Nog een keer: Er op uit.
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
18 Juni 2012 | Kenia, Nairobi
Fijn is het te vernemen dat velen zo van mijn verhalen genieten. Ik geniet van jullie reacties. Het schrijven is voor mij leuk om te doen. Ook voor mezelf om het later opnieuw te beleven.
Daarnet zijn we in donker terug gekomen van een uitstapje naar Kisumu met de auto van het centrum. Dit rijden in het donker is een verhaal op zich. Geen straatlantaarns. Geen verkeersregels. Fietsen rijden zonder licht op de weg en worden van de weg af getoeterd wanneer een auto er langs wil. Geen fietspaden. Hier en daar in het pikke donker ook voetgangers op de weg. Auto's halen gevaarlijk in. De matattu's hebben zwaailicht en andere feestverlichting. Het lijken politiewagens en/of ambulances. Auto's rijden met groot licht en verblinden daardoor hun tegenliggers. Gevaarlijk, gevaarlijk. Het laaste stukje gaat, in het pikkedonker over 'de dancing road' naar boven. Hobbelen door kuilen en over stenen. Lekker schudden. Goed uitkijken voor ander verkeer en voetgangers. Ik was blij weer op vertrouwd terrein te ziijn.
Hakuna matatu. Je vooral niet druk maken. Je geen zorgen maken.
Vanmorgen hoorde ik we gaan naar Kisumu. Mag ik mee? Ik was van plan morgen te gaan, maar we gaan dan met 26 medewerkers naar een oogkliniek????? Hoelaat gaan we dan? Als Jim terug is van de kinderen wegbrengen. Normaal is dat half negen. We gingen pas om half twaalf. Ik leer het al aardig, want ik dacht, ik ga niet zitten wachten. Ga gewoon doen wat ik wil doen. Kan zo stoppen. In de keuken mandasie's met thee alvast gehad, omdat ik toen nog dacht eerder te vertrekken. Vanmiddag het zelfde liedje. Ze hadden afgezet bij de Barclysbank. Hoe laat terug?? We bellen wel. "Rond half vier" hoor ik na verloop van tijd via de telefoon. En Ineke zat natuurlijk keurig rond die tijd te wachten, wetend dat het zeker later zouden worden. Maar ..... je weet maar nooit.!! Het werd zeven uur voor we op de de afgesproken plek vertrokken. Maar geduldig gewacht. Poosje op de trap zitten. Rondjes gelopen.Wat kon ik meer doen? Ik had zin in een ijsje maar durfde toch niet weer de winkel in te gaan. Stel je voor dat.......Er kwamen al een paar mensen naar me toe met de vraag, waar ik toch zo lang op wachte? Zolang kan toch niet voor gasten. ??
Inmiddels ook met veel medewerkers van het centrum naar een oogkliniek geweest. Een ziekenhuis voor kinderen en volwassenen met oogproblemen, ruim twee en half uur rijden hier vandaan. Hier kregen we meerdere lezingen over hoe men te werk gaat, de oogoperaties, hoe de sponsering is enz. Het was koppie erbij houden want het is moeilijk al het Engels goed te verstaan. De verhalen diuurden soms ook wel erg lang. Te lang naar mijn idee. Soms werd het langdradig maar goed, ook hier maar geduld hebben. Wel liep ik maar een keer extra naar het toilet. We waren ook die morgen pas veel later vertrokken dan gepland. Om half zeven gepland; om acht uur wegrijden. Dan kom je natuurlijk ook veel later aan. We zouden daar ontbijten maar dat werd gewoon thee met mandasie's om elf uur. Daarna luisteren en vragen stellen tot drie uur en toen pas lunchen. Het viel niet mee. Wel was het bij vlagen leerzaam. En leuk eens een ander ziekenhuisje van binnen te hebben gezien. We kregen n.l. ook een rondleiding.
