Een zondag

Hallo allemaal.

Vandaag ben ik naar St. Martin geweest om de kinderen daar eens weer met een bezoek te vereren. Vanmiddag regende het dikke dikke pijpestelen. Het leek er even op dat het niet wilde stoppen maar toch ineens klaarde het weer op. Ook dit is Kenia. Met mijn regencape voor de zekerheid om, lopend terug gegaan en na ongeveer één kilometer nog effe een piki-piki gepakt. Tijdens die korte wandeling gleed ik nog even uit over de glibberige grond. Niet beschadigd, maar wel vies kwam ik thuis, waar de begroeting weer als vanouds was. Ik kon wel op St. Martin blijven slapen maar daar had ik niet zoveel zin in. Het bed in de computerruimte is stuk en ik zou dan moeten slapen op de meisjeszaal. Dichtjes bij dichtjes. Een andere keer maar????

Allen op St.Martin vandaag op een lolly getrakteerd. Na de lunch. Ik dacht ruim voldoende bij me te hebben, maar om wat voor reden dan ook kwam ik tekort. Ik denk stilletjes dat sommige kinderen er twee hebben genomen??????? Maar ja, ik had wel een probleem tot één van de kinderen zei dat in het winkeltje in de buurt ook lolly's te koop zijn. Hij wilde mij wel laten zien waar dit was en wij er samen naar toe. Ik heb die lolly's maar aan één van de house-mothers gegeven en haar gevraagd uit te zoeken wie nog niet voorzien was. Gelukkig wilde ze dit wel doen. En het probleem was opgelost maar het blijft een raadsel. Dit wil niet zeggen dat de kinderen niet heel erg blij waren met een lolly-pop. Later op de middag vond ik overal afgesabbelde stokjes. Tot op de laatste smaak ervan genoten.

Vanmiddag verder met de kinderen gekleurd en stickers geplakt. Eerst allemaal een kleurplaat en/of een vel gekleurd papier. Daarna alle kleurpotloden weer op tafel en om de beurt kregen ze een sticker op hun plaat geplakt. Zo raak ik ook nog een beetje mijn stickers kwijt, want ik heb er wel erg veel bij me. Elke keer maar weer een nieuwe rondje stickers. Het kon allemaal niet op. Veel van de kleurplaten hangen nu aan de muur in de dining-room. Af en toe zag ik er een kind voorstaan om ze allemaal eens goed te bekijken. Het kost mij nog wel wat energie al dat kleuren en plakken. Om de haverklap noemen ze je naam en willen ze een nieuwe plaat, nog een sticker, een nieuwe punt aan de kleurpotlood of gewoon een beetje aandacht. En dat puntenslijpen, om de haverklap is het weer nodig.

Ondertussen ook even in de slaapzaal van de meiden geweest. Allen kregen om de beurt een wasbeurt van de house-mother waarna ze na de regenval weer net zo vrolijk door de grote plassen water huppelen of schoven. Wat kan het ook schelen. Sommigen dragen alleen teenslippers of meestal schoenen die stuk zijn. Het wordt eigenlijk wel tijd dat ze allemaal nieuwe schoenen krijgen.

Elisabeth heeft een nieuw spelletje ontdekt, waar ze ondertussen verslaafd? aan is. Memorie, wat ik had meegenomen van thuis. Simpel en klein maar een paar kinderen vermaken er zich de hele middag mee. Zo ook Elisabeth. haar ken ik ook van twee jaar geleden. Elisabeth heeft een te kort rechter been waaraan ze een beugel draagt waardoor ze wel kan lopen. Ze is geestelijk goed in orde. Een lieve meid wat twee jaar geleden ook al één van mijn favorieten was. Ze vroeg of ze het spelletje mocht houden. Mijn antwoord was snel 'ja'. Moet ik dan naar huis gaan om er haar over ruim een week pas weer mee te laten spelen? Ik kon dat niet over mijn hart verkrijgen.

Met Benedict speelde ik ook vanmiddag weer Yatzee. Hij begrijpt niet zoveel van de spelregels maar vindt het gooien van de stenen prachtig. Benedict is spastisch, dus dat gooien heeft nog al wat voeten in de aarde en duurt lang. Steen voor steen en soms rolt er één op de grond. Maar het blijft leuk. Ben wilde graag mijn pen aan het eind. Tegen die ogen kan ik ook niet op. De pen zal nu wel onder zijn kussen liggen.

Vanavond na terugkomst met de negen jongens gegeten. Bonen met rijst en daarna nog met de bal gespeeld. Nu binnen, want buiten werd het inmiddels toch kouder. Maar binnen is het net zo leuk want de bal stuitert tegen het plafond, de muren en komt geregeld onder één van de bedden te liggen. De jongens zijn niet zo dik en kruipen zelf wel onder de bedden om de bal weer te pakken. Ze hadden op een gegeven moment zoveel kabaal dat Zr. Ludevina poolshoogte kwam nemen. Ze kreeg gelijk de bal toegespeeld en reageerde daar prima op. Zij vindt het alleen maar leuk als de kinderen zich vermaken.

En dan nog even de kleineren welterusten zeggen en om is de dag weer. Daar niet teveel kabaal meer maken want ze liggen al in bed en worden alleen maar weer wakkerder. Maar ze even zien en groeten, dat is genoeg. Hier en daar nog even een aai over een bol. Welterusten, good night, tot morgen lieve allemaal.

Groetjes van mij,
Ineke