Zondag voor vertrek.

Vandaag weer veel bezig geweest. Het houdt niet op. Er is ook hier altijd wel wat te doen. Alweer vroeg uit bed. Als de vogels beginnen te fluiten ga ik er uit. Eerst even rustig op gang komen. Het is tenslotte zondag. Rond negen uur naar de kinderen. Goedemorgen wensen en ze 'wat te doen' gegeven. De groep van negen jongens zijn de laatste stickers op gekleurd papier gaan plakken en daarbij de vellen vol gekleurd. De anderen zijn ook met kleurpotloden in de weer geweest, maar daar zijn maar een paar die echt kunnen kleuren. Piquin de bal gegeven en een ander de fluit. Ondertussen is het de tweede bal en de fluit heeft na zeven weken zijn beste dagen ook gehad. De kids hebbben er wel veel lol mee gehad.


Daarna naar de kerk. Deze keer was de diensst in het Luo. Niets van te verstaan dus, maar dat geeft niet. Het is al mooi om er gewoon bij te zijn en te zien hoe alles gaat, muziek op de trom, zang van het koortje, dansende meisjes, veel kleurige mensen, alle mensen die naar voren komen voor de collecte, mensen die aalmoezen? aanbieden, mensen die naar voren komen voor de auwel. En ik zit vooraan dus zie alles gebeuren. De kinderen van St.Martin waren er ook weer. Opnieuw had ik twee van hen naast me zitten.


Na de kerk op bezoek bij Pamela van de administratie. Pamela gaat komende nacht naar Nairobi en blijft daar gedurende de week. Met haar afgesproken elkaar op het vliegveld nog even te zien voor ik naar huis ga. Maar vanmiddag een gezellig samenzijn met haar dochter, zoon en de kleine Jan van bijna drie maanden. "Jan zal je missen ": zei Pamela. Inderdaad misschien??? Ik heb hem n.l. al vaak efffe de fles gegeven. Of ik komende week af en toe even naar binnen wil lopen en vragen hoe het gaat. Ik zou nu dan even tijdelijk de grootmoeder zijn. Kop thee, koekjes en een echte Keniaanse maaltijd. Het was gezellig en leuk om een poos met de familie te zijn.


Maar rond drie uur vond ik het genoeg. Ik wilde naar de kids. Had nog een grote zak vol bananen op mijn kamer staan en de ballonnen moesten ook op. Eerst maar de bananen rondgedeeld. Top natuurlijk. Weer een verrassing. De ballonnen waren beloofd dus ze wisten dat die er aan kwamen. Ze blijven dit leuk vinden. Ondertussen wat gespeeld met de kids en gekletst met Eunice de verpleegkundige van het centrum en met Edwin, een gehandicapte man die op het centrum een handeltje heeft in computerlessen geven en een klein winkeltje. Ook house-mothers waren gezellig aanwezig.


Toen de zon achter de wolken ging hebbben we alle kids bij elkaar gezet voor een groepsfoto. Ik had er een hard hoofd in. Dat zou vast niet lukken. Maar Eunice en de moeders hielpen me en toen zaten ze ineens toch heel genoeglijk bij elkaar voor wel 30 foto's van alle kanten genomen. Met en zonder house-mothers, met Sr. Ludevina, met Eunice, met Pamela, met mij natuurlijk. Het was opnieuw feest. Ik ben van plan om één van de foto's uit te vergroten en op te sturen naar hier. Toen wilden de kinderen nog even met elkaar zingen. Nou, dat kon natuurlijk. Het Nederlandse en Engelse repertoir ging weer voorbij met 'Vader Jacob' als topper. Dit hele geheel gebeuren koste natuurlijk wel tijd en het eten was er daarna dan ook snel.


Bruine bonen met rijst. Hun lievelingskost en...die van mij ook. Smaakt ook een beetje op zijn Nederlands. En daarna maar weer het avondritueel. Uitkleden, tillen, vimbus, poepen, netten. Voor ze erin liggen......


Nog even naar de meisjes en de andere jongens en dan zijn ze blij dat ik de volgende morgen ze uit kom zwaaien naar school. Ze weten nog niet dat ik ze naar school/St. Martin zal brengen om daar een zak met snoepjes en ballonnen heen te brengen en te zeggen dat ik donderdag vertrek. Maar dat is morgen.
Vooreerst nu naar bed.

Dag Ineke