De workshop.

Ha, daar ben ik weer.

Vanmorgen zijn we om half acht lopend vanuit het centrum vertrokken over 'de dancing road' naar Sondu. Een brede zandweg van rode aarde van ongeveer 5 km. De 'dancing road' wordt door Zr. Ludevina zo genoemd omdat die onverhard is, vol kuilen zit, ongelijkmatig is en bezaaid met stenen. Maar het is even heerlijk lopen en nog niet zo warm en we hebben een prachtig uitzicht over het dal. Van alles kruisd ons pad, zoals veel mensen en kinderen die allemaal een hand willen geven en 'goodmorning' roepen. Mannen die hun brood verdienen door grote stenen in kleine stukjes te slaan en piki-piki drivers. Dit zijn mannen op motorfietsen die als taxi aan de kost proberen te komen. Ook passeren ons veel vrouwen die grote manden met inhoud op hun hoofd dragen. Aangekomen in Sondu snel even een paar brieven posten en daarna opnieuw maar weer in 'de matattu' om onze weg te vervolgen naar Kisumu. Opnieuw zitten we achterin, maar niet zo opgepropt als de vorige keer. Het is ongeveer 50 km. naar Kisumu en de dichtsbijzijnde stad waar we wekelijks komen om onze boodschappen te doen en te internetten.

Het is inmiddels tien uur en het voelt net alsof we er al een hele dag op hebben zitten. Toch is de dag nog maar net begonnen. Daarnet een lekker bakje capuccino gedronken. De eerste in vier weken. En het kost maar.....1 euro met een plakje cake...het eerste gebak in vier weken.

Het gaat goed met me. Blij te horen dat jullie mijn verhalen leuk vinden. Het blijft een heel bijzondere ervaring hier te mogen zijn en onderdeel uit te mogen maken van het Keniaanse leven.

Maar nu begin ik waar ik de vorige keer eindigde. Bij Zr.Ludevina. Eindelijk is ze daar dan. Vier uur in de middag terwijl we haar eigenlijk om 12 uur al hadden verwacht. Maar het blijft hier Kenia/Afrika hé. Dus maar niet zeuren.

"En nu gaan we shoppen": zegt ze. Allemaal in de al bijna volgeladen truck/jeep op weg naar een stoffenzaak. Van het door jullie gedoneerde geld voor het Nyabondo Rehabilitation Center gaan we stoffen kopen. Bij navraag kwam ik er achter dat dit een van hun wensen is. Niet een paar lapjes maar hele balen stof. Stoffen voor lakens en kleding voor de kinderen. Zr. Ludevina mag natuurlijk zelf kiezen naar welke kleuren haar voorkeur uit gaat. Het wordt rose lakenstof voor de meisjes en blauwe voor de jongens. Daarbij nog een paar balen groen. Ook zoekt ze een mooi stofje uit waarvan jurken voor de meisjes gemaakt gaan worden en blauwe stof voor broeken voor de jongens. Zr. Ludevina is de koning te rijk en glimlacht van oor tot oor. Ze hoeft eens niet zelf te betalen. Dat mag ik doen. En dan gaat er voor Keniaanse begrippen even heel veel geld over de toonbank. Ik kijk wat schichtig om mij heen op zoek naar ongure types maar het gaat goed. Gewoon maar betalen met een blijde Ludevina achter me, die nog een zak knoopjes en aanverwantte zaken krijgt vanwege de grote transactie.

NAMENS ZR. LUDEVINA EN DE KINDEREN MOET IK IEDEREEN HARTELIJK BEDANKEN VOOR HET GEDONEERDE GELD WAARDOOR DEZE AANKOOP MOGELIJK IS GEMAAKT.

