AFSCHEID..........

Hallo allen,

Hier nog een verhaal om jullie de laatste belevenissen te vertellen. Maar ook voor mezelf zodat die ook in het boek komt, die ik wil laten maken door 'waarbenjij'
Inmiddels ben ik weer thuis...althans kan ik bijna zeggen, mijn lijf......met mijn gedachten ben ik nog heel veel in Nyabondo bij de kinderen en allen die me daar dierbaar zijn geworden. De laatste dagen daar waren raar, dagen van afscheid nemen. Vaak telde ik de tijd die me restte......nog twee dagen.....nog één dag...... nog zoveel uren. Vast voor ieder herkenbaar. Afscheid nemen van iets wat je zeer dierbaar is geworden, is moeilijk.

Mijn laatste keer in Sondu was ook een afscheid, maar ook een weten dat ik hier weer zal komen. Wat spullen kopen voor mijn vriendinnen, nog een laatste cadeau voor een oudere 'poor man', die heel vaak op het centrum is en de zorg heeft voor de koeien. Een paar nieuwe slippers want de zijne waren echt aan vervanging toe. De laatste keer naar 'mijn' supermarkt. Zeggen dat dit de laatste keer is. Safe journey!!! Laatste keer piki-piki 'omhoog'. Ook de drivers weten dat ik vertrek. Ik spreek nog een bekende onder de drivers. Peter die ik jaren geleden ontmoette en waar ik toen ook thuis kwam. Joffrey kwam ik tegen. Hij bedankte me voor mijn support, een kleine bijdrage voor een eigen motor/piki-piki in de toekomst en de gegeven kleding voor zijn kids. Ik kocht, samen met Margareth, nog een paar mooie aardewerken kookpotten.

Zo mocht ik met eigen middelen op velerlei gebied lieve mensen helpen. Penina die in de toekomst heel graag een eigen huisje wil en het geld daarvoor beetje bij beetje probeert te sparen. Een stukje grond heeft ze al. Edwin, die een houten rolstoel op drie wielen heeft, nooit opgeknapt en met een zeer versleten voorband. Deze stoel kreeg een grote opknapbeurt en een nieuwe voorwiel. Wat gaat het voortbewegen met zijn armen nu gemakkelijker. Met een paar euro iemand erg blij maken. (samen met Dada en Marleen) Eunice haar kinderen, die volgend jaar weer naar school kunnen en mogen gaan. De schoolkleding, schoolboeken en schoenen zijn gekocht. Happy happy. En dankbaar dat ik dit mag doen. Hoe het met Eunice verder gaat is nog niet helemaal 100 procent zeker. Ook zij wil graag een huisje bouwen en had daar in het verleden al een stukje grond voor gekocht. Nu wil ze proberen deze grond te verkopen en een huisje met hulp van haar broer bouwen, dicht bij haar familie, zodat hulp in de buurt is. Ze kan dan weer samen met haar kinderen wonen. Ze missen elkaar erg. Op het Nyabondo centrum zal in de toekomst wsl. geen werkplek meer voor Eunice zijn en zal ze daar moeten vertrekken. Ze is wel wat opgeknapt en aangekomen in gewicht. Ze ziet er beter uit en is opgewekter. Maar haar handfunctie is weinig vooruitgegaan. Ook gaat het lopen nog steeds traag ook al gebruikt ze een vierpoot. Heel jammer allemaal, maar ook heel fijn dat er wel weer wat perspectief is. Kan daar alleen maar heel dankbaar voor zijn. In Sondu, het laatste rondje. Alles nog één keer op me in laten werken. Nog één keer wat geld opnemen, want er zit weer wat schot in de inrichting van het guesthouse.

Maar eerst Evalien en Lavinia-Ineke. Ze kwamen me met een bezoekje vereren. Helemaal leuk. Ik had alle house-mothers en de kitchen dames ook uitgenodigd om samen een soda te drinken en pannenkoeken te eten. Ze kwamen allemaal en het werd een gezellige bende. De pannenkoeken had ik 's morgens heel vroeg al gebakken. 1 kilo bloem, 8 eieren, 2 liter melk en een beetje suiker en dan krijg je echt lekkere pannenkoeken. Een groot succes.

Woensdag avond voor de laatste keer UNO-en met de grote jongens van de training. Daarvoor hadden Dada en Marleen pannenkoeken gebakken. UNO, een leuk Nederlands kaartspelletje en als het om punten en de uiteindelijke winnaar gaat, wordt het nog leuker. Jah, Andrea ik/we heb (ben) het vaak gedaan. Wel vier keer per week 's avonds om 20 uur. En elke keer weer was ieder vol enthousiasme. En weer is er een 'trofee' bij. Dada maakte op de computer een collage van UNO foto's en daar is een A4 grootte afdruk van gemaakt en in Kisumu geplastificeerd. Andrea, je moet echt de groeten hebben van Whitclif. Hij heeft me het meerdere keren gezegd. Voor jou natuurlijk ook Christa. Jah, en ik won (natuurlijk)...hm, hm. Herhaaldelijk, maar....de anderen net zo vaak. Ook steeds was het een beetje geluk hebben. Met regelmaat namen we wat lekkers mee en de winnaar van een potje mocht iets pakken. Dat maakte het nog spannender voor de jongens Whitclif, Brian en Fidel. In de eerste weken waren er meer grote jongens , waaronder Benedictus, maar een deel is al naar huis, met kerstverlof. Soms deden de meiden van de training ook mee, waaronder Judy. Ook Edwin was elke keer weer vol enthousiasme. En het blijft leuk....een Nederlands spelletje.....UNO spelen....

Gedurende de laatste dagen gaf ik veel van mijn spullen weg aan iemand die het wilde hebben. En dan gaat het ook om lege plastic flessen, dingen de ik zelf gekocht heb of aangebroken pakken van iets. Alles kunnen ze gebruiken. Vrijwel niets wordt echt weggegooid. Spullen die ik wilde bewaren gingen in de 'iron bag'. Speciaal hiervoor gekocht want ik weet zeker dat ik wel weer kom. Ze rekenen er gewoon op. Liever vandaag dan morgen.

Op een avond naar Merchie, Jim zijn vrouw en hun twee dochters Salie en Sr. Ludovena. (genoemd naar de oudere sister.) In Nederland had ik twee mooie barbies voor hen gekocht. Ze hadden ze al een paar keer zien liggen, in de hand genomen maar steeds moesten ze ze terug leggen en nu........wat waren ze er gelukkig en blij mee. Van alle kanten bekijken, tegen praten , uit en aankleden, haar in een knotje of vlechtjes. Gelijk had ik er weer twee naamgenootjes bij. Ze kregen beiden de naam Ineke....

Daags erna kwamen Pamela en Mellin van kantoor op bezoek. Nog effe kletsen en trakteren op soda met een...stroopwafel van mijn vriendinnen. Ik had nl vergeten iets lekkers mee te nemen uit Sondu. Lekker bij elkaar. En cadeautjes. Of ik wat mee wilde nemen voor Christa in Nederland? Natuurlijk. Opnieuw daags erna...het hele centrum rond met mijn afscheid- cadeautje. In onze beleving niet zoveel bijzonders, maar hier heel bijzonder. Een mooie pen of keyhanger. Allemaal één. Ze werden dankbaar in ontvangst genomen. Allen en ik zelf... blij.

En dan was daar toch ineens de laatste dag. 's Morgens voor 'de break' hoorde ik dat er een officieel afscheid georganiseerd was. Rond half elf samen thee drinken met bruine bonen, zoete aardappelen en mandasi's. Iedereen kwam want al dat lekkers moest gegeten worden. Een toespraakje van Sr. Ludovena en van één medewerker namens alle medewerkers. Ze waren blij met mij. Niet alleen vanwege het gedoneerde geld voor schoenen en voedsel, maar vooral ook vanwege al de hulp die geboden is. Dat er kinderen weer aan de wandel zijn gekomen. Dat ze meer buitenlucht kregen en actiever werden. Veel dankbaarheid dus. En natuurlijk waren daar cadeautje..opnieuw. Wat werd ik in de watten gelegd. Ontroerend.

Na 'de break' het hele centrum rond om afscheid te nemen. Eerst naar de familie van de medewerkers waaronder Caroline, de moeder van kleine Ponplaus. Dit kereltje nog even in de armen gehad. Toen naar de training, de workshop, keuken, medical enz. Om twee uur zouden we vertrekken. Sr. en Pamela gingen me wegbrengen. De tijd zou echt in de gaten gehouden worden. Ieder had nog de herinnering aan het missen van mijn airplane, jaren geleden. James kwam met de auto naar de gate en ik werd echt door velen uitgezwaaid. Hier en daar tranen. Salie die het niet droog hield. Eunice die bedrukt keek en ik moest me zelf ook echt vermannen. Penina die zich verstopte en moeite had met afscheid. Nogmaals, het zal niet voor altijd zijn. Ik weet zeker dat ik weer terug zal komen.

En toen op weg naar Kisumu, waar ik het laatste kocht namens Bondo Kids en mijzelf. Bureaustoelen voor in de kamers van het nieuwe guesthouse. Mooie stoelen, maar toen ze ingeladen werden zagen we dat er één kapot was en nadere inspectie liet zien, dat een paar meer niet helemaal oké waren. Wij weer met de stoelen terug en omgeruild. Vandaar dat er nu 3 zwarte en 3 blauwe stoelen zijn. En dan de allerlaatste actie....geld gegeven voor een bank en twee bijbehorende fauteuils voor in het guesthouse. Om te relaxen. In overleg met Jim zijn die het goedkoopst en tegelijkertijd het best van kwaliteit in een plaats niet ver bij het centrum Nyabondo vandaan. We hadden eerder deze week geen tijd meer om ze zelf te kopen. En toen naar het vliegveld. Daar nog even tijd genomen om samen iets te drinken en toen was daar ook het afscheid van Sr. Ludovena en Pamela. Hartelijk en echt in de wetenschap dat dit dus niet de laatste keer zal zijn. Van Kisumu naar Nairobi, een vlucht van 40 minuten. Gelukkig werden mijn koffers door gelabeld naar Amsterdam. Daar had ik dus geen omkijken meer naar. In Nairobi wandelen naar de International Airport en toen was het wachten tot 23:59 uur. Maar de tijd ging snel. Onderwijl at ik een saucijzenbroodje en belde ik nog even met Eunice, Sr. en Pamela. Daarna de nachtvlucht en nu ben ik al weer ruim een dag thuis met een heel goed gevoel. Met mijn gedachten nog veel in Nyabondo, bij de kinderen en mensen die een deel van mezelf zijn geworden. Die me dierbaar zijn geworden.
De kinderen zijn een dag later naar huis gegaan voor het lange kerstverlof. Met opzet zo geregeld daar het gemis op die manier voor de kinderen zo klein mogelijk zou zijn. Het is fijn dat ze nu bijna allemaal naar hun ouders, familie of verzorgenden zijn.

EN NU.......op allerlei mogelijke manieren .......opnieuw weer sponsorgelden sparen voor een volgende keer.....dat begint direct weer. Oprecht van harte aanbevolen.
Groetjes voor allemaal,
Ineke