Afscheid en terugkijken.
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
03 April 2009 | Nederland, Almelo
Het is even wennen. Wennen aan de regen die met bakken vol tegelijk uit de lucht valt. Wennen aan het afscheid nemen van de kinderen en alle mensen die onderdeel uitmaken van het Nyabondocentrum.
Het afscheid nemen begon afgelopen weekend al. Het is alsof de kinderen het voelen. Ze zijn nog meer aanhankelijker en als je iets zegt over je vertrek dan roepen met name de kleinen: "Nee, nee". De groten en ook het personeel zeggen steeds ons heel erg te zullen missen. En dat is natuurlijk andersom hetzelfde. Ook wij zullen al die lieve kids, 'moeders' en nieuwe vrienden missen. De afgelopen week telde ik de uren af. Tot op het laatst wilde ik genieten, met name van de kleinen. Ik zie me daar nog zitten, de laatste middag op de bank, met om mij heen al die lieve kids, tewijl de regen voor het eerst tijdens onze aanwezigheid echt met bakken vol tegelijk uit de lucht valt. Ik zit daar in mijn hempje, maar echt koud krijg ik het nog niet. Zo dicht zitten ze tegen me aan, voelend en wetend dat dit de laatste keer zal zijn.
Voor het laatst genieten van Brian,een spastische jongen die elke keer als hij me ziet of hoort naar me toe komt schuiven en op of naast mij op de bank probeert te klauteren.
Voor het laatst Simon op de schoot nemen. Simon die kruipend naar me toekomt als hij mijn stem hoort. Simon die met zijn knuistjes mijn gezicht vastpakt en tegen me aan in slaap valt.
Laureen die aan de andere kant naast me zit en een paar dagen geleden 'mijn dochter' wilde zijn.
Tegenover me Pinging, ook een spastische jongen, met wie ik vaak "voetbalde", dwz ik trappen en hij wegdrukken. Het liefst een beetje hard trappen, dat vond hij prachtig.
En dan nog wat zingen met al die kids terwijl de regen steeds harder naar beneden komt. Al die bekende Nederlandse liedjes steeds opnieuw. Ze krijgen er geen genoeg van.
Voor het laatst hebben we deze middag ballonnen gedeeld. Ze zijn dol op ballonnen. Het liefs niet opblazen en geen knoopje erin. Ze willen hem zo hebben zodat ze er het meeste plezier van hebben. Vervolgens proberen ze ze zelf op te blazen maar dat lukt dan niet, waarna we alsnog aan een natte ballon zitten te lebberen. We zullen er wel niets van krijgen. Sommige kids zijn een beetje gemeen. Zeggen met een stalen gezicht dat ze er beslist geen hebben gekregen terwijl ik toch zeker weet dat......... Dan is het de zakken nakijken of diep in de ogen kijken en dan komt het er wel uit. Andere kids pakken ze gewoon van de kleineren af. Ach, die kleinen kunnen zich toch niet verweren. En dan kom je er ineens achter dat er een kind rondloopt met vier ballonnen op zak. Nou, die hebben we het wel even laten weten.
En in het weekend...we hadden toen speciale ballonnen bij ons. Van die lange waar je beesten en hoofddekkels van kan maken. Gelukkig hadden we nog een voetbalpomp want met de mond opblazen lukte niet. Nou, we hebben het geweten. En maar pompen en maar pompen. Iedereen wilde een ballon op zijn hoofd. Maar ze waren niet van een hele goede kwaliteit. Van de 100 waren er ongeveer nog maar tien heel toen we uiteindelijk weggingen. Maar de pret hebben zij en wij ervan gehad. Ach, en na dit ballonnnenfestein deden de kapotte gewoon dienst als armband of aan elkaar geknoopt als ketting. Toch ook mooi.
De kinderen zijn ook dol op bottletops dwz doppen van bier/colaflesjes. Ze doen er 'zelf verzonnen' spelletjes mee. In Kisumu heb ik vorige week een prullebak omgekeerd om ze eruit te zoeken. Het waren er heel wat. En wat waren de kleine meiden er blij mee. Een van hen liep helemaal mee naar mijn huis om ze te halen. Maar diezelfde dag, een uurtje later kwam ik hetzelfde meisje verdrietig, bijna in tranen ergens anders op het centrum tegen. "Wat is er?": vroeg ik, maar ze wilde het niet zeggen. Bij 'de moeder' aangekomen vroeg ik er naar. Had zij toch de doppen in de prullebak gegooid. Ze zouden wel in de weg hebben gelegen. Na wat gepraat gingen ze mooi in een plastix zak terug naar de meiden. Weer een paar gelukkige gezichten.
Vrijdagavond, na het overdenkings en gebedsmoment hebben we een verloting gehouden onder de oudere kinderen. Allemaal kleine dingetjes die we niet mee wilden nemen naar huis. Dingetjes waar wij geen waarde meer aan hechten maar voor de kids nog wel van waarde zijn. Lege enveloppen, plastix zakken, lege potjes, pennen. Overal een krantenpapiertje om en maar een voor een een lootje trekken.Voor allemaal was er wat. Overal nog een snoepje en een ballon bij en het werd een leuk uurtje.
En daaraan vooraf...werden wij officieel middels kleine toespraakjes bedankt voor alles wat we voor hen hebben gedaan. Voor alle aandacht en liefde die we gaven. Heel ontroerend. Daarna dan ook maar een toespraakje van ons. Ook een dank jullie wel voor alle gesprekjes en de aandacht voor ons.
En zo was het de laatste dagen voortdurend afscheid nemen en met weemoed terugkijken en bijna de uren aftellen.
Dinsdagmorgen gingen we met een zak vol zakjes noten rond om alle volwassenen met dit presentje te bedanken voor hun aandacht en hartelijkheid die we van hun mochten ervaren. Een lach, een traan, weemoed, terugkijken, bedanken, een kus, aan adres uitwisselen. Dit alles passeerde de revue.
Vanmorgen nog een laatste keer met Simon lopen wat steeds beter gaat. Deze keer kregen we gezelschap van Laureen en Esther, twee meisjes die zelfstandig met hulpmiddelen kunnen lopen. Een eindje verderop even rusten bij de grote jongens, even een praatje bij de grote meiden en dan zijn die ook weer tevreden. En dan, even alleen zijn met Simon, mijn ventje. Even knuffelen, hem tegen me aan drukken ook wetend dat het de laatste keer is dat ik met hem alleen ben.
Een laatste keer helpen met eten geven. Ach, dat is ook een verhaal op zich. Alle kinderen eten met de handen. Bestek komt er niet aan te pas. Voor het eten worden wel de handen van de kids gewassen. Maar daarna wordt het een lekkere kliederboel. Sommige kindren kunnen het niet zelf en worden geholpen door de andere kinderen. De 'moeders' hebben er geen tijd voor.
Dinsdagavond, een laatste keer helpen met naar bed gaan. Voorlezen, zingen maar ook het helpen met alle jurken uittrekken. Een feest. Allemaal even aandacht, allemaal even hulp, allemaal even een knuffel. En dan nog allemaal in het goede bed. Ach, de tijd wordt een beetje gerekt. maar wat deert dat. Ook ik vind het moeilijk om die avond weg te gaan.
Zondagavond, onze nieuwe vrienden. Ze kwamen allemaal een glaasje amarulla drinken. Wat nootjes erbij om het af te maken. Alleen Pamela was er niet. Zij had haar zoon op bezoek en wilde graag bij hem zijn. Ze verontschuldigde zich met een verse ananas. Lekker hoor. Bedankt. Naast de mango's die we veel aten eten welkome afwisseling. Vitalis bracht een collega van het operatieteam mee. Prima. En het was gezellig. En maar engels praten. Het gaat mij toch aardig goed af. Thuis maar proberen het een beetje bij te houden. En de amarulla ging er goed in maar...er bleef nog een halve fles over. Zoals beloofd was die voor James, de chauffeur van het centrum als dank voor alle keren dat hij ons op en neer naar Kisumu gereden heeft. We gaven het op de woensdagochtend voor ons vertrek. Hij glunderde van oor tot oor.
Dit alles overpeins ik, nog steeds zittend op het bankje onder het afdakje met alle kleinen om me heen terwijl de regen blijft vallen. Alle kinderen hebben inmiddels een trui aan terwijl ik er nog steeds zit in mijn hempje. Voor het eerst in deze weken verlang ik naar mijn fleeche-trui. En dan moet het er dan toch maar van komen. Ik stap op, wetend dat ik nog een keer terug zal gaan om afscheid te nemen.
Samen met Hennie neem ik om zes uur afscheid van de kleintjes. Veel knuffels en met weemoed en nu al een beetje heimwee in mijn hart.
Gelukkig hebben de kinderen vakantie van school en worden ze deze week voor ongeveer drie weken opgehaald door hun familie. Het gemis zal voor hun daardoor hopelijk minder zijn.
Maar deze week hebben de groten ook nog sportdagen. Wanneer, welke dag en hoe laat? Het blijft tot op het laatst onduidelijk. En dan gebeurt het dat een kind toch ineens weg is zonder afscheid te nemen. Wat betreft Eddy zag ik daarom de bui al hangen. Van hem heb ik daarom gewoon op een dag afscheid genomen. Het was onduidelijk of ik hem weer zou zien. Eddy had een speciaal plekje in mijn hart. Een lieve maar vooral bescheiden jongen. Hem gaf ik mijn horloge zonder bandje en mijn nieuwe slippers. Die van hem hadden het opnieuw begeven.
En het blijft maar regennen. Op het centrum ontstaan grote plassen water doordat het water niet zo snel kan afvloeien. Maar we zijn blij. De regentijd is dan eindelijk echt begonnen. Het was nodig, want o wat was het overal droog. Plassend door het water, met voor de eerste keer mijn regencape aan, haal ik ons avondeten. Voor de laaste keer ughali, kool en gelukkig vis. Voor de laatste keer het Keniaanse eten, de Keniaanse smaak. Ik heb er een beetje genoeg van en ben blij dat ik wat dit betreft naar huis ga. Toch heeft An, de kokkin altijd goed voor ons gekookt. Maar het was allemaal een beetje eentonig. Maar de Keniaan eet eentonig en wij hebben gewoon meegedaan. Desalnietttemin, ik verlang naar de yoghurt, groente, lekker stukje vlees en kaas.
Inmiddels zijn de Flying Docters weer op het centrum begonnen met opereren. Op het centrum verblijven nu heel veel kinderen met o.a. vergroeiingen door verbranding en hazelipjes. De plastisch chirurg zal hier zo goed mogelijk werk afleveren. Deze laatste avond zijn we nog een poosje aanwezig geweest bij zijn opereren.
Maar al heel snel vroeg zr. Ludevina onze aandacht. Ze kwam afscheid nemen en ons bedanken voor.... noem het maar alles. Ook moesten we nog een klein bedrag voor kost en inwoning betalen. En vervolgens zijn we maar vroeg gaan slapen want de volgende morgen, woensdag zijn we vertrokken...in stijl. Het was nat mistig en regenachtig. Ludevina zwaaide ons om half acht schuilend onder haar paraplu uit.
En...inmidels ben ik weer thuis. Vanmiddag om half een vanmiddag deed ik de voordeur van het slot. Heel vreemd en nog een beetje onwerkelijk. Bijna net alsof ik alles heb gedroomd en nu weer wakker ben. Gelukkig heb ik de foto's en mijn verslaglegging want naast mijn verhalen op 'waarbenjij' heb ik een dagboek bijgehouden.
Allemaal vroegen ze of ik terugkom. Nou dit jaar niet, maar...het volgend jaar, wie weet. Eerst alles maar eens laten bezinken.
Het was in zijn totaliteit een heel bijzondere ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Met name het helpen van en het omgaan met de jonge kinderen was voor mij.....onvergetelijk. Liefde en aandacht mogen en kunnen geven met als dank die opgeheven lachende gezichtjes. Nu al heb ik heimwee.
Lieve mensen, dank voor het lezen van al mijn verhalen. De komende tijd wil ik alle schrijffouten uit de artikelen halen en foto, toevoegen als me dat lukt. Misschien schrijf ik ook af en toe nog wel een stukje als er wat te melden is of als ik er behoefte aan heb. Jullie merken het wel. Daarna zal ik van het geheel een boek laten maken als herinnering aan een geweldige tijd.
Allemaal tot ziens op het koor, op het werk of waar dan ook.
Dag, Ineke
-
03 April 2009 - 07:29
Hendrina :
fijn dat je weer thuis bent en dat de reis goedis geweest nou weer wennen aan hier ik heb niet zovaak gereageerd maar wel gelezen wel heel veelmeegemaakt daar tot ziens bij de bijbelstudie -
03 April 2009 - 07:46
Marianne Van Beek:
Hoi Ineke
Gisteren was je al weer weg toen ik belde. Je was vast even bij de "buren". Gelukkig scheen en schijnt de zon bij je thuiskomst, maar je zult het wel heel stil vinden zonder je kid's en alle mensen welke je de afgelopen 2 maanden om je heen hebt gehad. Als je het goed hebt gehad kun je er ook weer op teren. Wat een ervaring. Een fijne dag en tot horens.
Liefs Marianne
-
03 April 2009 - 07:55
Jan En Minie Schutte:
Hoi Ineke
Welkom thuis en fijn dat je weer thuis bent,wat heb ik genoten van je verslagen.Ik lees al wel dat het voor herhaling vatbaar is,als je eenmaal bent geweest dan ben je besmet.nou tot maandag hopelijk op de zang.
groeten minie -
03 April 2009 - 12:50
Mien, Marja, Wim:
Welkom thuis! Maar een gedeeld welkom want je laat ook een plaats achter die een poosje je thuis is geweest. Je zult heel druk zijn met alle bezoekjes en telefoontjes maar hopen je in de nabije toekomst te ontmoeten en bij te praten. -
03 April 2009 - 16:20
Jennie Averesch.:
Wat fijn dat je veilig weer thuis mocht komen.
Een rijke ervaring ligt achter jou.We hopen elkander weer in goede gezondheid te ontmoeten op ons koor. -
03 April 2009 - 16:58
Minie Maneschijn:
hallo Ineke,
fijn dat je weer gezond en een enorme ervaring rijker thuis bent gekomen. ik verheg me erop je volgende week weer te spreken, tot dinsdag.
groetjes minie -
04 April 2009 - 13:44
Ank:
hoi Ien welkom in ons rijke'' Nederland, dat zal wel behoorlijk wennen zijn na zo'n intensieve, bijzondere twee mnd.met van die heerlijke lieve kinderen om je heen.succes ook weer op je eigen stek met deze geweldige waardevolle ervaringen. ik bel je binnen kort. Ank -
05 April 2009 - 16:00
Ilse Wijlens:
Hoi Ineke,
welkom thuis! Gelukkig af en te een lekker zonnetje.
Ik heb genoten van je verhalen, volgens mij kun je terugkijken op een overweldigende tijd.
Ik zie je vast gauw op de afdeling.
Liefs Ilse
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley