaal hiervoor met hun ouders naar het centrum. Voor al deze mensen worden op deze lokatie van Nyabondo slaapplekken ingericht. Verder zijn er op het terrein woningen voor het personeel. Het is dus een behoorlijk groot centrum met tussen de gebouwen nog veel ruimte waar wat speeltoestellen staan en koeien, kippen en schapen rond lopen.

Op het centrum verblijven lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen vanaf de leeftijd van ongeveer zes jaar. De kinderen verblijven telkens drie maanden op het centrum waarna ze één maand naar hun thuisadres gaan.De kinderen worden in groepen verzorgd door z.g. ' house mothers ' die de totale zorg voor de kinderen hebben. Deze moeders hebben het doorgaans erg druk waardoor er nauwelijks tijd is voor ontspanning en aandacht. De kinderen moeten zich dus doorgaans zelf vermaken maar omdat het merendeel niet kan lopen of staan zitten ze meesstal alleen maar bij elkaar niets te doen. En wat is er dan mooier als er iemand komt met bellen blazen, ballonnen of kleurpotloden.

Op het centrum wordt ook onderwijs gegeven in o.a. naaien en breien. Ook daarvoor zijn ruimten op het centrum ingericht. Ook worden er hulpmiddelen gemaakt die nodig zijn bij het lopen zoals krukken, spalken en protheses.

Het centrum is geheel afhankelijk van giften. De overheid draagt niets bij. Van de ouders wordt een bijdrage gevraagd maar veel van hen kunnen dit niet of maar ten dele betalen. Sinds april 2004 is Stichting Bondokids opgericht. Bondokids zet zich in voor financiele ondersteuning van het centrum en kan dit doen door de steun van donateurs en giften.
Zie www.bondokids.nl

Ik zal hier nog een paar foto's bij plaatsen zodat jullie nog meer een indruk krijgen van hoe het er daar uit ziet.

En nu op naar de laatste week in Nederland. Deze week heel veel dingen even voor het laatst.

Hier ook een hartelijke dank voor alle giften die binnen gekomen zijn. Het is overweldigend. Ik zal er in overleg met Sr. Ludevina, het hoofd van het centrum, iets goeds mee proberen te doen.
Hartelijke groet van mij,
Ineke