Mijn bezigheden. (o.a.)

Hoi allemaal,


Een bezige bij ben ik hier. De kinderen zijn blij met de verschillende spelletjes en speelgoed wat ik meebracht. Ze vermaken zich er elke keer opnieuw weer mee alsof ze het voor het eerst zien. Maar ook spelen met een hand vol flessen doppen. Ook hier kunnen ze zich lang mee vermaken. Maar wat opnieuw weer favoriet is, is 'de bal'. In Kisumu kocht ik een paar softe ballen. En dan is het gewoon gooien heen en weer. Een plezier en een lol dat de kinderen dan hebben. Sommigen kunnen redelijk terug gooien maar sommigen ook niet. Toch is het goed voor hen om de beweging te maken. Gelukkig zijn er een paar die een beetje kunnen lopen en die de bal dan weer zoeken of ophalen. Dat hoef ik dan niet alleen te doen. Hij komt n.l. overal terecht. Elke keer hoor ik weer: Ineke, de bal?????


Ook zijn de kleurpotloden erg in trek. Gelukkig heb ik er veel bij me. Want het gaat hard met die potloden. De punten gaan er snel af door het onhandig gebruik en dan is het weer slijpen. Zowel op St. Martin als in de schoolklas op Nyabondo houden ze er van. Inmiddels hangen er al tekeningen aan de muur. Er zijn ook kinderen die niet kunnen kleuren. Die krassen maar wat. Maar ze moeten natuurlijk wel meedoen. Boven elk bed heb ik een kartonnetje met stickers geplakt en die tevens voorzien van de namen van de kinderen. Leuk is ook te zien, dat de uitvergrote groepsfoto's die ik stuurde, nog altijd in de slaapvertrekken aan de muur hangen. Sommige kinderen weten aan te wijzen dat ik er ook op sta.


Maar een andere bezigheid die zeer in trek is is het rondlopen met één of twee kleine kinderen in één grote rolstoel over het centrum. En dan overal even langs. Iedereen groet ze dan en de kinderen vinden het geweldig. Zo komen ze nog eens ergens. Anders blijven ze alleen maar op hun stekkie zitten. Jushua Ouid wist nog door allerlei geluiden te maken en te wijzen, waar ik slaap. Ditzelfde ventje kan zich alleen al kruipend over de grond verplaatsen. Toch wist hij op een keer een rolstoel binnen te krijgen, er in te gaan zitten, zo goed en zo kwaad als dat ging en weer met geluiden en wijzen mij duidelijk proberen te maken, dat hij rondgereden wilde worden. Jushua Ouid is klever ventje. Helaas kan hij ook niet praten. Hij huilt dan ook vaak als hij zijn zin niet krijgt, want wat een ander heeft, wil hij ook. Het is zijn manier om van zich te laten horen.


Op een goed moment heb ik het wandelen wat uitgebreid door buiten de poort te gaan lopen naar het kleine marktje waar het altijd druk is met mensen en piki-piki drivers. 0ver de 'dancing road' vol met kuilen, kippen, stenen, afval en veel mensen die hun waar trachten te verkopen. Nog meer was het 'vechten' wie er aan de beurt zou zijn. Ineke me, Ineke me? Om de beurt krijgen ze toch wel een beurt maar ze willen allemaal heel graag direct. De kinderen kijken hun ogen uit, glunderen van oor tot oor en de marktlui blijken het ook prachtig te vinden. Een keer bracht ik op één van de wandelingen een boel bananen mee, wat smullen was. Een andere keer een boel mandazies.(soort oliebol)


Op een dag vroeg een house mother af ik weer ging wandelen. En of ik dan met twee kleine nieuwe meisjes van hooguit zes jaar naar de kapper wilde. Natuurlijk wel. Daar ging ik, op zoek. Waar zit die dan? Na enig geloop en vragen kwam ik uit in een donkere kamer met een zeer oude kappersstoel. De meisjes waren beide wat verlegen en begrepen niet echt wat er ging gebeuren. Alleen maar het kopie kaalscheren om huidaandoeningen beter te kunnen ontdekken, maar leg dat maar eens uit. Maar het ging allemaal goed. Ben er maar op de hurken voor gaan zitten en een beetje lief gebabbeld in het Nederlands/Engels. De intonatie doet ook veel toch?


Veel ben ik 's morgens in het schoolklasje op het centrum te vinden. Een heel karwei om deze groep van 31 kinderen een beetje in het gareel te houden. Veel kunnen niet praten en hebben een lichamelijke en verstandelijke beperking. Daarbij zijn aan aantal moeilijk te corrigeren en schreeuwen en huilen veel. Normaal zijn er twee teachers maar nr. twee is ziek. Dus doet teacher Margareth het alleen. Vandaag heb ik hun schoolschriften, voor zover ze die hebben, volgeplakt met stickers. En opnieuw ging het: Ineke me, Ineke me?? Het is ook wel voor te stellen. Ze hebben niets van hun zelf en moeten alles delen. Zelfs de hartelijkheid van hen die voor hun zorgen. En dat valt niet mee.


Soms ga ik ook op pad om dingen voor hen te kopen. De fleece truien hebben aanvulling nodig. Sommigen zijn er uit gegroeid maar de meeste kinderen dragen nog de trui die ze twee jaar geleden kregen. Ook moeten er nog een paar nachthemden komen. Inmiddels hebben de jongens van Mother Eireen ook nachtkleding. Een lange hemd zonder mouwen,meegenomen uit Nederland van de Wibra. Ook daar blijheid. De jongens van mother Alice zijn zaterdag aan de beurt. Voor hen heb ik T-shirts bij me die als nachtkleding gebruikt gaan worden. Meestal help ik de house-mothers met de kinderen naar bed doen. Zal zaterdag bij hen zijn.


Inmiddels is het avond en ik kwam er vanmiddag achter dat er geen water meer uit de kraan komt. Dus heb ik me maar een beetje met wetties gewassen. Maar mijn afwas staat er nog. Waarschijnlijk moet ik morgen ook naar de pomp om water te halen. We zien wel.

Groetjes van mij. Ineke