EEN PAAR BIJZONDERE DAGEN....ZOALS ALLE DAGEN

Hallo allemaal,

Alweer een paar bijzondere dagen achter de rug. Er valt veel te vertellen, zoveel dat er steeds weer wat nieuws in mijn hoofd komt waardoor andere zaken weer wegzakken. Hier de dag van vandaag en gisteren.

Vandaag ben ik samen met Dada en Marleen voor het eerst weer naar Kisumu geweest. Geen demonstraties, geen relletjes, geen problemen. Er gewoon zijn. Al vroeg zaten we op de piki-piki om over de dancing-road naar Sondu te rijden, waar de mattatu ons opwachtte. We zaten nog niet of we vertrokken. 'Knusjes bij dichtjes' zitten maar dat zijn we ondertussen gewend, maar het blijft ook wennen. Steeds weer. Om 9.15 uur waren we in de 'grote stad'. Hij was nog een beetje aan het wakker worden. De kooplieden richtten hun kraampjes in. Vanaf het matattustation, waar niets geregeld lijkt te zijn, vertrokken we achter op een dik kussen, elk met een fietstaxi naar het centrum van de stad. Het was heerlijk om daar weer te zijn en het ongeregelde Keniaanse leven ook hier op ons in te laten werken. Veel zittende en wachtende mensen vooral mannen, tuk-tuks, kinderen, lijm snuivers, 'wilde' koeien, mensen met manden op hun hoofd die van alles proberen te verkopen, straatventers, piki-piki's, ongeregeld verkeer en veel meer. Eerst naar de bank. Pinnen voor het centrum voor voedsel, waar ik me komende week weer mee bezig ga houden. Toen een kopje cappuccino in de Kenshop waar ik graag even kom en vervolgens op pad naar het Victoria Meer. Een van de grootste zoetwatermeren van de wereld. Daar aan gekomen...hoorden we vanuit verschillende restaurant " visje (tillapia) eten"? Maar het was 10 uur en nog veel te vroeg voor de lunch. Maar ook mannen die ons wilden overhalen een boottochtje te maken en we zwichten. Een houten lange smalle boot met een buitenboordmotor. Met zijn drieën in de boot . De zon scheen en het was nog niet al te warm. Kisumu bekijken vanaf het water. Een lekker briesje ..heerlijk op het water....op zoek naar hippo's. En we zagen de nijlpaarden met hun koppen boven het water uitsteken . Een onverwachts leuk ontspannen uitje. Daarna naar het Java House waar we een HAMBURGER gingen eten. Ik wist niet van dit restaurant maar mijn vriendinnen hadden zich hier al eerder tegoed gedaan aan allerlei Europees lekkers. Mijn eerste stuk vlees in al die weken dat ik hier ben. Met frietjes. Het smaakte prima maar ik zat al snel vol. Was effe niet meer zo'n hap stevig voedsel gewend. Daarna winkelen bij de kramen van de straatventers. Kleine hebbedingetjes kopen voor deze en gene en vervolgens door naar de Tuskys, een grote supermarkt, waar nog veel te koop is. Maar we kochten weinig omdat de docent van 'de dames' morgen ons gedurende een week met een bezoek vereert. Hij wordt opgehaald van het vliegveld en we besloten in overleg met Jim dan ook naar de supermarkt te gaan. Dan hoeven we toch ook niet met alles te sjouwen en kan ik nog een keer yoghurt voor de kids kopen. Ze vragen er steeds weer naar en zijn er dol op. En toen nog naar de toeristenmarkt waar bijna niemand meer komt. Er zijn hier al weinig toeristen en de verkoop ligt op zijn gat mede door de slechte economie en de problemen tgv de verkiezingen. Natuurlijk kochten we hier wat dingetjes en cadeautjes en toch maar wel afdingen ondanks de problemen. De mensen zijn dat zo gewend en anders betalen we wel heel veel voor iets kleins. Bepakt en bezakt terug met de matattu naar Sondu waar het druk was richting Nyabondo. Mensen in lange witte gewaden met kaarsjes stonden beneden aan de weg. Onderweg naar boven groepen mensen, soms stil maar ook zingend. Het lichaam van Priester Evans was onderweg naar Nyabondo om komende nacht in zijn parochie opgebaard te staan. Momenteel wordt er opnieuw een mis op gedragen ter ere van zijn leven.

Gisteren ook een dag met een gouden randje. Al vroeg was ik weer bij de kinderen te vinden om ze te helpen met aankleden. Eerst de jongens wat vrij vlot ging en toen nog bij de meisjes. Het helpen van de meisjes is intensiever en kost meer energie omdat een deel ernstig spastisch is en daardoor moeilijker te kleden. Maar ik krijg er veel voor terug. De aanhankelijkheid en liefde, maar ook het positieve geschreeuw en geroep waarmee ze me tegemoet treden. Zo lief. Ruim voor acht uur klaar en toen naar het starten van de dag met de medewerkers. Altijd bijzonder. Daarna effe tijd voor mijzelf. Omkleden en ontbijten en Eunice haar beker melk brengen en daar even praten. Dagelijks ga ik daar wel even een paar keer naar toe. Toen terug naar de kinderen, prachtig zonnig weer. Wat gezongen en de teacher gaf een lesje. Eenvoudig en altijd weer herhalingen. Respect. Maar ook het speelgoed uitgedeeld en een aantal kids wilden graag kleuren. Nou, kleurpotloden heb ik hier genoeg en kleurplaten nog meer. Heel leuk om te zien hoe lang en leuk ze hier mee bezig zijn. En ik maar punten slijpen. De yoghurtbekertjes blijven van pas komen en worden elke dag weer gestapeld. Ondertussen was het break-time. Pauze om effe bij te komen van 'het harde werken' wat in onze beleving wel erg rustig werken is door de medewerkers hier. Pauze met grote koppen zoete thee met melk. Voor ons wordt inmiddels thee zonder suiker gezet. Wel heel fijn dat ze dit steevast doen. En daarbij geen koek of koekjes. Nee..plakken wit brood, zoete aardappelen of kookbananen die naar aardappels smaken. Allemaal niet echt onze kost. Wat wel lekker is zijn de mandasi's die we soms bij de thee krijgen. Dit zijn oliebollen maar dan minder vet en anders. Maar smaakt prima. Tijdens de pauze gezongen voor Ponplaus. Hij was jarig en werd door zijn collega's besprenkeld met water. Is hier een traditie. Een slinger om gedaan en een paar foto's van zijn jong geboren zoontje gegeven. Die waren ondertussen gemaakt in Kisumu.

Na de pauze heb ik het eerste paar nieuwe schoenen uitgedeeld aan een autistisch jongetje wat geen schoenen heeft, maar wel onder begeleiding kan lopen. Hij loopt ondertussen ook met regelmaat mee wanneer we rondjes met rolstoelen over het centrum maken. Maar Johanna deed dit op blote voeten. Daarom Ponplaus, hoofd van de workshop, gevraagd. Geen enkel probleem. De maat werd genomen en de schoenen gehaald en een uurtje later was het passen en aantrekken. Nog ergens een paar sokken geregeld en lopen maar. Bijzonder. Maandag ga ik schoenen voor Asline regelen. Een meisje van ongeveer 6 jaar wat met een soort van rollator met twee wieltjes loopt. Zij heeft sandalen die stuk zijn. Voor haar hebben we geprobeerd in Kisumu een paar maillots te regelen maar konden die niet vinden of ze waren te duur. Komende week maar in Sondu kijken. Ondertussen weer wat rondjes gelopen met kinderen in een rolstoel met een wandelende schaar rondom. Marleen wandelde ook mee. Helemaal leuk nu de groep steeds groter wordt. En eerst steevast naar gate-wachter Leonard. Hij gaat zo enorm leuk met de kids om. Ze willen hem allemaal een hand geven. Ondertussen ook Ouid nog een klein uurtje in zijn walker gehad. 's Morgens is bijna steevast het eerste wat hij doet mij dirigeren naar zijn nieuwe schoenen en sokken. Natuurlijk moet hij dan wachten en dat is lastig voor hem, want zijn begrip gaat moeizaam. Maar tijdens het gebeuren met de walker heeft hij dolle pret vooral als er iemand hard de walker voortbeweegt met hem er in. Zo leuk om te zien. Afgelopen week was hij helemaal naar mijn huisje gekropen terwijl ik elders op het centrum was. Hij was niet bij mijn deur weg te krijgen. Wilde gewoon in de walker. Ik probeer dit nu dagelijks te doen en wordt vaak geholpen door de gate-wachter met tillen. Want jaren geleden was Ouid een klein jochie maar ook hij wordt ouder, groter en vooral zwaarder.

's Middags hadden we een uitstapje met Joffrey, de zoon van Margareth uit de Nyabondo keuken. Een piki-piki tour in de omgeving rondom Nyabondo. Joffrey had nog twee vrienden gevraagd ook mee te komen zodat er drie piki-piki waren. Alle drie achterop. De wind om de oren en rijden over allemaal verharde zandwegen met kuilen door dorpjes en gehuchten. Kenia aan ons voorbij laten gaan. Mazzungu..mazzungu. We hoorden het veel. Naar de rand van het plateau waar we een fraai uitzicht hadden over Rift Valley en het Victoria Meer. Ongeveer 15 km bij ons vandaan. Er loopt een weg naar toe. Leuk voor een volgend uitje. Halverwege de tour deden we Margareth haar huis aan. We zagen Joffrey zijn kinderen. Margareth, een meisje van drie en Valentino een jongen van 7 maanden. Maar Margareth zelf was er niet. Zij was naar de markt in Sondu maar kwam met gezwinde spoed naar ons toe. En ondertussen zaten we aan de rijst met een beetje taaie kip. Op mijn bord lag een een ondefinieerbare stuk. Geen gewoon kipfiletjes hier, maar na het bereiden wordt de kip gewoon in mootjes gehakt en je eet op wat je krijgt. Zelfs de kop wordt gegeten. Maar ik liet het toch maar lekker liggen. Na het eten nog een rondje Sondu river en we hadden een prachtige middag.

Later in de middag nog even naar kleine Ponplaus en zijn moeder. De kleine kreeg nog een paar andere namen waarvan één Lyam. Leuke naam. En weer later.... spelen met de kinderen met een bal. Op het dak gooien en weer vangen. Grote hilariteit.

Omdat ik vanmorgen opnieuw ben gaan helpen bij het aankleden van de kinderen had ik van af een uur of half zes vrij genomen. De hele avond voor mezelf. Maar het was maar even of Sali en Sr. Ludovena, de meiden van Jim en Merchie dienden zich aan en kwamen binnen. Ik schat 10 en 12 jaar oud. De kleine Sr. moet af en toe haar moeder op de markt al meehelpen groente verkopen. Veel zin blijkt ze hier nog niet in te hebben. Maar nu de deur dicht en kleuren. En ineens viel het licht uit. Kaarsjes aan. De dametjes bleven verwoed aan het kleuren tot het echt donker werd.

En tot slot die avond UNO-en met de grote boys. Marleen en Dada hadden pannenkoeken gebakken en namen die mee. Nou, het werd even erg stil toen ... zo lekker. Een paar potjes gespeeld en toen nog een pilsje in het guesthouse. Een traktatie van de mazzungu jongens, ook stagiaires.

In dat zelfde guesthouse probeerde ik daarnet een douche te nemen. Ja probeerde. Mijn douche doet het niet omdat er kortsluiting ergens vlak bij het water zit...dus geen warm water. Maar goed daarnet in het guesthouse...stond ik er net onder viel de stroom weer eens uit. Roepen naar beneden. Breng me even licht. Marleen kwam en even daarna.....zie daar..... er was licht en weer warm water. Wat een gedoe steeds.

Tot zover. Een heel verhaal. Twee dagen. Het lijkt wel een week. Heb het nog steeds erg naar de zin. De tijd hier schiet wel op. Over een kleine twee weken ga ik weer naar huis. Probeer daar nog maar niet al te veel aan te denken. Eerst nog een volle week hier. Er komen verschillende berichten op mijn messenger account binnen. Dank jullie wel maar helaas kan ik die hier niet openen. Komt thuis weer en zal er dan met aandacht naar kijken.

Veel groetjes allen. Ineke