Opereren en dan?
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Ineke
16 Maart 2009 | Kenia, Nairobi
Alle kinderen blijven na de operatie een aantal dagen met hun familie of ouders op het centrum. Het blijft hier daardoor druk. Overal waar iemand kan liggen is een matrasje neergelegd. De ouders slapen bij de kinderen op bed. Sommigen van onze eigen kinderen moeten plaats maken voor de geopereerden. Zij in de bedden en onze kids op de grond. Een aantal grote meiden slapen gewoon bij elkaar in hun éénpersoonsbed. Het lijkt hen niet te deren en ze zien het misschien wel een beetje als gewoon. Bij ons hebben mensen veel eigen ruimte om zich heen nodig. Hier is men veel meer 'van het aanraken'. Dat zie je ook in de Matattu's. Wildvreemden voor elkaar zitten daarin knusjes tegen elkaar aan.
De vers geopereerden lagen de eerste dag in de zaaltjes van het ziekenhuis. Meisjes en jongens gescheiden en ouders/familie erbij. Daarna gingen ze terug naar de plek waar ze eerder op het terrein lagen. De kinderen hebben veel pijn maar gelukkig krijgen ze ook de dagen na de operatie pijnstillers. Ook heb ik gezien dat ze anti-biotica krijgen.
De kinderen kunnen niets zelf. Moeten geholpen worden met wassen, kleden en toiletgang omdat bijna allen aan de benen/voeten geholpen zijn en in het gips liggen. Ze worden door de ouders gewoon naar het toilet gedragen of doen hun behoefte nabij de slaapzaal hangend boven een stukje papier. Plassen doen ze, ook onze kinderen, in een lege vimbus die dus als urinaal diend. Een leuke uitvinding en niet duur. Collega's, is dat niet wat voor ons als er weer eens te weinig urinaals op de afdeling zijn?
De kinderen worden vaak gewoon op het gras gewassen door hun verzorgers met water wat uit het waterreservoir onder het centrum komt. Het wordt hieruit dagelijks met een lege 10 liter container geput. Al het water wat op het centrum gebruikt wordt komt hier trouwens vandaan. Het reservoir wordt wsl. steeds aangevuld met regenwater wat nu in de avond rijkelijk valt. Een bak water en een beetje zon en klaar is het wassen.
Eten krijgen ze van het centrum. Ook weer meestal hetzelfde. Porridge, ughali, rijst en bonen. Een beetje ééntonig zouden wij zeggen, maar het is hier gewoon.
Dagelijks worden de kinderen gecontroleerd door een arts/fysiotherapeut. Hoe zit het gips? Is er koorts? Hoe is het met de pijn? Is er een aanwijzing voor een ontsteking? Afhankelijk van hoe het gaat mogen ze weg. Ze worden met eigen vervoer gehaald. Het centrum draagt geen verantwoordelijkheid voor vervoer naar huis. De kids worden thuis in hun eigen omgeving verder onder controle gehouden door de dichtsbijzijnde hulpverlener.
En wat doen al deze 63 kinderen en hun ouders /fam. nu de hele dag? Nou, gewoon zitten in het gras, in de zon, in de schaduw tegen een muurtje met de gegipste benen op een kussen, in de hoop dat er iemand komt die een praatje maakt en wat afleiding biedt. En dan komt er ineens zo'n grote witte mzunku (blanke). Een paar kleintjes geven schoorvoetend een handje, maar anderen zetten het op een krijsen. Ze hebben nog nooit een blanke gezien. De wat groteren vinden het alleen maar bar interessant en zijn nieuwsgierig. Sommigen kennen mij nog terug van de operatiekamer. Leuk is dat, want ik heb moeite om ze terug te herkennen. Kan wel aan het gipsbeen zien of het iemand is waar ik bij was. Mijn laatste ballonnen heb ik deze kids maar gegeven. Leuk om ze even blij te zien na zo'n moeilijke dag.
Ondertussen heb ik veel geopereerde kinderen en hun familie gesproken. Vooral de dankbaarheid onder deze mensen is voelbaar. Dankbaarheid voor het goed verlopen van de operatie, voor de aandacht en goede verzorging. Men is over het algemeen heel gelovig en danken ook vooral God voor zijn nabijheid. Ze vertrouwen op Zijn leiding. Ze komen er zo oprecht in alle eenvoud voor uit. Fijn is het dit zo te mogen meemaken en een onderdeel van dit geheel uit te mogen maken.
