Verwondering en blijheid.

Dag allemaal,

Verwonderd begin ik te schrijven. Na een bezoekje aan Pamela, haar dochter en kleinzoon Jan Jerry, (medewerkster van het centrum) liep ik in het donker terug naar mijn plekje. Komt de gateman van vandaag langszij lopen en begint een praatje. Ik geef natuurlijk een hand en zeg mijn naam. Hij vertelt dat zijn vrouw Evalien als house mother op St. Martin werkt. Ik vertel dat ik haar ken. Ze was tijdens mijn vorige bezoeken een lieve vriendin geworden. Tijdens een van deze bezoeken kreeg ze een zoon die binnen het jaar helaas stierf aan diarree en de gevolgen. Gelukkig mocht ze opnieuw een kindje krijgen. Ik hoorde daarnet dat dit kindje, een meisje, de naam Ineke kreeg. Vol verwondering. Wat heel erg leuk. Zondag ga ik naar St. Martin om haar weer te zien en de kinderen daar te bezoeken.

Inmiddels heb ik vandaag Sr. Ludevina gesproken over het doneren van matrassen en bedden voor het centrum. Ze is blij dat dit in werking gezet kan worden. Ze wil heel graag nieuwe bedden en matrassen voor de groep van ongeveer 15 jongens van house-mother Alice. Deze bedden zijn oud, krakkemikkig en en ook de matrassen zijn zeer dun en versleten. Het geheel is echt aan vervanging toe. Ik ben blij dat wij samen hierin een steentje bij mogen dragen. Zondag komt er iemand overleggen wat het precies moet worden. Ik heb gevraagd om een offerte en die man zal een aanbetaling willen. Ik ga dus deze week maar een paar keer extra naar Sondu om geld op te pinnen.

Ook heb ik gezegd de nieuwe borden, die Sr. Ludevina wil aanschaffen, van het sponsorgeld te betalen. Momenteel eten ze van een mengelmoesje van borden waarvan een deel van plastic.

Inmiddels is de droogte hier voorbij. De mais groeit goed en de rijst in de buurt van Kisumu krijgt ook voldoende water. Door de vele regen wat momenteel valt, is het land groen en met mooie vergezichten. Het stemt mij blij dat dit de mensen hier goed doet. Desondanks blijft het kopen van rijst en mais een hoge kostenpost voor het centrum. Daarom wil ik graag balen rijst en mais van de giften van de donateurs kopen. Daarvoor zal ik samen met mensen van het centrum naar Sondu gaan. Zij zoeken de goede mais/rijst en ik betaal. Dit zal ook weer een leuk uitstapje worden.

Vanmorgen begon de dag opnieuw vroeg. Al voor zonsopgang was het rumoerig en liepen mensen met kinderen langs mijn raam. Een blik naar buiten liet mij weten dat er licht was op de 1 ste verdieping van het ziekenhuisje. De operaties zijn begonnen. Na de dagopening ben ik daar vrijwel de hele morgen geweest. Wat is dit allemaal anders vergeleken bij ons. Men draagt gewoon horloges tijdens het opereren. Onder de handschoenen een ring. De lap-top in de operatiekamer. Rommel op de grond. Telefoon gewoon bij de hand die ook nog gaat tijdens het opereren. Mensen die in en uit lopen. Maar ook zie ik de liefde waarmee de kinderen geholpen worden. Hoe aardig en rustig ze zijn zonder enige stress. En ook zie ik de kundigheid waarmee geopereerd wordt. Het operatieveld blijft steriel en dat is naast alles er om heen gebeurt belangrijk. De chirurg maakt een waar kunstwerkje van een gespleten lip van een klein jongetje van drie maanden oud. Daarna opnieuw hetzelfde wondertje bij een kindje, twee dagen ouder. Wat zullen de ouders blij zijn, als ze het zien. Hier en daar mag ik even meehelpen. Niet echt hoor, maar toch, ik voel me nuttig. Het blijft mooi om te zien hoe alles in alle rust gedaan wordt maar ook natuurlijk wat ze doen en hoe. De kleintjes mag ik naar de uitslaapkamer brengen. Zo leuk, zo'n klein zwartje in mijn armen.
De uitslaapkamer stelt verder niet zoveel voor. Een bed en dat is het. Maar de net geopereerde wordt wel goed in de gaten gehouden. Na een half uurtje brengen ze het kind naar beneden waar de slaapzalen zijn en waar de kinderen met de moeders verenigd worden. Hier blijven ze met elkaar de eerste nacht. Er wordt de hele dag door, door dezelfde chirurg geopereerd. Het is een bekende van mij, evenals de anesthesist. Tijdens mijn vorige verblijven waren ze er ook tijdens de operatieweek. Opnieuw dus weer wederzijdse herkenning.
Verder zag ik vanmorgen de operatie van een meisje van twee jaar met een doorligplek op de stuit wat niet herstelde. Heel netjes werd dit door de chirurg schoon en dicht geopereerd. Weer prachtig om de zien hoe dit in alle rust gedaan werd.
Tussen de operaties door wordt er gegeten en gedronken. Men valt aan wanneer er even tijd is. Ook morgenmiddag zal ik weer van de partij zijn.

Vol verwondering na een fijne dag.
Lieve groet, Ineke