Weer thuis en de kinderen.

Dag allemaal,

Zittend op de galerij van de Dorpskerk in Wierden kijk en luister ik naar 'mijn' koor. Vanavond, stille zaterdag, het Paasconcert. Wat kunnen jullie/we geweldig mooi zingen. Ik heb er van genoten. Ik ben zo blij deel te mogen uitmaken van dit koor. Een beetje anoniem zit ik daar boven. Ik zie al die bekende gezichten waaronder Iet, Ali, Steintje, Betsie, Betty, Riek en ga zo maar even door. Nu weet ik weer wat ik heb gemist. Jullie allemaal. Jullie die me hebben verblijd met een reactie of kaart in Kenia. Die met mij mee hebbben geleefd. Jullie die entousiast reageerden op mijn plannen en verhalen. Jullie zien me niet, maar dat geeft niet. Ik luister en geniet.

"'tIs middernacht" het klonk prachtig.

"Liefde,liefde, maak mij tot uw liefde", mijn lievelingslied. Jullie hebben hem opnieuw ingestudeerd maar ik ken dit lied van de c.d. Een aantal jaren geleden alweer heb ik het verzoek gedaan dit lied opnieuw op te nemen in ons repertoir. En tot mijn verrassing zongen jullie hem vanavond. Het klonk ontroerend mooi.

Zittend op de galerij denk ik tussen het zingen door voor de zoveelste keer terug aan mijn verblijf in Kenia. Aan al die kinderen en ook volwassenen die we mochten ontmoeten en leren kennen. Inmiddels ben ik een week thuis. Het was weer even wennen aan het gewone leven. Het leek soms even alsof ik niet weg geweest was. Alles is hier gewoon doorgegaan en je gaat er zo weer in mee. Maar toch is het anders. Deze prachtige ervaring kunnen ze me niet meer afnemen. Wat was het een mooie tijd. Wat heb ik er van genoten. Een klein stukje van mijn hart blijft bij de kinderen in het Nyabondo centrum.

Bij Agnes, ongeveer 7 jaar, die verstandelijk gehandicapt is. Ze praat niet. Lijkt wel te begrijpen wat er gezegd wordt. Ze kan kleine stukjes met hulp lopen, maar beweegt zich toch meestal op haar billen over de grond voort. Met een grote lach op haar gezicht genoot ze zichtbaar van ons zingen en onze aanwezigheid.

Bij Esther, een vrolijke lachebek van ongeveer 9 jaar. Ze is een van de weinige kleine meisjes die kan lopen, al is het dan gebrekkig. Esther is gedeelterlijk verlamd. Oorzaak? Esther spreekt Swahili, haar eigen taal. Een beetje Engels verstaat ze wel. Ach en 'met handen en voeten' praten kan toch ook.

Bij Besire, een grote jongen die vanwege zijn handicap bij de groep van de kleintjes hoort. Besire loopt op handen en voeten. Naar school gebruikt hij zijn driepoot, maar wanneer hij weer thuis is wordt die netjes in de kast gelegd. Naast zijn lichamelijke handicap lijkt hij ook zwakbegaafd. Wanneer Besire op de grond zit, zit hij geheel in elkaar. Hij is op het centrum erg behulpzaam en helpt vooral de kleine jongens met plassen in de vimbus.

Bij Brian die ongeveer 10 jaar is. Brian is erg spastisch en heeft zelf geen controle over zijn bewegingen. Hij beweegt zich over de grond voort en is daarin erg behendig en snel. Brian heeft eelt op zijn billen en zijkanten van zijn knieen van al dat geschuif. Soms probeert hij zelf te gaan staan om bij me op schoot te klimmen. Hij praat weinig. Alleen korte zinnen maar het lukt hem soms wel om (mee) te zingen. Ondanks zijn zware handicap kan Brian van zich 'af bijten' en laat zich dus niet op de kop zitten.

Bij Jafeth, een jochie van ongeveer 6 jaar. Hij ligt de hele dag op de grond en kan alleen maar gesteund rechtop zitten. Bij ons zouden al deze kinderen een aangepaste rolstoel krijgen maar ...daar hebben ze er gewoon de mogelijkheden niet voor. Ook Jafeth lijkt spastisch. Soms probeerde ik even met hem te lopen. Gesteund onder zijn beide armen kan hij ongecontroleerd wat loopbewegingen maken. Hij vindt het geweldig. Fafeth is een vrolijk mannetje wat, zo jong als hij is zich niet op de kop laat zitten. Hij petst flink van zich af als een ander kind hem pest. Gelukkig maar, want hij zal het in zijn leventje nog nodig hebben. Jafeth houdt erg van knuffelen en laat me niet meer los als hij me eenmaal vast heeft.

Bij Marita, een meisje van ongeveer 10 jaar. Ze is stil en praat niet. Zegt alleen haar naam. Ze loopt gewoon en kan haar handen ook gebruiken. Ze lijkt verstandelijk gehandicapt. Ze kan niet schrijven of tellen. Toen ik haar op school een keer vroeg wat cijfers op te schrijven en een som te maken schreef ze alleen maar 12 op, telkens opnieuw. Marita loopt me geregeld achterna, pakt me dan bij de hand om samen verder te lopen.

Bij Simon, 'mijn' ventje van 5? jaar. Simon is verstandelijk gehandicapt en lijkt autistisch. Hij kan onder begeleiding lopen. Simon bemoeid zich nauwelijks met andere kinderen. Hij lijkt bang voor contact en kijkt je niet aan. Met Simon krijg ik een speciale band. Elke dag loop ik een stukje met hem in de hoop dat hij het zelfstandig zal leren, maar dat is niet gelukt. Wel heb ik geleidelijk aan zijn vertrouwen gewonnen. Wanneer hij me ziet of hoort komt hij aangekropen om zich aan mijn benen op te trekken.

Bij Quinter en Goretty, twee spastische meiden van 18? jaar. Ze moeten met eten en drinken geholpen worden. Ze zitten altijd op de grond en verplaatsen zich ook over de grond voort. Praten lukt niet behalve hele korte zinnen. En toch....plezierig en vrolijk aanwezig.

Bij Laureen van 10 jaar. Laureen haar been heeft een abnormale stand waardoor ze moet lopen met een beugel. Ze helpt voral de andere kinderen met eten en drinken.

Bij Pinging, 8? jaar die de Johan Cruiff van het centrum is. Zittend op de grond altijd met een bal in zijn handen.

Bij alle andere kinderen die ik hier niet bij name noem. Alle andere kinderen die in meerdere of mindere mate gehandicapt zijn en die op het Nyabondo centrum door hun 'moeders' verzorgd worden. De kinderen die niet meer thuis kunnen wonen. De kinderen die in onze ogen zoveel missen maar... toch heb ik ze gelukkig gezien. Gelukkig met wat ze nog wel hebben. En wij hebben daar een klein beetje aan bij mogen dragen.

Staand op de galerij, aan het eind van het Paasconcert, krijgen al die bekende gezichten door dat ik daar boven zit. En dan is het zwaaien, naar al die lachende gezichten. Het voelt een beetje alsof ik naar huis getrokken wordt. Ja, ik ben er weer hoor, roep ik in gedachten. De verhalen zullen jullie zeker horen wanneer ik na Pasen weer mee kom zingen.

Liefs Ineke