Lieve mensen, tot zover. In Kisumu ga ik deze week weer verder. Zoals jullie begrijpen gaat het mij nog steeds heel goed. Ik blijf hier geloof ik maar. Fijn dat er zoveel op deze site gelezen wordt. Het is dan ook leuk om te schrijven.
Mensen van het koor, heel goed dat de cd. opname goed ging. Ben heel nieuwsgierig hoe die geworden is.
Collega's, fijn al jullie belangstelling maar niet teveel op de site kijken hoor. Vergeet het werken niet.
Dag allemaal, tot een volgende keer
Ineke
-
16 Maart 2009 - 10:09
Jennie Averesch.:
Hoi Ineke.
Ik had je niet vergeten,maar door allerlei omstandigheden is het een beetje op de lange baan geschoven.Fijn dat je daar zo goed gaat.Ik heb mijn e-mail adres ook aangemeld
,tot de volgende keer -
16 Maart 2009 - 12:13
Adrie De Bruijn:
Wat fijn, Ineke, te lezen dat je het goed maakt en het zo naar je zin hebt. Je beleeft echt
veel in het alledaagse leven met de kinderen!
En bij de operaties. Voor
ons interessant om het
via je dagboek te lezen.
Het ga je verder goed. En
sterkte bij het afscheid
over ongeveer twee weken!
Groeten van Adrie. -
16 Maart 2009 - 19:09
Annelie:
Hoi Ineke,
Zojuist heb ik -via de site van Hennie- ook jouw weblog ontdekt. In vogelvlucht een aantal van je verhalen gelezen.
Geweldig voor je wat je meemaakt! Ik zie nog voor me toen je langs de Ijssel aangaf ook naar Kenia te willen..Goed dat je je hart gevolgd hebt. Een ervaring die in je geheugen gegrift zal blijven staan, lijkt me. Ik wens je het allerbeste voor de laatste 2 weekjes. En tot kijk ! -
17 Maart 2009 - 04:02
Ilse Wijlens:
Hoi Ineke,
wij zijn het werken deze nacht niet vergeten... We lopen best door, maar das wel goed voor ons.
Goeie ideeen doe je daar op, zal vast vimbussen gaan sparen, haha.
Heel veel plezier nog de laatste twee weken, wat gaat het toch snel!
Groetjes Judith en Ilse -
17 Maart 2009 - 15:04
Wouter, Marja:
Hallo lieve tante,
Mooi om te lezen dat je het nog steeds zo naar je zin hebt. Een goede keuze dus dat je de stap nu genomen hebt. Geniet nog van de laatste weken want wat gaat de tijd toch snel!
-
17 Maart 2009 - 19:41
Minie Maneschijn:
hallo Ineke,
ik heb steeds je verhalen met plezier gelezen. een wereld van verschil met hier.ik ben blij dat je het daar zo naar je zin hebt. geniet er maar van!!
zoals Ilse en Judith al schrijven zijn die laatste weken ook zo om. ik hoop dat je nog een fijne tijd hebt daar.
groetjes,
Minie -
18 Maart 2009 - 19:01
Marianne Van Beek:
Wat een wereld, waarin je bent terecht gekomen. Het maakt je nederig dit alles te lezen, daar waar wij zo veeleisend zijn en denken ergens recht op te hebben. Fijn, dat je met zo weinig, zoveel geluk en plezier kunt brengen. Hartverwarmend!
Liefs Marian -
18 Maart 2009 - 19:49
Inge:
Hoi ineke,
Leuk om weer te lezen wat je zoal meemaakt. Je maakt in twee maanden meer mee dan menigeen misschien in zijn/haar hele leven. Je kunt straks wel een boek uit gaan geven over hoe wij materiaal kunnen hergebruiken! Ineke, ik hoop dat je de laatste twee weken ook nog volop geniet van de blijde kinderen. Groetjes -
18 Maart 2009 - 23:59
Lotte:
Hoi Ineke! Zo zeg, ik had weer heel wat te lezen!!! Maar je schrijft erg mooi, dat scheelt de helft. Over een paar weken zit het er alweer op! Wat vliegt de tijd toch.. Je hebt er in ieder geval een geweldige ervaring bij! Enne... je komt toch wel terug??? Er is nog werk zat! :-) Maar geniet eerst nog maar even! Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley