De meiden van 'de training'.

Hallo allemaal,

Met mij gaat het goed. Goed gezond en lekkker gebruind. Het is nog steeds genieten.

Vandaag is er 's morgens vroeg een helder blauwe lucht. Men besluit de in voorraad liggende mais te drogen en uit te leggen over de grote waterput. Dan kan de zon zijn werk doen. Maar dan ineens rond het middaguur, pakken toch donkere wolken zich samen. Met veréénde krachten wordt de mais weer verzameld en ontdaan van zoveel mogelijk stof. Er wordt voor Keniaanse begrippen even hard gewerkt. Maar het werkt. Voor de eerste echte druppels vallen zit alles weer in zakken en ligt het onder dak. Dik onder het stof maar ook tevreden konden uit te rusten. Wat waren ze verbaasd, dat ik ook gewoon even meehielp. Zo' n rijke Mazungu , die dat doet. Dat zelfde hoorde ik in Sondu. Daar viel flink wat mais bij het overhevelen op de grond. Ook effe mee geholpen. De aanwezigen waren verbaast. Dat ik op mijn knieen zat om te helpen. Wat een andere wereld toch. Ze bekijken je toch als een rijke, die geld heeft. En als je dat hebt, hoef je toch dat soort dingen niet te doen?!

Ook wordt er vanmorgen ineens aan mijn huisje getimmerd. Na een poosje wordt ik toch nieuwsgierig. Toch maar eens vragen. Nou, ze waren spijkers in de muur aan het timmeren voor een waslijntje. Mijn zelf geimproviseerde waslijn was uit de zon en dat hadden ze opgemerkt.

En dan eindelijk een poosje naar 'de dames in dop' van 'de training'. Al een paar keer vroegen ze of ik ook bij hen wil komen kijken. Natuurlijk, maar het blijft hier moeilijk mijn tijd goed te verdelen. Op 'de training' leren ongeveer 20 meiden van 15 tot 20 jaar naaien, breien met de breimachine, borduren, koken, computeren, sieraden maken en haarverzorging. Inmiddels zijn er ook een paar jongens aan de groep toegevoegd. De meesten wonen op het centrum.

Bij het naaien waren ze bezig een kledingstuk van papier te naaien. Als dat goed gaat wordt het gemaakt van stof. Dit is om te voorkomen dat er onnodig stof verkwist wordt. Ze naaien met ouderwetse trapmachines. Alles doet het en daar gaat het om. Ook de kleren voor de kinderen worden hier genaaid evenals de schooluniformen. Volgende week ga ik met Sr. Ludevina stoffen kopen voor schooluniformen. Die de kinderen nu aan hebben zijn aan alle kanten gerafeld. Ik heb gevraagd of ze nadien direct willen beginnen met naaien.

Koken doen ze één middag per week samen. Ze krijgen dan les in hoe Keniaanse gerechten te maken. Ze maken daarbij gebruik van de keuken van het centrum.

Ook wekelijks is er een borduurmoment waar ze zich momenteel toeleggen op kaarten maken en kleding versieren. Daarvoor heb ik vanuit Nederland borduurzijde meegenomen en wat kaaslinnen. Ook Hennie gaf me het één en 't ander mee. Ze kunnen dus weer vooruit.

Sieraden maken doen ze van kleine en wat grotere kralen.

Computerles krijgen ze van Edwin, een computerdeskundige die op het centrum woont en veel meer van computers weet dan bv ik. Graag laat ik het aan hem over.

Sinds afgelopen jaar is er een kapsalon waar een kapster werkt die de meiden dit vak probeert te leren. Het vak van kapster houdt hier echt wat anders in. Een toenemend aantal vrouwen in Kenia vlechten hun haar in met kunsthaar/pruiken zodat het lijkt alsof ze een mooie eigen (Europees)kapsel hebben. Maar het kunsthaar is dus vakkundig vastgemaakt aan hun eigen kroeshaar. Een kunst op zich om dit goed te kunnen.

En dan nog het breien met de breimachine. Daar heeft Quinta, één van de oudere meiden, me een beetje geleerd, hoe dit werkt. Ik heb een geel mutsje gebreid voor Junior van Nancy die deze week één jaar werd. Vorig jaar tijdens mijn aanwezigheid is Junior geboren. Leuk om nu ook zijn eerste verjaardag mee te vieren.

Zoals al eerder vertelt zingen de meiden twee keer per week. Op de dondagavond vooraf aan dit zanguurtje vroeg ik Quinta naar mij toe te komen i.v.m. de/een verrassing. De trommels en de shakers. Ik gaf ze eerst aan Quinta, want zij is degene die meestal muziek op de trommel maakt. Complete verrrassing. En later ook voor alle anderen. Veel blijde gezichten. Er werd die avond lang gezongen en muziek gemaakt.

Die avond vroeg ik of ze samen met de kinderen een zanguurtje op de zaterdagmorgen wilden verzorgen. Nou, geen enkel probleem. En daar zaten we dan, op zaterdagmorgen onder de boom, bij de draaimolen, samen met alle kinderen van de drie groepen naar hun muziek en zang te luisteren. De kinderen maakten muziek met de fluiten en mondharmonica's die ze kregen en al een paar weken ontwrichten. Mooi moment. Ze genoten allemaal. Sommige kinderen die normaal behoorlijk actief zijn, zaten of lagen nu stil te luisteren. Muziek verbind zeggen ze toch wel eens. Nou, dat was deze ochtend heel duidelijk. Na het zingen voor allemaal een lolly en de dag kon niet meer stuk. Daarna nog een hele poos onder de boom gebleven. Sommigen kregen geen genoeg van de draaimolen en wilden telkens weer. Heb af en toe maar eens de hulp ingeroepen van een sterke man die langs liep, want ze kunnen zelf niet op de draaimolen klimmen. Veel tilwerk en ik had het een beetje gehad. En toen moesten ze allemaal nog weer terug naar hun plekje waar ik ook een poosje zoet mee was.

Ondertussen moesten sommige jongens ook naar het toilet. Hoe doe je dat. Laten kruipen is geen optie. De vimbus wel. Die wordt dan gebruikt als urinaal. En als één moet, moeten ze allemaal. Gewoon liggend op de grond tussen de anderen maar wel een beetje uit het zicht van de jonge meiden.

Toen ik 's middags terug kwam trof ik ze allen rustig en slapend aan. Dat is nog nooit gebeurd. Waarschijnlijk door de leuke, maar ook voor hen inspannende ochtend buiten.

Zaterdagavond ging ik met de meiden naar de kerk. Alle muziekinstrumenten gingen mee. En voordat de mis begon werd het zingen met muziek van trom en shakers nog eens dunnetjes over gedaan. En opnieuw tijdens de mis. Het is duidelijk te merken dat ze heel blij zijn met hun nieuwe muziekinstrumenten. In de kerk zaten allemaal kinderen in hun schooluniform. Het was een speciale mis voor de kinderen van de twee lagere scholen in de buurt. De jongens aan één kant, de meisjes aan de andere kant. Voorin zal ons klupje. Ik als enigste blanke er tussen. Een bijzondere ervaring. Wel een lange zit maar de moeite waard. Fijn te ervaren dat er zoveel kinderen ook actief bij het geloof betrokken worden. Mooi om te zien hoe alles gaat. Allen komen naar voren voor de collecte en vervolgens allen opnieuw voor de Heilige Communie. Ook werden er gaven in natura gegeven. Voor wie is me dan niet helemaal duidelijlk. Verder kregen ze de gelegenheid een gebed voor in de kerk uit te spreken. Eén van 'mijn' kinderen dankte God voor de muziekinstrumenten. Om stil van te worden.

Na de mis was het zwoegen naar huis. Een paar meiden zitten in een rolstoel en dat was behoorlijk moeilijk lopen, duwen en trekken over de onverharde weg met stenen in het pikkedonker. Gelukkig werden we gehaald door de poortwachter die een zaklamp bij zich had. Sinds vorig jaar is er op Nyabondo een poortwachter en zit de achteringang dicht. Hij houdt bij wie er binnen komen en of die mensen ook weer weg gaan. Dit is om ongenode gasten buiten te houden omdat het voor is gekomen, dat verkeerde mensen zijn gaan 'snuffelen'. Prima zo. Je ziet het op meer plekken in Kenia.

Tot zover eerst maar weer.
Een hartelijke groet van mij vanuit een warm Kenia,
Ineke