INEKE-ADHIAMBO EN SLAPEN.....

Hoi allen,

Vaak help ik 's avonds, na het eten, met de kinderen naar bed brengen. En dan vooral bij house-mother Penina. Mijn favoriete house-mother. Zij is erg lief voor 'haar' meiden en heeft in haar groep de meeste kinderen met een ernstige beperking, die daardoor volledig geholpen moeten worden. Na het eten is het dan ook nog pittig werken, te beginnen met ze één voor één naar de slaapzaal brengen. Jurken en eventueel de truien uit en oude nachtponnen aan. Deze nachtponnen zijn jaren geleden meegenomen uit Nederland of in Kisumu gekocht. Ze zijn hier daar gescheurd. De volgende keer maar nieuwe meenemen. Dan waar nodig de onderbroek en malloot uit en pampers wisselen. Veel kinderen zijn incontinent. De pampers worden door de de ouders meegenomen, want het centrum kan dit zelf niet betalen. Daarna in bed tillen. Soms even zingen. Heel vaak even dollen en plezier maken. Praten over wat we de volgende dag gaan doen. Lolly's, biscuits of balloons? Ze willen van alles en weten dit soms nog van andere jaren. Het duurt een hele tijd voor ze er echt allemaal in liggen. Zolang ik er ben, blijft het dollen, dus ga ik op een gegeven moment maar weg, al welterusten, goodnight en slaap lekker roepend.

En dan nog naar de jongens van house-mother Eireen. Haar jongens zijn in de minderheid en ook zijn de beperking minder ernstig. Maar zij willen me natuurlijk ook effe zien. Daar help ik vaak nog een paar in hun nachtkleding, maar de grootste groep ligt dan al op bed. Maar die nog op de grond liggen/kruipen en wachten, beginnen ook te dollen en te praten, wanneer ik er ben. En natuurlijk praten over wat we de volgende dag gaan doen. En naar bed gaan....daar hebben ze nog geen zin in. Ook hier ga ik op een gegeven moment maar weg, 'slaap lekker' roepend. Anders komen ze nooit in bed. Net als bij de meiden gaan hier klamboes over de bedden. Malaria muggen kunnen hier actief zijn en de klamboes zijn ter bescherming.

Dan is er nog een jongens groep van house-mother Alice. Een groep rustige jongens met vaak ook ernstige beperkingen. Heel leuk om daar te spelen. Ik help daar wat minder vaak met naar bed gaan, omdat het daar minder druk is. Wel help ik daar soms bij het eten geven. Afgelopen week was ik met dit groepje aan het kleuren. Bessire is een jongen van deze groep, die klever is, maar zijn handen en benen niet kan gebruiken, kleurde met zijn mond een mooie kleurplaat vol en allemaal tussen de lijntjes. Top...top...top. Erg zitten pochen.

-------

En dan .... op een dag..... maar weer op pad. Wat ben ik nieuwsgierig en kijk er naar uit. Ik ga met house-mother Eireen naar haar dochter Ineke-Adhiambo. Met de piki-piki....... matattu........ nog 10 minuten lopen, 'de weide wereld in'..... en daar, stond ze in de deuropening. Een fragiel klein meisje met donkere ogen, op kijkend naar die grote mazungu. Niet verlegen, maar met een zeer ernstig blik. Maar toch, het duurde niet lang en ze zat bij me op schoot. Ook niet bang, maar de ernst bleef nog wel even. Klein, maar fijn en sterk. Bij haar geboorte, nu ruim 10 maanden geleden, was ze dit ook. Ze woog toen 2700 gram, met ook al die grote kijkers. Zo leuk om dit meisje, wat mijn naam mag dragen, weer te zien. Sinds een week kan ze lopen...nog wat ongecontroleerd maar ze loopt alleen...zo jong. Ineke wordt verzorgd door haar Oma. Door haar zijn meerdere kinderen van Eireen opgevangen. Eireen's vader is met twee vrouwen getrouwd. Dat mag. In Kenia mogen de mannen meerdere vrouwen hebben. Dat houdt in dat Eireen 11 broers en zusters heeft. Zelf heeft ze vier meisjes van verschillende vaders. Vaak woont de hele familie bij elkaar. In dit geval dus ook. Er was een groot welkoms comité. en dus veel handen schudden. Men vindt het heel bijzonder dat je als mazungu in hun huis op bezoek komt. Er werd dan ook een lekkere maaltijd klaargemaakt. Echt lekker, chapati's met kip in mootjes gehakt, met een soort jus. De kip was redelijk mals. Heb het wel eens veel taaier gegeten. En hier met de handen eten. Echt op zijn Keniaans. Lekker kluiven aan de kip. Na het eten kwamen de meegebrachte cadeautjes op tafel. Net als voor de andere Ineke kleertjes en schoenen. En natuurlijk waren de schoenen te groot en ook het broekje. Maar het jurkje paste. Ook de ballonnen waren een welkome afwisseling en natuurlijk de lolly's. Om de zoveel tijd kwam er schoorvoetend een kind naar binnen voor ... een lolly. Het werd warm in het huisje wat er overigens van binnen prima uit zag. Een bank en twee fauteuils en een salon tafel. Alles extra bekleed met kleedjes en doeken. Waarschijnlijk extra mooi gemaakt. En keurig opgeruimd maar dat zal ook wel extra zijn geweest vanwege mijn bezoek. Na verloop van tijd werd ik wat aan mijn lot over gelaten en ging daarom maar wat rond lopen, de kleine Ineke met me meedragend. Samen op naar de schapen, gieten en kippen met kuikens. Op onderzoek uit. Eireen was haar moeder gaan helpen met van alles. Vandaar dus. Later Eireen nog even geholpen met de afwas. Gewoon buiten ....spoelen in water en drogen op iets wat een put leek. Wat mij betreft konden we wel iets eerder terug gaan, maar er moest eerste weer thee gedronken worden. Opnieuw met eten erbij. En ik zat nog vol! Maar daarna was het toch afscheid nemen. De volgende keer moest ik blijven slapen. Nou dat zie ik eigenlijk nog niet gebeuren. Weer op naar de matattu en vervolgens in een gewone auto, heel dicht op elkaar. De matattu ging ineens niet meer naar Sondu en we moesten overstappen. Aangekomen in Sondu op de groente en fruit markt nog van alles gekocht. Vervolgens rond half zes op de piki-piki terug. Heb me toen me nog een poos met de kids bezig gehouden. Ze hadden me de hele dag natuurlijk niet gezien. En daarna geholpen met eten geven en naar bed brengen. Om half acht was ik enigzinds gevloerd maar wel voldaan.

Eén van de afgelopen dagen als cadeautje voor de house-mothers nylon tasjes uitgedeeld ivm het uitbannen van plastic tassen. Had ze meegenomen vanuit Nederland. Ik had helaas te weinig. Moest daarbij nog wat anders verzinnen en een paar armbanden boden uitkomst. En heel bijzonder.... wat waren de house-mothers blij met een simpel nylon tasje.

Wanneer de stroom hier uitvalt is er in de kinderverblijven 'solar' light. Eén druk op een knopje en een andere lichtbron wordt ingeschakeld. Deze zonnepanelen zijn een paar jaar geleden door Bondokids geinstaleerd. Van donaties die daar zijn binnen gekomen. En in mijn verblijf is het niet echt nodig. Ik kan wel even toe met kaarslicht en bij lang uitval kan ik Ann en Beatrice vragen of ze voor me willen koken. Geen probleem.

Tot zover dan maar eerst. Mij gaat het goed. Voel me hier thuis en ben tevreden met mijn bestaan hier. Het is dichter leven bij de basis van het leven. Waar wij in Nederland veel waarde aan hechten is hier van minder belang. En dat voelt prettig. Op FB zit ik nu weinig. Is alleen maar extra ballast op dit moment. Dat komt thuis wel weer.

Heel veel groetjes vanuit een zonnig Kenia. Ineke