Op stap in Kisumu.

Hallo allemaal,


Vandaag is het vrijdag en over een week hoop ik weer thuis te zijn. Ik moet er effe nog niet aan denken. Het bevalt me hier nog goed. Afscheid nemen van allen hier. Van de kids maar ook van mijn nieuwe vrienden. Het zal me zwaar vallen. Ik zou hier nog wel een poosje langer willen blijven. Nog maar even niet aan denken. Genieten van de dag.


Vandaag ben ik opnieuw naar Kisumu geweest. Nu niet met Sr. Ludevina, maar eens weer ouderwets met de matatu. Mijn bedoeling was om met de kinderen naar school te rijden en vandaar naar Sondu te lopen en dan in een overvolle matatu naar de stad. Om half acht was ik bij de kinderen en we zaten samen achter in de wagen te wachten op de lerares die vaak te laat is. Maar ineens roemoerigheid om de auto, wat gesleutel, wat zou er aan de hand zijn?? Raampje open. What's happens?? De voorband stond lek. Wat nu? Wisselen natuurlijk, maar ik zat met Obiri, een kleine jongen met twee kleine beentjes op de schoot op de reserveband en met alle kinderen dicht om mij heen. Er allemaal maar weer uit. Een gekrieoel van benen. Allen werden er weer uit getild en na vijf minuten stond ik ook weer met beide benen op de grond. Dat schoot niet op en ik besloot maar met de piki-piki naar Sondu te gaan. Ik wilde vroeg in Kisumu zijn. Maar volgens James was het karwei zo gefikst, maar hij wist toen nog niet dat ook de reserveband lek was. En tijd is hier toch nog altijd in Kenia een breed begrip. 's Middags hoorde ik dat de kinderen pas om negen uur op school waren, met een geleende wagen.


Ik werd door de hele meute uitgezwaaid en daar ging ik voor 40 cent op de motor over de dancing road naar beneden, naar Sondu, waar een matatu op mij wachtte. Er stonden er drie die me allemaal wel als passagier wilden hebben, maar ik koos de volste. Die ging vrijwel direct daarna weg. Maar even weer dicht tegen elkaar aan, maar dat ben ik ondertussen al wel gewend, al vind ik dit niet altijd prettig. In Kisumu even een stukje lopen. Even bijkomen van de rit. Even alles op mij in laten werken. Maar ik wilde nog een paar dingen gaan zien en lopend gaat het niet zo snel. Daarom voor de vanandering een tuk-tuk genomen. Een open motorwagentje op drie wielen die als taxi rondrijdt. Op weg naar mijn eerste doel, het Sunset Hotel nabij het Victoria meer. Dit is een voormalig staatshotel met zwembad, maar ik was benieuwd naar het uitzicht over het meer. "Een mannetje" bracht me met een gamele lift naar de vijfde verdieping, waar het uitzicht inderdaad prachtig was. Wel jammer dat deze bovenverdieping helemaal leeg stond. Geen tafel of stoel te bekennnen. Ze zouden daar zoveel moois van kunnen maken. Het geld zal wel op zijn. Na wat foto's weer in de lift terug en voor ik het weet stond ik weer op straat.


Toen op weg naar Hippo Point, een plek aan het meer waar hippo's 's morgens en 's avonds aan land komen. Het zou niet zover zijn maar toch maar weer een taxi, maar nu de fiets/boro-boro. Heerlijk, lekkker rond kijken, wind om mijn oren en genieten van alles wat ik tegenkom. Wel een beetje genant, maar mijn 'chauffeur' verdient er gelukkig wel aan en het is zijn werk. Hippo Point, een prachtig en rustig plekje aan het water, maar inderdaad geen hippo/ nijlpaard te bekennen. Wel vissers en bootjes van mannen die liefhebbers naar de hippo's willen brengen. De bootjes leken gammel en dat leek me in mijn eentje maar niets. Bovendien stond de fietstaxi op mij te wachten.


Na een kwartiertje rondgekeken te hebben klom ik maar weer achter op de fiets voor de terugreis. Ineens zag ik de ingang van een dierentuin aan me voorbij gaan. Ik vroeg even te stoppen en wat dat was. Een aangelegd park voor dieren die te zien zijn in wildparken. Het leek me wel wat om even een kijkje te gaan nemen. En het fietsmannetje wilde wel weer een poosje wachten, wel tegen een vergoeding natuurlijk.


En toen even een probleem. Omdat ik geen inwoner van Kenia ben was de intree 12 euro. Dat vond ik veel te veel. Voor resedents/inwoners is de intree veel goedkoper en ik probeerde daarom als resedent binnen te komen. Tenslotte was ik hier al zeven weken en bovendien vrijwilliger. Warempel, het lukte me. Ik mocht voor 2.50 euro het park gaan bekijken. Te gek. Leeuwen, chita's, buffels, hyena's, struisvogels, allemaal waren ze hier te zien, maar dan wel achter hoge hekken. Ik was de enigste mazungu. Wel heel veel schoolkinderen, die hier een soort van praktijklessen kregen.


Nadat ik de loketbeambte nog even heb bedankt ging 'de reis' op de fiets weer verder, maar nu naar het centrum van de stad. Ineens was de omgeving weer helemaal bekend. Ik werd afgezet bij de bank, ondertussen een vertrouwde plek. De boro-boro-driver ging er met een flinke fooi vandoor en ik ging lopend verder.


Eerst voor een kopje thee en een hapje op een betrouwbaar plekje en toen naar de grote markt. Prachtig is het daar. Alle mensen zitten op de grond hun waren te verkopen. Iederéén die iets te verhandelen heeft kan zich aansluiten. Her en der werd ik begroet. Sommige mensen herkenden me. Mijn ogen gingen weer over de fleeche truien. Ook hier op een grote hoop gestapeld. Voor de liefhebber is het er tussen graaien. Voor een paar euro had ik er na een half uurtje vier in mijn tas. Nog even lopen over de groente markt, nog even genieten en dan weer verder naar het toeristen markje, waar ik nog maar één keer een toerist heb gezien. Daar zijn allerlei beeldjes van dieren gemaakt van zeepsteen te koop en natuurlijk nog veel meer souvenirs. En ik wilde wel graag een paar masai beesten kopen. Maar daar is het echt onderhandelen. Ze wilden ze me allemaal naar binnen praten en ben daar ook maar wijs op ingegaan, goed onthoudend wat ik overal zag. Bij één man zag ik een aardig engeltje van zeepsteen. Hij vroeg er 350 shilling voor. Veeeeeel te veel en ik baalde dat die man zo hoog inzette. Hij zag mij voor een echte tourist aan denk ik. Heb de spullen weggezet en ben weggelopen. Hij sputterde nog wat tegen maar aan onderhandelen heb ik dan geen zin meer. Bij een vrouwtje die redelijker in prijs was heb ik dezelfde engeltje voor 50 shilling gekocht met nog een buffel en een neushoorn.


En toen maar weer verder. Ik realiseer me dat het waarschijnlijk vooreerst de laatste keer is dat ik hier loop en laat alles nog maar eens goed op me inwerken. De drukte, de rommel op straat, al die mensen en al dat verkeer van een mannetje die een kar duwt tot heel veel vrachtwagens en zelfs een korte file. Zal er weer een ongeluk zijn gebeurt? Maar goed, lekker lopen, rugtas op de rug en zo wandelde ik de grote Mega City/Nakumat binnen. Een hele grote super- en warenmarkt waar heel veel te koop is op allerlei gebied. Jah, dit is ook Kenia. Verschil tussen arm en rijk. Meestal haalde ik hier mijn kaas, yoghurt, komkommer, nootjes. Niet teveel deze keer want ik moest het allemaal meeslepen en dat past altijd niet in een volle matatu. Maar toch een paar lekkere dingen en een yoghurtje voor onderweg en toen naar de straat gelopen waar ik vijf minuten moest wachten tot een busje me mee kon nemen naar huis. In Sondu aangekomen was ik gaar en had een beetje de balen van die volle busjes. Maar goed ik liep weer en ging op zoek naar een anana,s die ik bij een vrouwtje kocht voor 20 cent. Hier kennnen ze me ondertussen en ik betaal de gewone prijs. Daarna nog tien minuten achter op de motor en ik was weer thuis. Heerlijk.


Daar alles achter de deur gezet wat drinken en direct maar naar de kinderen. Ze waren net van school terug. Gejel, geschreeuw, geroep, mijn naam, ja, ik ben er weer. Hier en daar nog een trui uit. Een verdwaalde schoen. De vimbus moet weer komen en zo blijf ik bezig. En wat zullen we doen? Tijdschriften? Ballen? Stickers? Kleuren? Alles is altijd goed als er maar lol is. De groep jongens heb ik maar aan het stickers plakken gezet, want daar had ik er nog veel van. En ondertussen met de meiden wat gekletst en met de jongens met de bal gespeeld en de tijdschriften aangerijkt. De plaatjes van eten en blanken blijven ze prachtig vinden. Het blijft allemaal zo heel erg leuk. Pas om zeven uur eten. Wel een beetje heel erg laat. Er was een meeting waar ook gekookt voor moest worden. Ook zelf mee gegeten, maar als de moeders het niet zien, geef een deel stiekum aan de kinderen. 'k Heb niet zoveel zin meer aan ugali met hele kleine zoute visjes. En in mijn huis stond nog een lekker hapje te wachten. Nog even een begin gemaakt met de jongens naar bed brengen en rond acht uur voldaan naar mijn huisje.


En zo ziet een dag er dan weer uit. Elke dag is nog anders. Elke keer weer verrassingen. Morgen weer zo'n dag???????????????


Dag Ineke