VINCENT EN THOMAS...YOGHURT EN SPELEN.....

Hoi...hoi,

Weer een heel bijzondere dag. Opnieuw bij een familie geweest en nu bij die van Eunice. Naar haar jongens, moeder en rest van de familie. Niet met de matattu, piki-piki en/of huurauto. Nee, de wagen van het centrum mocht mee, met Jim als chauffeur. Natuurlijk moest ik wel de benzine betalen en dat was prima. Vanmorgen 8 uur vertrek, ook 'Kenyan time' dacht ik. Maar nee, Jim stond om half acht al te wachten. Snel naar Eunice. Was al klaar, maar nog geen ontbijt gehad, alleen mijn beker melk. Het moest maar. Spullen achterin en daar gingen we. Twee leuke Nederlandse meiden, die hier stage lopen, liftten mee naar Kisumu. Ons eindpunt was voorbij Kisumu. Al redelijk vroeg waren we op de plek waar Eunice haar familie woont. Het kon al wel middag zijn, want het was al behoorlijk warm. Vincent en Thomas (haar jongens) waren op hun paasbest gekleed en stonden op uitkijk. Een hartelijk weerzien van jongens en moeder en Eunice met haar moeder volgde. We werden door de familie ontvangen met thee en mandasie's, een soort zoete oliebollen. Ze zijn lekker. En toen opnieuw .... cadeautjes. Kleren voor Vincent en Thomas, die inmiddels bijna 5 jaar zijn en voor bijna alle andere kinderen van de familie. Voor de familie in zijn geheel een paar stukken zeep en suiker, wat ze altijd goed kunnen gebruiken. En daarna zaten we buiten in de schaduw, met alle huisjes van de familie rond om ons heen. Ondertussen kwamen er nog meer kinderen af op de meegebrachte lolly's en ballonnen. Heel bijzonder om de kinderen van klein naar wat groter met de ballonnen te zien spelen. Echt spelen en ondertussen begonnen ze liedjes te zingen en heel spontaan stukjes voor te dragen. Soms kwamen de jongens even praten met hun moeder of effe op de schoot zitten. Aandoenlijk. Eunice kan op het centrum haar kinderen niet zelf verzorgen. Daarom worden ze op een andere plek door familie opgevangen. Vandaar ook dat ik heel graag met haar een keer naar haar jongens wilde, zodat ze elkaar zouden zien. Nou, het was zeer geslaagd. Ben nog een poosje met een paar oudere meisjes en Vincent en Thomas wezen wandelen. Opnieuw het echte Kenia op me in laten werken. Deze meisjes spraken voor hun leeftijd al goed Engels en vroegen me 'de oren van de kop' over Nederland. Ze hebben een heel verkeerd beeld van die andere wereld. Terug , kregen we nog een maaltijd van aangeboden. Ughali, soma-wiki en opnieuw kip. Ik had niet zoveel zin, staat me een beetje tegen, maar..... toch maar weer eten. En ineens was Jim er weer, met Ponplaus ook een medewerker van Nyabondo. Hij liftte mee terug. Ponplaus zijn vrouw (Caroline) is trouwens hoog zwanger en verwacht in oktober haar baby. Dat is dus heel snel. Leuk...leuk.. Heb al een aardig groen gebreid katoenen vestje op de markt in Sondo gekocht. Voor een paar cent. Afwachten hoe dit verlopen zal. Caroline werkt nog steeds , hoog zwanger maar toch... alle Keniaanse vrouwen blijven werken tot aan de bevalling.... Phoe...phoe. En toen was het afscheid nemen. Maar eerst moesten Jim en Ponplaus nog wat eten. Toen handen schudden en dankbaarheid uitspreken voor het bezoek. De jongens kregen een klein pakje biscuit om niet al te verdrietig te zijn. Ze moeten hun moeder weer lange tijd missen.

Toen terug naar Kisumu waar ik geld opnam en grote boodschappen deed. Niet in de Nakumat, maar een winkel die in connectie staat met de regering. Daar is nog alles te koop. De beloofde yoghurt en worstjes voor de kinderen. Voor mezelf natuurlijk ook het één en 't ander, m.n. wat in Sondu niet te koop is. Samen behoorlijk wat. Gelukkig had ik van huis twee grote 'shoppers' meegenomen, want plastic tassen zijn in Kenia 'in de ban'. Ze worden nergens meer verstrekt en wanneer je in Kenia met een plastic tas op de straat loopt, riskeer je een enorme boete of gevangenisstraf. Dat is ook wel een andere uiterste vergeleken met bij ons. Maar hier werden wel te kust en te keur plastic tassen uitgedeeld. Te veel. Het is aan het straatbeeld te zien. En overal ligt plastic 'te vergaan'. Op naar de kassa. Een lange rij mensen stond geduldig te wachten. En ik maar van de ene op het andere been springen. Wat een trage bedoening. Alles op zijn 'elf en dertigste'. Het schoot echt niet op. Als de cassiere's bij ons zo langzaam zijn, krijgen ze acuut ontslag. Bleek ik ook nog in de verkeerde rij te staan. Het winkelwagentje paste niet langs de kassa. Naar een andere rij en nog langer wachten maar uiteindelijk...... was ik dan toch aan de beurt om te betalen. Eerste de yoghurt en worstjes uit de ene pot en de rest uit de andere. Alles inpakken en toen met Jim, Eunice en Ponplaus op naar huis, na een prachtige, welbestede dag met een gouden randje.

En dan is de dag aangebroken van het eten van de yoghurt. Wat een feest. Vanmorgen rond acht uur vroegen de kinderen er al naar. Vandaag yoghurt??? Jah, zondag...yoghurt day. Allemaal naar binnen en op hun stoeltjes of op de matten. Maar een paar kinderen konden zich er zelf mee redden. De rest had allemaal hulp nodig om een grote klieder bende te voorkomen. Maar wat genoten ze ervan. Ze krijgen dit dan ook heel weinig. Het was een feest en bijzonder om ze zo te zien genieten. En de yoghurt bekertjes worden nu gebruikt om mee te spelen. Op elkaar stapelen en omgooien. Telkens weer. Zelf bedachte spelletjes. En wat kunnen ze zich er mee vermaken.

En wat doe ik 's middags dan zoal. Nou mij voornamelijk met de kinderen bezig houden. En vooral buiten zijn. De kinderen zitten veel binnen dus het is waardevol ze naar buiten te brengen.Telkens weer een heel karwij. Ben daarom echt blij dat de Dutch meiden (Dada en Marleen) (stagiaires ergotherapie) er zijn. We helpen elkaar. Het meegenomen speelgoed waaronder zeer eenvoudige spelletjes, onbreekbare auto's en stapelbekers vallen enorm in de smaak. Soms is het effe vechten om wie met wat mag spelen. Ze kunnen zich er enorm mee vermaken. Ook de kinderen met een geestelijke beperking spelen op hun manier leuk. Vandaag vermaakten ze zich met stoepkrijt meegenomen door Dada en Marleen. Gewoon lekker krassen op de tegels. Allerlei kleuren. Het was maar even en ze zaten zelf ook onder de krijt. Er loopt één jongetje bij die steevast wil spelen met alles wat de ander heeft. Hij pakt dus alles af. En dat is behoorlijk lastig. Met regelmaat loop ik daarom maar even een rondje met hem. Maar eerlijk...soms ben ik dit ook wel even zat. Maar verder, zoals vanmiddag later in de middag genieten van een lolly, heerlijk. Allen waren een poosje lekker rustig. Een enorme hoosbui bracht nog veel later in de middag roet in het eten. Heel snel allen naar binnen. En de stoeptekeningen.......weggespoeld. Vaak neem ik een hand vol ballonnen mee. Altijd is dit in trek. Gisteren zaten we al weer vroeg binnen vanwege de regen en toen was het ballonnen blazen dus binnen. Nou heel veel bleven heel en werden voor zo ver mogelijk bewaard. Inmiddels hangen er behoorlijk veel aan de klamboes in de slaapzalen. En dan als vanouds bellen blazen. Ook leuk om af en toe te doen. Het is genieten .

Tot zover maar weer. Ja, ik blijf bezig. Voorzichtig probeer ik soms wat eigen tijd in te lassen. Heb er wat meer behoefte aan. Maar....komend weekend is het ...ECHT VAKANTIE. De meiden en ik gaan naar Wildpark Masai Mara. Drie dagen met James van Bonobo Tours op pad. Hopelijk wordt dit heel bijzonder en zien we 'the big five'.
En dan horen we hier natuurlijk ook dat er in Nairobi en Kisumu stakingen, rellen en problemen zijn vanwege de verkiezingen volgende week en alle problemen die daar mee te maken hebben. Hoe gaat dit verder? Ook wij wachten af. We houden het nieuws goed in de gaten. Hier in onze regio blijft het rustig leven zonder zichtbare problemen.

Veel groetjes allemaal. Ineke