De dag van vandaag bracht ons naar Ndere Eiland in Victoria Lake. Ndere Eiland is een onbewoond eiland en heden ten dage een Nationaal Park. Er leven impala's, krokedillen, apen, vogels en hippo's. Opnieuw samen met Eunice. Heerlijk iemand bij me te hebben die het land en zijn gewoontes kent. Al vroeg om half zeven zaten we op de piki-piki. Daarna met de matattu en in Kisumu overstappen op een ander. De reis verliep voorspoedig zonder noemenswaardig oponthoud. Zelfs de matattu's waren comfortabel voor Keniase begrippen. Toen nog 12 km met een piki-piki (motortaxi)naar het meer. Een mooie route over een goed begaanbare onverharde zandweg. Prachtige omgeving. Het echte Kenia gaat aan mij voorbij. Aangekomen bij het meer moeten we entrede betalen voor het eiland. Natuurlijk, het is een Nationaal Park. Maar Eunice komt er goedkoop in. Voor mezelf moet ik veeeeeel meer betalen omdat ik een buitenlander ben. 'Smeekbeden' helpen niet. Voor hier is het een enorm bedrag, maar voor Nederlandse begrippen valt het wel mee. Dus, gewoon maar betaald en toen naar de boot die ons naar het eiland bracht. Zo'n lange smalle boot waar we met zijn tweeen op gingen. Heerlijk op het water genieten van alles wat we ook daar tegenkwamen. Met name vissers en heel veel waterplanten. Toen het eiland op. Vanwege de grote hoeveelheid waterplanten en dichte bebossing ging dit eerst wat moeizaam, maar de aanhouder wint toch altijd. Toen lopend verder. Eerst omhoog door de dichte bebossing naar een centraal gelegen punt. Van daaraf was een groot deel van de omgeving te zien. Dat wil zeggen het eiland met daarom heen het meer. Prachtige vergezichten. Na een pauze met fanta, koekjes en pinda's zijn we gaan lopen. Omhoog, naar beneden, over stenen en door gras. Wat een rust. Wat een stilte. De dieren zagen we niet. De krokodillen en hippo's zijn in het water te vinden en laten zich overdag bij zonlicht minder snel zien. De impala's lieten zich niet zien. Ook vogels waren er minder dan ik had gehoopt. De apen zagen we niet omdat we niet in de bossen zijn geweest. Toen we later weer bij het centraal gelegen punt terug kwamen, stond onze schipper te wachten. Hij had ons willen gidsen, maar dat hadden we niet begrepen. Ook niet zo heel erg. Op eigen gelegenheid gaan was ook leuk. Na verloop van tijd weer terug met de boot naar vaste wal. Daar nog een poosje bij de vissers in het dorp rondgelopen. Eunice had de piki-piki driver inmiddels al gebeld om ons weer op te halen. En de terugreis begon. Tot Kisumu ging het voorspoedig. Daar aangekomen zijn we daar naar Lake-site gegaan om een visje te eten. En een kopje thee te drinken. Nou, dat laatste kennen ze niet. Het duurde dan ook even voor het voor onze neus stond. Maar we kregen dan ook een grote beker vol. En een heerlijk Tilapia vis uit het meer. Toen weer op zoek naar een busje om onze reis te vervolgen. Poosje lopen en nog even achter op de fietstaxi. En toen.......begon het lange wachten opnieuw. Achter in de matattu, vier naast elkaar, rugzak op de schoot en maar wachten tot die proppie vol was. En dat werd die, maar de chauffeur was nergens te bekennen. Na één uur wachten kwam hij er eindelijk aan. Ondertussen waren we peentjes aan het zweten, want het werd behoorlijk warm. Ook werden we overspoeld met kooplui die echt van alles wilden verkopen. Van lolly's tot sloten en van c.d's tot koekjes. Op een gegeven moment hebben we het raam maar dicht gedaan maar toen begonnen ze aan het raam te kloppen en het werd nog warmer. Wat was ik blij toen de bus ging rijden. Ondertussen was het knap laat. In het donker kwamen we dan ook aan in Sondu. Effe lopen en op adem komen en toen nog achter op een piki-piki over de hobbelweg omhoog naar huis. Ook in het donker. Even niet denken aan wat er kan gebeuren.
Ik was blij weer heelhuids thuis te zijn. Toen nog even naar de meiden. Ze sliepen al maar bij de Mothers Penina en Margareth thee gedronken. Heel genoeglijk. Deed ik de afgelopen weken wel vaker. Ik vertelde dat ik vrijdag naar huis ga. Zijn die acht weken nu al om????? Ze waren bijna in tranen en begonnen alles op noemen wat ik met de kinderen deed de afgelopen weken. Ze zijn zo dankbaar. Het geeft een goed gevoel om mensen zo blij te zien om iets wat je voor en met hun kinderen deed.
Hier stoppen mijn verhalen over de uitstapjes. Nog één keer ga ik naar Kisumu om geld te halen. Nog één keer op en neer met de matattu. Nu voor een medewerkster van het centrum die haar zoontje niet naar school kan laten gaan omdat ze door omstandigheden schoolgeld niet kan betalen. Nog een keer yoghurt voor twee groepen kopen en een paar hele grote slippers voor een arme man die veel op het centrum is.
Nog een paar verhalen volgen. Hopelijk met goed nieuws over de schoenen, over mijn laatste week alhier en het afscheid.
Maar vooreerst tot zover. Veel groetjes van mij voor alle lezers van mijn verhaaltjes,
Ineke
-
18 Juni 2012 - 20:06
Ilse Wijlens:
Ineke, geniet van je laatste week! -
18 Juni 2012 - 20:33
Hennie:
Hoi Ineke, nog een fijne laatste week gewenst, 'k hoop dat de schoenen op tijd zijn voor je vertrekt. Dat zou mooi zijn. Wil je de kist opslaan in het kantoor van Ludovena? -
19 Juni 2012 - 05:26
Minie Maneschijn:
hallo Ineke,
weer een mooie lange brief met veel belevenissen.
ik lees ze iedere keer weer met plezier en denk dan steeds hoe geweldig dit is voor jou.
nog een paar dagen en dan start de terugreis. ik wens je een fijne en ongecompliceerde terug reis.
als je weer thuis bent gaan we een keer afspreken.
groetjes minie -
19 Juni 2012 - 16:19
Ina Mol:
ha die ineke.
super net alle verhalen achter elkaar gelezen het is net een boek.
Prachtig
nog veel plezier met je kindjes.
liefs ina -
19 Juni 2012 - 18:49
Christa:
Je wordt aardig op de proef gesteld met betrekking tot het wachten. Tjonge die kenianen toch!!
Succes met de laatste momenten.. (leg de zakdoeken maar klaar!)
Veel liefs,
Christa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley