Het leven hier.

Hallo allemaal,

Nog steeds is vanuit Sondu geen water omhoog gepompt. Inmiddels heb ik wel weer water uit de kraan en douche. We moeten het hier doen met regenwater wat opgevangen wordt door de dakgoten en afgevoerd wordt naar de ondergrondse tanks. Desondanks mogen we zaterdag voor een laatste keer met water-zeep en het grote plastic spelen. Eerst gaf Sr. Ludevina geen toestemming vanwege het waterprobleem maar vanavond zei ze dat het oké was. Voor een laatste keer de kinderen nog even laten genieten. Toch maar een beetje zuinig zijn.

Vroeg in de week zijn we opnieuw met een hele club afgereisd naar Kisumu. Met de medewerkers van de medical en de workshop gingen we naar een plaats ruim boven Kisumu om daar kinderen te zien, die in aanmerking kunnen komen voor een operatie. Toen we aankwamen zaten er al veel mensen met kinderen te wachten. Middels pamfletten en een een oproep in de kerk zijn ze op de hoogte gebracht van onze komst. Hier een poosje bij gezeten tot er een sein van Sr. kwam dat ze terug wilde naar 'town'. Ook goed. Ik had daar nog wel wat te doen. Een nachtpon kopen voor Quinta, een speelgoed piki-piki voor de kinderen en een olifant van zeepsteen voor iemand. Met de fietstaxi naar het toeristen marktje. Ben daar nu drie keer geweest maar er is behalve mij geen mazungu te bekennen. Ook weer met de fietstaxi terug. Lekker achter op de fiets je laten rijden voor een paar cent. Daarna een visje gegeten aan het Victoria meer. Al snel daarna belde Sr. Ludevina waar ik was. James pikte me op en met hem kocht ik de beloofde metalen borden voor de kinderen. Toen achter de truien aan, die ik bij de wolwinkel nog te goed had, vanwege een grote aankoop daar. We krijgen een 50 tal truien met kleine defecten in allerlei kleuren die in het centrum goed te gebruiken zijn. Helaas waren ze er nog niet. James geeft zijn telefoonnummer met het verzoek hem te bellen als ze er zijn. Mogelijk kunnen ze volgende week meegenomen worden, wanneer ze mij naar het vliegveld brengen. Daarna Sr. ergens opgepikt en met haar buizen en wat al niet meer bij een hardware shop gekocht. Alles boven op de auto, goed vastgebonden en toen terug naar de mannen van de mobile poli-kliniek. Daar even gezeten en toen samen met hen weer terug. Vervolgens nog naar de grote Nakumat supermarkt m.n.voor de kinderen. Ik heb daar lolly's, ballen en veel worstjes met tomatensaus gekocht. De worstjes zijn bedoeld voor zondagavond bij de rijst met bonen. Wat zullen de kinderen smullen. En toen.... eindelijk naar huis. Het werd opnieuw laat.

De wagen van het centrum is inmiddels weer gemaakt. Tijdens onze Lake Nakuru trip hadden we een klein ongelukje vanwege een ketting die over de weg gespannen was. Er is een nieuw raampje geplaatst en op een bepaalde plek is er uitgedeukt. Kosten 2500 Ksh. Dat is iets van 23 euro. In Nederland zou dit honderden euro's kosten. James en Sr. blij.

En ja...voetballen! We krijgen er zeker wat van mee. Tim werd tijdens ons uitstapje naar Lake Nakuru door een paar Australiërs gefeliciteerd met de 1ste overwinning. Hij had die dag een shirt met Nederland er op geschreven aan. Vanavond hebben we met een paar anderen zelf gekeken hier in de medical. Tim heeft een nieuwe antenne gekocht en die is vanmiddag met vereende krachten op dak geplaatst. Gevolg een iets beter beeld, maar nog steeds niet erg duidelijk, maar we konden het volgen. Tussendoor ging ik steeds even naar de kinderen om te helpen. Daardoor zag ik geen enkel doelpunt maar ervoer wel even van de sfeer. Volgende week nog een keer en de rest thuis.

Heel vaak ben ik 's avonds bij de kinderen. Ze naar bed helpen. Mother Penina heeft het meeste werk. Na het avondeten met de kinderen begin ik steevast daar. Penina helpt altijd mee. De jonge meisjes uitkleden en luier wisselen. Nachtponnen aan en in bed. De grote meiden schuifelen naar het tolletje en komen één voor één weer terug. Sommigen helpen elkaar. Altijd is het een feest hier te helpen. Er is altijd wel wat te lachen. En dan de muskieten netten er over en welterusten, slaap lekker, en good night roepen en hier en daar een kushandje. Vanavond zei Penina blij te zijn dat ik haar zoveel hielp.