En waar worden de lakens, broeken en jurken nu gemaakt??? Dat gebeurt allemaal op het revalidatiecentrum zelf in de z.g. Workshop. Op het centrum krijgen lichamelijk gehandicapte jonge meiden een beroep aangeleerd. Al een aantal keren zijn we er geweest en zagen we hoe ze onderwezen werden in het breien met de breimachine en naaien met de naaimachine. Een klein stukje theorie zit daar natuurlijk ook aan vast. De meiden breien truien voor de kinderen op het centrum en ook wordt er genaaid voor hen. Vooral jurken, broeken en shirts om het vak te leren, zodat ze later het geleerde echt in de praktijk kunnen brengen en zo hun boterham verdienen. Ze zullen het later als gehandicapte al moeilijk genoeg in de maatschappij krijgen. En op deze manier hebben ze toch een voorsprong.

Elke dag is het hier erg warm en ik ben er al snel achter dat rokken dan lekker luchtig dragen. Maar ik heb er maar een paar bij me. Daarom heb ik in Sondu voor een paar euro een paar lappen stof gekocht. De meiden van de workshop hebben er rokken en jurken van gemaakt. En zo snijdt het mes dan aan meerdere kanten. De meiden leren er van, er is werkgelegenheid, het centrum wordt financieel geholpen, de kinderen krijgen er nieuwe kleren bij, ik heb wat extra kleding maar....bovenal is daar dat goede gevoel dat wij samen op deze manier wat mogen betekenen voor het centrum.

Binnenkort gaan we nog een keer met Zr.Ludevina op stap. We gaan dan shoppen in een houtzaak, waar we van een ander deel van het gedoneerde geld hout gaan kopen om meubels van te maken. Ook dit wordt weer op het centrum gedaan. Nieuwe tafels en stoelen is ook een wens van Ludevina want over niet al te lange tijd worden een 50-tal kinderen overgeplaatst naar een nieuw onderkomen. Naar de plaatst waar nu ook hun school gevestigd is. Daarvoor hebben ze nieuwe meubels nodig.

Wat er dan met het vrijgekomen deel in het huidige centrum gaat gebeuren is mij nog niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk wordt er op het centrum in de toekomst vaker en meer geopereerd door de teams van Flying Docters. De vrijgekomen ruimte zal dan nodig zijn voor de opvang van de kinderen en hun familie.

Op het centrum worden ook aangepaste schoenen en beugels voor aan de schoenen gemaakt. Veel kinderen dragen die om zich toch nog te kunnen verplaatsen. En dat natuurlijk met behulp van krukken. En.....ook die worden hier gemaakt van buizen en soms zelfs van afval materiaal. Soms ziet het er niet uit maar...het werkt en de kids zijn er o zo gelukkig mee. Werd dit hier niet gedaan dan hadden ze zittend door het leven moeten gaan. Het gaat hier met name om hulpmiddelen voor de oudere kinderen.

Voor de kleinere kinderen worden (nog) weinig loophulpmiddelen gemaakt. Eerst moeten die leren staan. En daar is geen personeel voor. Of dit in de toekomst zal veranderen is maar afwachten.

En dan is het alweer half acht in de avond wanneer we huiswaarts keren met een volle volle truck. Alle boodschappen, dozen en de balen stof en wij met nog twee anderen van het centrum achterin. Het is donker en het onweert in de verte. Het eerste stuk is nog te doen maar als toetje volgt de 'dancing road'. Gehobbel, gehobbel, geschuif van de spullen, zaklamp er bij, tegenhouden, verzitten, hoofd tegen het plafond, goed vasthouden, lachen en.... zo arriveren we enigzinds door elkaar geschut maar voldaan op het centrum.

Ons eten wordt elke avond gekookt door An, de kokkin van het centrum. Elke avond rond zes uur brengt ze het, maar het is nu half negen. Zal ze het ergens neergezet hebben? Even navragen en jawel hoor, iemand anders weet te vertellen dat het ergens achter een gesloten deur staat. Heerlijk toch nog een warme hap na een wel bestede dag. An, bedankt hoor dat je elke avond toch weer een lekker maal voor ons neer zet.

Mensen, tot zover. Misschien ga ik zo nog iets vertellen over ....Flying Docters maar eerst ga ik nu mijn mail checkken. In ieder geval heel veel groetjes vanuit een heerlijk warm Kenia.
Dag Ineke