AAN DE ORDE VAN DE DAG IS..............

Op een morgen ...lekker weer...naar buiten.....wandelen..... op zoek naar een arm gezinnetje. Hoor ik ineens mijn naam. Opnieuw...Joffry. 'Goodmorning Ineke,how are you'. Where are you going? Nou, eigenlijk ben ik op zoek naar kinderen die oude of geen kleding dragen! Weet jij in de buurt gezinnen die echt arm zijn? Het was maar even en ik zat achter op zijn piki-piki. Na een half uurtje was ik zes 3de hands fleecetruien kwijt. Weggegeven. Blijde kindergezichtjes.Verbaast kijkende moeders. En een lekker rondritje gemaakt. Werkt van twee kanten.

Deze week ben ik op pad geweest om in Kisumu rode schooltruien voor de oudere meiden te kopen. Meiden die ik als klein meisje heb leren kennen. Nu zijn we tien jaar verder en zijn het pubers. Vanwege hun spasticiteit kunnen ze weinig zelf, al proberen ze dit wel. Het is daardoor moeilijk voor hen, met hun handen iets te leren. Sommigen zijn ook verstandelijk beperkt. Voor deze groep van acht meiden is een aparte slaapzaal ingericht. Ze passen niet meer in de groep kleine kinderen en deze meiden 'op straat zetten' is ook niet aan de orde. Ze nemen soms deel aan activiteiten op de training, maar worden ook vaak een paar uurtjes naar de het verblijf van de kleine kinderen gebracht, waar ze deelnemen aan de lessen. Daar is het vervolgens stampvol. Het is niet anders. Terug naar de truien. Ik wist nog waar die winkel van de schooltruien was. "I no you", zegt de eigenaar. Long time ago! Ja, lang geleden dat ik hier was. Het is elke keer weer leuk als ze je herkennen. Ook kocht ik voor de groep oudere meiden muskieten netten. Boven vrijwel alle bedden op het centrum hangen die, alleen daar niet. En ze zijn ook al opgehangen. House-mother Bentha deed dit eigenhandig . Ook kocht ik in Kisumu een paar stampers om eten te prakken. Hier eten ze veel ughali. Dat is een compacte maiskoek. Het kost de house-mothers zoveel moeite om dit tot een breiige massa te krijgen, zodat de kinderen die moeite hebben met kauwen en slikken het beter kunnen eten. Deze stamper moet hen daarbij helpen en het werkt. Ze zijn er blij mee. Verder die dag wat rond gelopen en een stuk kip gegeten in het Java House. Een beetje Europees eten en wat stevigs. Hier op het centrum eet ik nauwelijks vlees behalve af en toe een worstje. Voor de kinderen ben ik die vandaag aan het warm maken. Heb die ook eerder in Kisumu gekocht. Een enorme traktatie. Ieders drie. Met tomatensaus. Vanmiddag bij de jongensgroep van Alice uitgedeeld en gegeten. Het was even erg stil. Ze genoten. "Thank you Ineke", hoorde ik nadien steeds. Vanavond bij de andere twee groepen. Het was echt een schot in de roos. 'We love you Ineke' wordt er om de beurt geroepen.

Al eerder kocht ik voor dezelfde grote meidengroep ondergoed. Grote hilariteit onder de meiden toen ik dit bij naam noemde en er naar vroeg. Sommigen dragen geen onderbroek omdat ze die gewoon niet hebben. Voor alle acht meiden twee gekocht met lange pijpen. Dat is wel een moeten, omdat ze bijna allemaal zich over de grond voortbewegen. En tegelijkertijd ook pampers voor de andere groepen kinderen. Er is vaak een gebrek aan. De ouders/verzorgers laten te weinig achter voor de tijd dat hun kinderen hier zijn. Het centrum moet ze dan kopen en daar blijkt niet altijd geld voor te zijn. Daarbij, pampers zijn hier duur en veel kinderen dragen ze. Er zijn maar een paar kinderen die naar het toilet gaan. Deze kinderen verplaatsen zich tijdens de toiletgang al schuivend en kruipend over de grond. Ik wil hun wel graag af en toe een handje helpen. Het kost hun zoveel moeite, maar het maakt hun ook sterk met eelt plekken op de ledematen waar het bij ons zachte huid is.

's Avonds help ik heel geregeld mee de kinderen naar bed te brengen. Ze gaan allemaal direct na het avond eten naar bed. Alle kleren uit en de nachtponnen en hemden aan. Het is een hele onderneming. De pampers zijn dan voor het eten al gewisseld. Bijna alle kinderen moeten worden geholpen en naar bed getild. Kost een hoop energie. Met beleid tillen. Maar maar het is ook leuk, dit te doen. Zoveel plezier met het naar bed brengen. Dat geeft je vanzelf die energie. Sommigen helpen elkaar. Anderen kunnen helemaal niets zelf. Soms gaat het contact maken moeilijk vanwege de ernstige beperking. Een aai over de bol doet al goed, merk ik. Soms wordt er nog even gezongen. Wat extra aandacht hier en daar. Een knuffel en een paar lieve woordjes. Wat hebben deze kinderen veel liefde nodig. En dan komen de netten. De klamboe's gaan er over. Hier en daar zijn deze stuk en soms zodanig dat ze niet meer te gebruiken zijn. De komende weken worden deze vervangen. Ook van het sponsorgeld. En dan is het roepen "good night, welterusten, slaap lekker". Sommigen proberen nog wat langer mijn aandacht vast te houden en willen niet gaan slapen. Zo gaat het met kinderen.....ook hier. Bij de jongens zijn er steevast drie die het laatste zijn. Daaronder twee jongens die ik vanaf mijn eerste momenten hier ken. Toen waren het kinderen van 6/7 jaar jaar. Nu 10 ouder, al lijkt dit niet altijd zo. De kinderen zijn op een enkeling na niet al te dik. En mede door hun beperking en ze altijd op de grond liggen of zitten, is hun leeftijd moeilijk in te schatten. De meesten zijn ouder dan ze lijken. Maar eindelijk... na wat heen en weer geloop tussen de beide groepen is het dan zover. Voor het laatst welterusten en weg. Nou jah, weg...soms nog even met Penina en de andere house-mothers thee drinken. Een lekker moment van de dag. De house-mothers komen dan tot rust en het is ook een moment van nog even te praten, nog wat plezier maken, met elkaar buiten in het donker onder de overkapping. Lekker even ontspannen.

Het gaat mij goed. Ben een paar dagen wat verkouden geweest maar dat ging vrij snel weer over. Misschien hielp het drinken van de citroen met suiker wel. Ook mijn pols iets gekneusd gehad door twee keer vallen op gladde stenen. Maar ook dat is over. Het is fijn hier. Gewoon bijna mijn tweede thuis. Ook kom ik wel vervelende dingen tegen hoor. Alles is niet altijd koek en ei. Maar ik probeer toch altijd de zaken weer vanuit het Keniaans perspectief te bekijken. En het gaat dan vooral elke keer weer over 'de tijd'. Ze maken zich hier echt niet druk om afspraken. Ze komen ze zelden op de geplande tijd na. Als ze zeggen 'we gaan' of 'ik kom' kan het nog twee uur duren. Of het wordt gewoon vergeten. Als ze zeggen' jah doen we vandaag' moet je er echt met je neus boven op zitten, om het die dag ook voor elkaar te krijgen. Dat alles is wel eens lastig. Tijd is een ruim begrip, vergeten is aan de orde van de dag en met afspraken nemen ze het niet zo nauw. Ook dit is het leven hier.

Maar vooreerst...het is nu zeven uur in de morgen. De zon schijnt en het wordt een stralende dag, zo lijkt. Allemaal de hartelijke groeten,
Ineke

P.s. Denk nog even aan Eunice haar te bouwen huisje. Donaties zijn altijd welkom. De volgende keer zal ik, wat betreft de voortgang hiervan, foto's plaatsen.