Er op uit.
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
15 Juni 2012 | Kenia, Nairobi
Vanmorgende kinderen in hun nieuwe schooltruien samen met Edwin (een heel klein jochie)naar school gebracht. Trots waren ze en gingen voordien in groepjes op de foto. Het was een juist moment om de truien gisteravond te geven, omdat net die dag de lerares had gezegd dat ze niet meer met die gerafelde truien op school hoefden te komen. Wat een verstand!!!!!!!!!! Net of die kinderen er wat aan kunnen doen, dat de ouders geen geld hebben en er op het centrum geen geld is om een dure schooltrui te kunnen kopen. Vanmorgen subtiel het even op St. Martin door laten schemeren. Ze kunnen me wat daar. Nog een keer moet ik op pad, want het blijkt dat nog steeds niet alle rafels vervangen zijn.
Op school had Jim niet zoveel haast om terug te gaan. Hij zei druk te zijn met een aantal zaken. Er wordt daar gebouwd en hij is een beetje de toezichthouder. Wat blijft er dan over dan wachten! Als ik Edwin niet bij me had gehad, was ik terug gaan lopen. Ik doe soms luchtig over al dat wachten, maar ben er soms ook zat van. Als we zo in Nederland zouden leven zou er van onze regeltjes en planning niets terecht komen. Aan de andere kant kunnen we er ook van leren. Gewoon relaxt leven en je vooral niet te druk maken.
Gisteren met Eunice naar Homa Bay geweest. Dit is een klein plaatsje direct aan het Victoria meer. Al vroeg vertrokken we, maar goed en wel op de piki-piki wist ik niet zeker of ik de elektrische kookplaat wel had uitgedaan. Dat werd daarom maar één keer extra op en neer gaan. Daarna in de matattu, maar nu lekker voor in. Eerst maar een kort stukje. Daarna overstappen in een andere. Nu achterin, maar het busje was niet zo vol. We reden over een voor Kenia prachtige weg met mooie uitzichten ook over het Victoriameer. Ik genoot ervan. In Kendu Bay, een andere plaats aan het meer overstappen in en andere. Nu werd het een grote taxi, maar die werd naar gelang de rit duurde volgestouwd met mensen. Drie naast de chauffeur en vier achterin en vier in de bak. Onverantwoord. Als ze maar kunnen verdienen. Gelukkig ging het goed en om half tien waren we op de plek van bestemming. Lekker vroeg. Lekker gelopen richting Lake-site en onderweg een cola'tje gedronken. Ondertussen wat flessendoppen verzameld want daar houden de kinderen van. Ze spelen er graag zelf verzonnen spelletjes mee. Ook raap ik ze wel van de grond op. Kan mij dat schelen. Ik ken de mensen hier toch niet. Na de pauze verder naar het meer, waar het gezellig druk was. Boten kwamen aan met daarin mensen met veel vis, wat vervolgens gevilt en verkocht werd door vrouwen die op de wal stonden te wachten. Lekker lang rondkijken. Ook Eunice vond het geweldig. Nooit eerder was ze hier geweest. Ook zij kon er geen genoeg van krijgen. Tegen lunchtijd gingen we naar Homa Bay Tourist Hotel om te eten. Groot grasveld, stil, rustig, gekwetter van weavervogeltjes, een heerlijke plek om even de drukte van al die vrouwen af te schudden. Een klein paradijsje. Onder een boom een visje met ugali en patat gegeten en een kopje thee. Daarna hadden we ongeveer nog een uurtje voor vertrek naar huis. Opnieuw naar de markt, waar we een poos op een steen zaten te kijken. Heerlijk om Eunice bij me te hebben. Velen vroegen haar van alles en ook zij stapte heel gemakkelijk op mensen af voor een praatje en uitleg. Ze is Keniaanse en praat met de mensen in hun eigen taal. Vaak werd haar gevraagd of we met een boot het meer op wilden. Ze wimpelde ze allemaal af. Mensen kwamen ook vaak naar mij toe om een hand te geven en vervolgens ook van alles te vragen. Het stoorde allemaal niet echt. Dat hoort er hier gewoon bij. Ondertussen kochten we kleine visjes en wat fruit van de marktlui. Alles ligt op de grond,ook de kleine visjes die liggen te drogen. We zagen de boten vol mensen weer vertrekken naar plaatsen aan een andere oever van het meer. Een mooi gezicht. We kregen er geen genoeg van maar het was drie uur en we moesten naar huis. We zouden anders niet voor donker thuis zijn. Het was een geweldige dag. Lekker er even tussen uit.