Bij de jongens duurt het langer en het is niet gemakkelijk ze in bed te krijgen. Mother Alice helpt niet direct mee. Ik denk dat ze hoopt dat ik alles doe maar....lekker niet. Normaal helpen ze ook hier elkaar, maar nu wachten ze net zolang tot ik er ben. Dat probeer ik ze dus wel even af te leren. Ze hebben geen zin om te gaan slapen en proberen steeds maar weer tijd te rekken. Helemaal goed maar ik blijf niet door zeuren. Dan maar geen hulp bij de netten. Meestal ga ik weg wanneer ze allemaal hun nieuwe nachtshirt aan hebben. Ze kunnen ondanks hun handicap toch nog veel zelf en ook hier moeten ze elkaar helpen. In bed gaan kunnen ze met enige moeite ook zelf, maar het liefst worden ze natuurlijk getild. Ik laat dat meestal aan de house-mother over. Sommigen vragen om 'een pipi' te doen. Dat betekent even plassen in de lege vimbus die prima voor dit doel te gebruiken is.

Deze week bedacht teacher Margareth een nieuwe spelletje. Wie het snelst kan kruipen. Met regelmaat gaan we de laatste weken 's middags naar het midden terrein. Gewoon op het gras zitten. Een paar rijden elkaar, zo goed en zo kwaad als het gaat, met rolstoelen rond. Hier ontstond het wedstrijdje 20 meter hardkruipen over het gras. Hilariteit alom en een hoop gelach. De kinderen vinden het heerlijk op het gras. Ze zien wat er gebeurt op het centrum en zien ook allerlei mensen voorbij komen. Een bak met water en lege yoghurt bakjes er bij en meer is niet nodig om plezier te hebben. Maar ik moet mijn ogen wel open houden. Er is altijd wel een die even iets doet wat niet kan. En de tweeling van Eunice lopen er ook tussen door te paraderen.

Op het centrum is ook nog de z.g. vocational training. Hier verblijven gehandicapte jonge meiden die les krijgen in o.a. breien, handwerken, naaien, borduren en computeren. Ook jongens doen hier aan mee maar zij slapen elders op het centrum. Ik ben hier niet zo heel veel. Wanneer ze les hebben hoor ik er niet bij te zijn. Soms loop ik er gewoon even binnen om te kijken wat ze aan het doen zijn. Of ik zit op het muurtje na de lessen wat met een paar te kletsen. Vergeleken met twee jaar geleden zijn hier veelal nieuwe gezichten. Er zijn er maar een paar meiden die ik nog ken van eerder waaronder Mary waar ik vaak een praatje mee maak. En dan is er Judy die hier vijf jaar geleden ook al was. En Belinda ik ik ook ken van langer geleden. Ja, Hennie er wordt driftig aan de manden gewerkt. Ik zal kijken wat ik mee naar huis kan nemen.

En om het volledig te maken...de orthopedic workshop waar verschillende mannen werken. Hier worden aangepaste schoenen gemaakt, beugels voor schoenen, loophulpmiddelen en zelfs protheses. Maar ook andere dingen zoals stoeltjes voor de kinderen.

En dan het stukje bouwland wat sinds een paar jaar eigendom is van Nyabondo. Momenteel staat er mais te groeien.Verder bananenbomen en sukoma-wiki planten (een soort groente). Deze zijn te ver uit elkaar gepland waardoor de opbrengt minder dan eigenlijk zou kunnen. Deze week sprak ik een andere Sr. van de Orde van St. Anne. Zij liet me alles zien en heeft een specialist in de arm genomen die nu met de hand het land diep aan het omschoppen is. Daarna worden de sukoma-wiki plantjes opnieuw gepland maar dan veel dichter bij elkaar. De regen er bij en de opbrengt zal hoger zijn en is dit is kosten besparend want zelf verbouwen is goedkoper dan steeds moeten kopen.

Men is momenteel ook druk doende de aan en afvoerpijpen voor de biogas ondergronds te plaatsen. Ik begrijp dat dit op den duur het koken op gas en zo lijkt mij, ook op hout, moet vervangen. Dit zal op den duur ook goedkoper zijn.

Tevens is er bedrijvigheid rond het nieuwe quest-house. Het dak wordt dichtgemaakt en de elektriciteit wordt aangelegd. Dat schiet dan weer een stukje op, maar het nieuwe quest-house is nog lang niet klaar.

Door dit alles is er momenteel veel activiteit en bedrijvigheid op het centrum. Dit is voor de kinderen leuk wanneer ik ze in de rolstoel aan het rondrijden ben. Er is altijd wel wat te zien en ze blijven het rondrijden prachtig vinden.

En...............de bedden zijn gekomen. Hoera!!!!!!!!!

Gr. Ineke