Eerder ging ik met Eunice op pad op bezoek bij een medewerker van het centrum. Regina is een oudere dame en werkt in de fysiotherapie ruimte. Ze had al eens gevragd of ik zin had een keer te komen. Natuurlijk en Eunice had er ook wel oren naar. We kwamen in een leuk en groot huisje terecht, wel vol kieren en gaten. De deur zat een beetje gammel vast en vloog er na een windvlaag bijna uit. Maar dat is hier normaal. Geen waterleiding en geen elektriciteit. Water halen ze uit putten. 's Avonds maken ze het licht met petroliumlampen of een zaklamp. Na de windvlaag begon het flink te regenen. Het rammelde op het golfplaten dak. Regina vertelt dat ze het het liefst overdag zien regenen. Wanneer het water 's nachts uit de lucht valt is het een hoop lawaai en horen ze geen andere geluiden. Dit zijn momenten waarop dieven proberen hun slag te slaan. B.v koeien stelen. Dieven gaan niet uit de weg om daarbij mensen met een groot mes te doden. Ook hier dus.Ook vertonen de mensen zich na zonsondergang liever niet meer op de weg. Vanwege angst voor kwaadwillende mensen. Na een kopje thee met witbrood en na verloop van tijd mieren, vertrokken we weer nadat we de kinderen en kleinkinderen gezien hadden en er foto's waren gemaakt. Het was een leuk moment in een gewoon huis te mogen zijn. Regina bracht ons een eindje weg en vond het geweldig dat we waren geweest.
Vorige week ging ik met een paar medewerkers van het centrum naar één van de Smalhome's. Ongeveer een uur rijden van hier op het laatst over hobbel en zandwegen. In een Smalhome wonen ook gehandicapte kinderen.De meeste kinderen in deze Smalhome zijn doof en praten veelal in gebarentaal. Deze Smalhome is arm en er is nog minder geld voor zaken dan bij ons op het centrum. De kinderen hebben heel weinig. Daarom heeft Ludevina twee van deze huizen, laten we zeggen, geadopteerd. Om ze financieel te helpen. We brachten wat etenswaren en nieuwe aanpassingen voor beenbeugels en kunstledematen voor een paar kinderen mee, die op het centrum waren gemaakt. De kinderen kregen een lolly, een bal en een springtouw om mee te spelen. Verder een beetje rondgekeken en samen een soda gedronken en toen vertrokken we weer. Een wel bestede middag. Goed is het om te zien hoe ze op andere plekkken met gehandicapte kinderen werken.
Afgelopen zondag kwamen alle kerkgangers en de pastoor naar het centrum om hier samen met de kinderen een korte mis op te dragen. Belangrijke benodigheden zoals 'Jezus aan het Kruis' werden meegedragen. Samen met Omar, één van de schilders, bracht ik de kinderen naar het grasveld, dicht bij het centrum van het gebeuren, om ze weinig mogelijk van het gebeuren te laten missen. De house-mothers vonden het wel best en hadden weinig zin, zo leek, om te helpen. Soms heb ik daar ook wel een beetje genoeg van. Je vraagt om hulp en vervolgens vinden sommigen het wel goed. Niet alle house-mothers zijn het zelfde. Ik zeg er maar niet te veel van. Wil me er ook niet aan storen. Al die vele kinderen en mensen uit de kerk kwamen dus naar hier. Volle bak. Muziek, zang en een kort praatje van de pastoor en daar gingen ze weer door de achteringang naar het nabijgelegen ziekenhuisje. Voor de kinderen was het een mooi moment omdat ze niet naar de kerk kunnen gaan, maar sommigen het wel graag willen. De rust was weer terug en ik trok me terug. Het terug brengen van de kinderen heb ik maar aan de house-mothers over gelaten.
Vorige week maakte ik een wandeling naar Maraboy. Dit is een, door een Nederlands echtpaar geexploteerde bungalowparkje, dichtbij Sondu. Er werken veelal Kenianen. Een oase van rust. Helaas trof ik de Nederlanders niet thuis. Ze zijn in ....Nederland. Voetbal kijken???? De aanwezige andere lieten me een huisje zien en ook het terrein. Ik dronk er een cola'tje en ben weer vertrokken.
Een andere keer ben ik met Eunice naar Sondu gelopen over een andere weg, dan die ik normaal neem. Er blijkt dus nog een weg naar Sondu te zijn, die met name door de lokale bevolking belopen wordt. Hij is korter, maar ook stijler en vol met stenen. Een leuke weg. Wel wat voor mij. Inderdaad van steen op steen lopen en stijl over de heuvel naar beneden. Onder ons was Sondu te zien. Goed uitkijken en de dames op weg naar de markt, met op hun hoofd een bak met koopwaar, lopen daardoor sneller dan wij. Zij weten elke steen te liggen? Een mooie omgeving met huizen van de lokalen en veel maisveldjes en bananen bomen. Het was iets om nog eens weer te doen. We kwamen Sondu op een ander punt binnen dan normaal. Ik herkende het niet direct, maar dat deel van de markt had ik dan ook nog niet gezien. Een deel waar mooie potten verkocht worden. Handgemaakt die hier gebruikt worden om in te koken. Ik besluit een paar te kopen. Twee voor één euro. Als ze in de bagage stuk gaan, is er geen man overboort. Daarna over de markt. Kleren kijken. Trekken en rommelen in de stapels blouses, truien en broeken. We slaan aan het kopen. Een blouce voor dertig cent. Drie broeken voor Eunice voor 90 cent. Een paar aardappelen. Een paar stevige slippers voor een arme man op het centrum die twee verschillende rechter versleten slippers draagt. Een fleece voor een oudere vrouw die vaak op het centrum komt. En nog meer. Halverwege en soda gedronken met mandasies en daarna bepakt en bezakt terug. Een leuke welbestede ochtend. Zo'n markt blijft telkens weer mooi om te zien en over te lopen.
Vorig jaar ging ik drie dagen achteréén weg naar Masai Mara. Dit jaar is het er niet van gekomen een aantal dagen achteréén weg te gaan. Heb het ook niet gemist. Zo is het ook goed. Tot zover maar eerst. Mijn laatste week gaat vandaag in. Ik denk maar nog niet teveel aan terug gaan.
Veel groetjes van mij.
Ineke
-
16 Juni 2012 - 12:07
Marieke Willems:
Wat een leuke dingen maak je mee! Lekker een echt dagje uit geweest, gezellig!
Geniet er nog van je laatste weekje!
leuk om te lezen al je verhalen!
Groetjes Marieke -
16 Juni 2012 - 18:47
Anke Werndly:
hoi ineke,
ik neem mn petje voor je af ! De verhaleen zijn erg indrukwekkend ,maar wel erg mooi om te lezen !
En wat stralen die kinderen! Ineke geniet nog van de dagen dat je er bent ,samen met de kinderen. gr Anke werndly Almelo -
17 Juni 2012 - 17:53
Jetty Veldman:
Hoi Ineke,
heb weer met veel verwondering je verslag gelezen, wat een verschil met de luxe waarin wij leven en hoor de mensen in Nederland eens mopperen over alle bezuinigingen. wat een ervaringen heb je dit jaar weer opgedaan, ik probeer me voor te stellen wat al dat wachten voor je moet betekenen, ook dat zijn we in ons land niet gewend, maar als ik je verhaal lees denk ik soms dat het misschien wel beter is dan al het gehaast en de werkdruk bij ons. Het zit er bijna op voor je, jammer of niet volgens mij had je nog wel een tijdje willen blijven. Geniet nog van de dagen die je daar bent, wij wenseb je een goede reis naar huis.
Groetjes van Henk en Jetty. -
17 Juni 2012 - 18:40
Inge:
Hoi ineke,
Wat een indrukwekkende verhalen heb je weer geschreven.
Wat maak je veel mee en doe je veel voor de kinderen.
Ze gaan je straks ontzettend missen.
Ineke, het zal een "moeilijke" week voor je worden maar
probeer te genieten van alles wat je doet.
Heel veel groeten van ons allemaal. -
18 Juni 2012 - 10:19
Jose Arkink:
Hallo Ineke
Heb al je verslagen doorgelezen ,wat indrukwekkend wat je allemaal meemaakt
en wat doe je veel goeds voor die kinderen !!.Dat je soms met zo iets kleins zoveel stralende gezichtjes ziet,daar doe je het voor .Kan me voorstellen dat je hier helemaal voor gaat .
Geniet nog maar een paar dagen .
gr Jose -
18 Juni 2012 - 18:53
Lidy:
lieve ineke ,ik hoop dat het afscheid niet te moeilijk is ,goede reis terug . bedankt nog voor de prachtige verhalen ,ik noem je in het vervolg maar ineke zonnestraal ,mijn moeder zouzeggen wat een best grunnings meiske .groetjes entot horens ,liefs lidy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley